miércoles, 29 de febrero de 2012

LIBROS PARA PRE-LECTORES Y PRIMEROS LECTORES


Sapo y Sepo
Autor: Arnold Lobel

Se trata de una serie de cuatro pequeños libros, escritos e ilustrados por Arnold Lobel entre los años 1970 y 1979. Han tenido una amplia difusión en todo el mundo.

En todos ellos se narran las andanzas de dos amigos, de nombre Sapo y Sepo. Ambos son sapos y, sobre todo, grandes amigos. Sapo es de color verde y carácter optimista. Sepo es más bajo, de color marrón y un tanto apocado. En cada uno de los libros se narran cinco pequeñas historias, la lectura de cada una de las cuales nos ocupa entre cinco y diez minutos, siendo independientes unas de otras. Son historias que tratan acerca de vencer los propios miedos, apreciar las pequeñas cosas y, quizá por encima de todo, tratan de la amistad. Siempre están enraizadas en la vida diaria. Así, por ejemplo, en una de ellas Sapo acude a casa de Sepo con la intención de levantarle de la cama para salir juntos y apreciar la llegada de la primavera. Ante la resistencia de su amigo, Sapo recurrirá a un pequeño truco para ayudarle a vencer su pereza.

El lenguaje es sencillo y con frases cortas, perfectamente adaptado a los niños de entre 4 y 8 años. Yo los he leído con mi hijo durante todo ese período de su vida. Primero se los leía yo, con el tiempo empezó a leer él algunas frases y más tarde los leíamos alternando las páginas entre ambos, siempre en voz alta y disfrutando también de las ilustraciones (en general una por página) que, como el texto, son de gran calidad.

Creo, en definitiva, que estos libros, como también otros del mismo autor, constituyen una de las obras más valiosas para pre-lectores y primeros lectores de las últimas décadas.

Los cuatro títulos de la serie son:

  • Sapo y Sepo son amigos 
  • Sapo y Sepo, inseparables 
  • Sapo y Sepo, un año entero 
  • Días con Sapo y Sepo 

Curiosamente, el primero de los títulos no está disponible en España, aunque podría conseguirse por internet o en biblioteca pública. Están editados en rústica, cosidos, de formato cuadrado y pequeño (algo mayor que un libro de bolsillo), con alrededor de 60 páginas. Su precio ronda los 7 euros.

Ignacio Lete

martes, 28 de febrero de 2012

"Si no sois como niños..."

La frase de Jesús adquiere un sentido especial después de ver este vídeo. A ver si mañana consigo hacerlo yo. Os invito a que vosotros también lo intentéis.



lunes, 27 de febrero de 2012

CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN

CATEQUESE DA XORNADA 26 DE FEBREIRO DE 2012

“Cando prenderon a Xoán, marchou Xesús a Galilea a anunciar a Boa Nova e Deus, dicindo: O tempo está cumprido, e chega o Reino de Deus; convertédevos, e crede na Boa Nova”. Mc 1, 14-15

A CORESMA

40 días de preparación
  • O acontecemento ten que ser importante cando require tanto tempo de preparación. O simbolismo dos 40 días, que se repite frecuentemente na Biblia, significa algo así como un paso da escravitude á liberación; de estar sen rumbo a collelo; de caer na conta de cómo somos para buscar cómo debemos ser; de sombras de morte á luz; da indiferenza á conversión; … 
  • Un tempo de preparación pola lectura da Palabra, pola oración, polo sacrificio ou pola esmola. Pero tamén pode ser a través de pequenos xestos que nos leven a actitudes novas e máis positivas, pasando de ver a botella medio baleira a vela medio chea, con posibilidades de tela chea “onde abundou o pecado, sobreabundará a graza” (Rom 5,20). 
  • A penitencia que nos suxire a Igrexa non é só coma unha chamada de atención para que vivamos en austeridade e autodisciplina, senón coma unha experiencia que dá fortaleza á nosa vontade para que sexamos áxiles e fortes á hora de rexeitar as tentacións que nos sobreveñan; ao mesmo tempo, que nos motive para axudar aos que sofren. Tamén nos serve para satisfacer polos nosos pecados e expialos.
                 
Os sacramentos como fonte de vida
Polo Bautismo conseguimos a plenitude do Espírito que nos fai santos, fillos de Deus e membros da súa “familia”. A graza que nel se nos dá gratuitamente, chega de Deus que nos ama.
Cando rompemos coa amizade de Deus, sempre temos unha nova oportunidade de recuperala, Deus Pai espera para abrazarnos de novo (Lc 15,21). Polo sacramento da Penitencia (Confesión) recuperamos de novo a abundancia da súa graza. Os demais sacramentos tamén aumentan esa graza, especialmente a Eucaristía que celebramos e recibimos cada domingo, porque nos identifica con Xesús e co seu sacrificio, que remata en Resurrección.
Este mes imos ter unha celebración extraordinaria e comunitaria do perdón. Imos encontrarnos coa misericordia e o perdón do Señor, que á súa vez nos conduce ao encontro cos demais, especialmente cos máis débiles.

Tempo de conversión
A Coresma é un tempo especial para o cambio e a conversión. Non se trata de entrar dentro de nós para lamentarse do que non foi ben, senón para buscar de novo o camiño e vivir segundo o Evanxeo.
Caer na conta de que somos pecadores debe levarnos a un cambio, á conversión; ademais de sentir pesar por ofender a Deus e aos irmáns, tamén nos move a un propósito firme de fidelidade ao Evanxeo.
É un tempo de reencontro e de perdón.
Cada día de Coresma debe ser de sacrificio e austeridade, como nos recomenda a campaña de Cáritas: “Vive sinxelamente para que outros, sinxelamente, poidan vivir”.

Días moi especiais
A doutrina da Igrexa invítanos a celebrar cunha especial austeridade o Mércores de Cinza (o pasado día 22) e o Venres Santo (6 de abril), e xunto a estes dous días todos os venres de Coresma en lembranza da paixón e morte de Xesús.
Ademais do xaxún e a abstinencia (4º mandamento da Igrexa), cada un deberá realizar algo especial ou privarse de algo que signifique sacrificio ou renuncia voluntaria.
Este é o compromiso especial para toda esta semana con especial atención ao próximo venres. 

viernes, 24 de febrero de 2012

CÁRITAS INVÍTACHE

O 22 de febreiro comezamos o Tempo de Coresma no que, unha vez máis, Xesús nos  invita a facer penitencia por medio da Igrexa.

A mellor penitencia podería ser practicar as Obras de Misericordia, accións caritativas mediante as cales axudamos ao noso próximo nas súas necesidades corporais ou espirituais. Instruír, aconsellar, consolar, confortar, son obras espirituais de misericordia, como tamén o son perdoar e sufrir con paciencia. As  obras  de misericordia corporais consisten especialmente en dar de comer ao famento, dar teito a quen non o ten, vestir ao espido, visitar aos enfermos e aos que están na cadea, enterrar aos mortos.

Entre estas obras, a esmola dada aos pobres  é un dos principais testemuños da caridade fraterna; é tamén unha práctica de xustiza que agrada a Deus (Catecismo da Igrexa).

Por iso desde Cáritas invitamos  a todos a intensificar a caridade neste tempo de conversión. A mellor penitencia pode  ser acompañar no sufrimento ou na soidade. 

jueves, 23 de febrero de 2012

INTERNET


Esta viñeta de Mafalda la leí en uno de mis blogs favoritos. El autor lo pone en relación con el abuso de Internet y quizá sea aplicable al exceso de casi cualquier cosa. En relación con ello y desde hace unos años, ando convencido de que la causa de buena parte de mis “males” podría decirse que es “quererlo todo, y además, todo al mismo tiempo”.
I. Lete

miércoles, 22 de febrero de 2012

CARTA DE ASIA BIBI A SU FAMILIA

Mi querido Ashiq, mis queridos hijos:

(...) Desde que he vuelto a mi celda y sé que voy a morir, todos mis pensamientos se dirigen a ti, mi amado Ashiq, y a vosotros, mis adorados hijos. Nada siento más que dejaros solos en plena tormenta.

Tú, Imran, mi hijo mayor de dieciocho años, te deseo que encuentres una buena esposa, a la que tú harás feliz como tu padre me ha hecho a mí.

Tú, mi primogénita Nasima, de veintidós años, ya tienes tu marido, con una familia que tan bien te ha acogido; da a tu padre pequeños nietecitos que educarás en la caridad cristiana como te hemos educado nosotros a ti.

Tú, mi dulce Isha, tienes quince años, aunque seas medio loquilla. Tu papá y yo te hemos considerado siempre como un regalo de Dios, eres tan buena y generosa... No intentes entender por qué tu mamá ya no está a tu lado, pero estás tan presente en mi corazón, tienes en él un lugarcito reservado nada más que para ti.
Sidra, no tienes más que trece años, y bien sé que desde que estoy en prisión eres tú la que se ocupa de las cosas de la casa, eres tú la que cuida de tu hermana mayor, Isha, que tanto necesita de ayuda. Nada siento más que haberte conducido a una vida de adulto, tú que eres tan jovencita y que deberías estar todavía jugando a las muñecas.

Mi pequeña Isham, sólo tienes nueve años, y vas a perder ya a tu mamá. ¡Dios mío, qué injusta puede ser la vida! Pero como continuarás yendo a la escuela, quedarás bien armada para defenderte de la injusticia de los hombres.

Mis niños, no perdáis ni el valor ni la fe en Jesucristo. Os sonreirán días mejores y allá arriba, cuando esté en los brazos del Señor, continuaré velando por vosotros. Pero por favor, os pido a los cinco que seáis prudentes, os pido no hacer nada que pueda ofender a los musulmanes o las reglas de este país. Hijas mías, me gustaría que tuvierais la suerte de encontrar un marido como vuestro padre.

Ashiq, a ti te he amado desde el primer día, y los veintidós años que hemos pasado juntos lo prueban. No he dejado nunca de agradecer al cielo haberte encontrado, haber tenido la suerte de un matrimonio por amor y no concertado, como es costumbre en nuestra provincia. Teníamos los dos un carácter que encajaba, pero el destino está ahí, implacable… Individuos infames se han cruzado en nuestro camino. Hete ahí, solo con los frutos de nuestro amor: guarda el coraje y el orgullo de nuestra familia.

Hijos míos, (...) papá y yo hemos tenido siempre el deseo supremo de ser felices y de haceros felices, aun cuando la vida no es fácil todos los días. Somos cristianos y pobres, pero nuestra familia es un sol. Me habría gustado tanto veros crecer, seguir educándoos y hacer de vosotros personas honestas… ¡y lo seréis! (...) No sé todavía cuándo me cuelgan, pero estad tranquilos, amores míos, iré con la cabeza bien alta, sin miedo, porque estaré en compañía de Nuestro Señor y con la Virgen María, que me acogerán en sus brazos.

Mi buen marido, continúa educando a nuestros niños como yo habría deseado hacerlo contigo.

Ashiq, hijos míos amadísimos, os voy a dejar para siempre, pero os amaré por toda una eternidad.

Mamá.

EL SIGNIFICADO DE LA CUARESMA

Convertíos y creed en el Evangelio

En la celebración de la ceniza, en el Miércoles de Ceniza, comenzamos la Cuaresma, tiempo fuerte de oración, penitencia y ayuno. Es el tiempo fuerte de conversión del corazón humano frente a las necesidades de los demás.

Como su nombre indica, son los cuarenta días de penitencia que nos preparan para celebrar la victoria final de la gracia sobre el pecado y la vida sobre la muerte. Durante estos días, nuestra oración se hace más intensa y la penitencia más acentuada. Se trata de un período especial de retorno a Dios, de conversión y de apertura a los demás.

La ceremonia de imposición de la ceniza nos recuerda que nuestra vida en la tierra es pasajera, que algún día vamos a morir y nuestro cuerpo se convertirá en polvo, y que la vida definitiva está en el cielo. Nos enseña también que los cielos y la tierra pasarán algún día. A cambio, todo lo bueno que hayamos hecho en nuestras vidas lo llevaremos a la Eternidad. Al final de nuestras vidas, sólo llevaremos lo que hayamos hecho por Dios y por nuestros hermanos.

Las cenizas son un sacramental, que no quita los pecados, sino que nos recuerda nuestra condición miserable de débiles y pecadores. Y así, reconociendo nuestra situación, nos dirigimos al sacramento de la reconciliación. Es un signo de arrepentimiento, de penitencia, pero sobre todo, de conversión. Con esta celebración, comenzamos nuestro caminar con Cristo en el Huerto de los Olivos hasta el triunfo en la mañana del primer día de la semana, que es el Domingo de Resurrección.

La Cuaresma es realmente un tiempo para la reflexión en nuestras vidas, para entender a dónde vamos, para analizar cómo va nuestro comportamiento con nuestra familia - marido, esposa, hijos, padres - y todo a nuestro alrededor.

El Evangelio de hoy nos ayuda a comprender cómo poner en práctica las tres obras de penitencia - oración, las limosnas y el ayuno - y la forma de vivir el tiempo de Cuaresma.

Jesús habla de las tres obras de piedad de los judíos: la limosna, el ayuno y la oración. Critica el hecho de que las practicaran para ser vistos por los demás.

El secreto de esto es la atención para que no seáis como los hipócritas fariseos: "Cuidad de no practicar vuestra justicia delante de los hombres para ser vistos por ellos; de lo contrario, no tendréis recompensa de vuestro Padre celestial"(Mt 6:1).

Para Jesús, es necesario crear una nueva relación con Dios. Al mismo tiempo, Cristo nos ofrece una manera de acceder al corazón del Padre. Para Él, la justicia consiste en llegar donde Dios nos quiere. El camino para llegar allí se expresa en la Ley de Dios: "Si vuestra justicia no fuere superior a la justicia de los escribas y fariseos, no entraréis en el Reino de los Cielos."

Como se dijo anteriormente, este es un momento de oración que se caracteriza por una relación de Alianza entre Dios y el hombre en Cristo. Este encuentro con Cristo no se expresa solamente en petición de ayuda, sino también en la alabanza, acción de gracias, la escucha y la contemplación.

Orar es confiar en el Señor que nos ama y responder a su amor incondicional. A su vez, la oración penitencial prepondera la acción de gracias por la misericordia de Dios y prepara el corazón al perdón ya la reconciliación.

Es el momento de la práctica del ayuno. El ayuno tiene sin duda una dimensión física, de privación voluntaria de alimentos, así como espiritual. Lo que ayunamos se va a compartir, dado a nuestros hermanos que padecen hambre. Por encima de todo, es la privación del pecado. El ayuno es un signo de la lucha contra el espíritu del mal. El modelo de esta lucha es Cristo, quien fue tentado por el diablo muchas veces a desear el éxito, el poder y la riqueza. Sin embargo, su victoria sobre todo mal, que nos oprime, inauguró una nueva era, un Reino de Justicia, Verdad, Paz, Amor y Comunión.

La experiencia del ayuno exterior y el interior favorece la elección por lo esencial. En nuestro tiempo, el ayuno se ha convertido en una práctica habitual. Algunos ayunan por razones dietéticas y estéticas. El ayuno cristiano no es una dieta o un tratamiento de belleza como es la práctica común, pero sí una referencia cristológica y solidaria a nuestros hermanos y hermanas excluidos de la sociedad por diferentes razones: raza, religión, color, tribu, lengua, etc.

Como Cristo y con Cristo ayunamos para ser solidarios y abiertos. En muchas formas se puede ayunar, como el ayuno de televisión, de Internet, de teléfono, de habladurías, etc. Para redescubrir la belleza de la conversación en la familia, compartiendo intereses, del encuentro y de comunión con nuestros hermanos.

Cuando vivimos bien el ayuno nos convertimos en seres solidarios, personas que comparten todo entre todos. Nadie va a llamar a "suyo" que tiene. En otras palabras, vamos a actualizar los Hechos de los Apóstoles 2,42, que es la esencia del Cristianismo. La relación dinámica entre el amor y la adhesión a Cristo es el gesto de ayuda - expresada en la limosna - un compartir fraterno y no degradante.

http://blogdereligionvva.blogspot.com/2011/03/la-cuaresma.html
La Cuaresma es tiempo para dar limosna. Y esto nos ayuda a superar la constante tentación del egoísmo, nos enseña a salir al encuentro de las necesidades de los demás y compartir con otros lo que, gracias a la bondad divina, tenemos. Tal es el propósito de las colectas especiales para los pobres que se promueven en muchas partes del mundo durante el tiempo de Cuaresma. De esta manera, la purificación interior se confirma con un gesto de comunión eclesial, reflejo de lo que ya sucedía en la Iglesia primitiva.

Hoy en día la oración, el ayuno y la limosna no han perdido actualidad y se siguen proponiendo como instrumentos de conversión. A éstos podemos añadir otros medios tradicionales, con el fin de mejorar la relación con Dios, con nosotros mismos y con los demás.

Y el mayor de ellos es el Amor. El amor es siempre creativo y encuentra nuevas formas de vivir la fraternidad. Nos permite contribuir a la sinceridad del corazón y la coherencia de las actitudes en el camino de la paz. Nos hace evitar la murmuración, prejuicios y juicios sobre los demás, favorece la autenticidad de la vida cristiana. Y tiene como obstáculos a superar el egoísmo y el orgullo que impiden la generosidad de corazón.

Ahora nos enfrentamos a una vehemente llamada: Convertíos y creed en el Evangelio. El Evangelio es Cristo mismo quien nos invita a la conversión interior y al cambio de mentalidad para acoger el Reino de Dios y proclamar la Buena Nueva.



martes, 21 de febrero de 2012

CAMIÑAMOS COA CORESMA

Dámosche grazas, Señor, porque durante o tempo da Coresma ofrécesnos a oportunidade de cambiar a nosa vida co xaxún, a oración e a esmola. Cánsanos e aburre escoitar continuamente as fatais predicións de falsos profetas que pouco a pouco condicionan a nosa vida. 

Axúdanos a tomar a nosa vida  sen influenzas externas coa liberdade que nos dá beber, só, da auga fresca do teu Evanxeo. Aínda que ás veces non che somos fieis, por iso, Señor, confiamos en que nos acollas cando con humildade recoñecemos as nosas faltas perdoando, ao mesmo tempo, as ofensas dos demais. Fainos persoas austeras no noso día a día, máis xenerosas con quen máis o precisa. Que non nos custe compartir o diñeiro nin todo aquilo que nos caracteriza como cristiáns: a fe, o amor, a irmandade, a amizade, a xustiza, o traballo... coa fin de construír un mundo onde todos poidamos vivir dignamente.

Señor, axúdanos a deixar “os baleiros” na nosa vida para enchelos do teu Espírito e facer así o camiño de conversión mirando á túa próxima Pascua.

Carme Gomá 

viernes, 17 de febrero de 2012

LA BUSCA BASTA

(Mc 1, 36-39) Simón y sus compañeros salieron a buscarle; y, cuando lo encontraron, le dijeron: «Todos te buscan». Y les dijo: «Vayamos a otra parte, a los pueblos vecinos, para que se predique también allí, pues para esto he venido». Y pasó por toda Galilea, predicando en las sinagogas y expulsando a los demonios.


Este Evangelio nos dice brevemente, casi sin decirlo, algo fundamental: a Jesús le basta con que le busquen. No es que se tenga la mitad del camino andado por buscarle, sino casi todo, por lo visto. A fin de cuentas, Él, por Dios, es infinito, y nos pasaremos la eternidad buscándole, y hallándole, para descubrir, encantados, que hemos de seguir buscándole, del deseo a la sorpresa y más, con el corazón a mil. 

Jesús no puede ser más claro: "¿Todos me buscan? Bien, pues ya está: misión cumplida. Vamos rápido a predicar a otro sitio, que para eso he venido, o sea, para que me busquen". Y ese remate del narrador, casi con la lengua fuera, "pasó por toda Galilea" implica que no se entretenía mucho... 


Enrique García-Máiquez

miércoles, 15 de febrero de 2012

SÓLO POR HOY

1. Sólo por hoy trataré de vivir exclusivamente el día, sin querer resolver el problema de mi vida todo de una vez.

2. Sólo por hoy tendré el máximo cuidado de mi aspecto: cortés en mis maneras, no criticaré a nadie y no pretenderé mejorar o disciplinar a nadie, sino a mi mismo.

3. Sólo por hoy seré feliz en la certeza de que he sido creado para la felicidad, no sólo en el otro mundo, sino en este también.

4. Sólo por hoy me adaptaré a las circunstancias, sin pretender que las circunstancias se adapten todas a mis deseos.

5. Sólo por hoy dedicaré diez minutos de mi tiempo a una buena lectura; recordando que, como el alimento es necesario para la vida del cuerpo, así la buena lectura es necesaria para la vida del alma.

6. Sólo por hoy haré una buena acción y no lo diré a nadie.

7. Sólo por hoy haré por lo menos una cosa que no deseo hacer; y si me sintiera ofendido en mis sentimientos procuraré que nadie se entere.

8. Sólo por hoy me haré un programa detallado. Quizá no lo cumpliré cabalmente, pero lo redactaré. Y me guardaré de dos calamidades: la prisa y la indecisión.

9. Sólo por hoy creeré firmemente aunque las circunstancias demuestren lo contrario- que la buena providencia de Dios se ocupa de mí como si nadie existiera en el mundo.

10. Sólo por hoy no tendré temores. De manera particular no tendré miedo de gozar de lo que es bello y de creer en la bondad.

Juan XXIII 

domingo, 12 de febrero de 2012

QUÉRESTE CONFIRMAR?

Presentámosvos o grupo de confirmación da Parroquia dos Tilos.

Está constituído por un grupo de mozos e mozas entre 16 e 18 anos que, xunto con outros grupos parroquiais, se preparan para recibir o Sacramento da Confirmación desde un compromiso persoal e voluntario de fe.

Trátase de ir mellorando nese compromiso a través da reflexión sobre a vida iluminada pola Palabra de Deus.

Reúnese todos os domingos de 11 a 12 nas instalacións da parroquia e está aberto á participación dos que se queiran preparar para recibir ese Sacramento que se administra cada ano na parroquia o día de Pentecoste.

Catequese da xornada do 15 xaneiro 2012

Madurar na fe
A experiencia relixiosa non se valora por coñecementos teóricos, senón por unha vivencia de fe que se transforma en modo de vivir.
A fe puidera parecerse a unha semente que se debe cultivar en terreo axeitado con determinados coidados. A Palabra de Deus é o seu mellor referente, especialmente o Novo Testamento pola proximidade no tempo e pola maior facilidade de comprensión e, sobre todo, os Evanxeos, porque nos transmiten a Boa Nova de Xesús.
A Palabra de Deus convócanos a orar.

A fe soe nacer no ámbito familiar ou parroquial polo que o valor comunitario é moi importante.
Ten dúas direccións: Deus que nos fala, se manifesta e nos orienta, e nós que respondemos poñendo en práctica o que nos manifesta, especialmente vivindo en fraternidade (fillos de Deus) e en experiencia permanente de amor.

Catro situacións (polo menos) ou momentos importantes:
A familia
O grupo
A parroquia
A sociedade

Medrar na fe
“Samuel ía crecendo; o Señor estaba con el e non deixou sen cumprimento ningunha palabra súa” (1Sam 3,19).
“Xesús medraba en estatura, en sabedoría e en graza diante de Deus e mais dos homes” (Lc 2,52).

A fe un reto
Orientar a nosa vida no ámbito da fe é para valentes, pero ofrece un optimismo de esperanza.

jueves, 9 de febrero de 2012

LAS MARAVILLAS DE DIOS EN FAVOR DE SU PUEBLO

Invitación a la alabanza

¡Den gracias al Señor, invoquen su Nombre,
hagan conocer entre los pueblos sus proezas; 


canten al Señor con instrumentos musicales,
pregonen todas sus maravillas!

¡Gloríense en su santo Nombre,
alégrense los que buscan al Señor!

¡Recurran al Señor y a su poder,
busquen constantemente su rostro; 


recuerden las maravillas que él obró,
sus portentos y los juicios de su boca!

miércoles, 8 de febrero de 2012

PARROQUIA VIVA

Febreiro
2. Presentación  do  Señor.  Bendición das Candeas ás 20:00 h.
10. Cea de  Mans Unidas, ás 21 horas.
12. Xornada de Mans Unidas. Colecta.
16. Reunión de pais e nais dos nenos de 2º de Primeira Comuñón nun local
da Asociación  Recreativa  e  Cultural, ás 20:30 h.
22. Mércores  de  Cinza.  Xornada  de xaxún  e  abstinencia  que  sinala  o
comezo  da  Coresma.  Ás  20:00 h imposición da cinza.
29. Reunión  do  grupo  de  Cáritas,  ás 20:30 h.

lunes, 6 de febrero de 2012

FEBREIRO, CHAMADA Á REFLEXIÓN E AO COMPROMISO

O mes de Febreiro é sempre un mes moi especial polas celebracións litúrxicas e eclesiais que nel se dan. Comezamos o mes coa celebración da Presentación do neno Xesús no Templo e a Purificación de María, hoxe chamada festa da Candelaria; é como a presentación en público, ó pobo de Israel, do Mesías. É unha invitación a descubrir nel o exemplo a seguir. Nesta celebración acendemos unha candea como símbolo do que temos que ser: lámpadas que aluman o camiño, con Xesús, a toda a humanidade.
 
Sempre, a mediados do mes, MANS UNIDAS invítanos a converter esta candea en compromiso cos máis empobrecidos. Nestes tempos en que a pobreza está tan visible e tan preto de nós, esta institución da Igrexa vennos a recordar que non nos esquezamos dos pobres do terceiro e cuarto mundo, baixo un lema tan suxerinte, e tan fundamental: “A SAÚDE, DEREITO DE TODOS: ACTÚA!“.

En terceiro lugar, e por se nos esquecemos destes dous compromisos, aparece, case sempre ao final de Febreiro, o tempo de Coresma, estes corenta días de chamada profunda á conversión a través do triplo camiño do xaxún, da oración e da esmola. O xaxún como expresión da renuncia e do sacrificio; a oración como chamada a encontrarnos con nós mesmos e con Deus, e a esmola como signo do desprendemento e da xenerosidade. 

En resumo, no mes de Febreiro miramos a Xesús, miramos aos irmáns, especialmente aos máis necesitados e mirámonos a nós mesmos en relación con Deus e cos irmáns: “Amarás a Deus e ó próximo como a ti mesmo”.

Febreiro é pois un mes cunha proposta moi boa de programa de vida.

Benjamín

sábado, 4 de febrero de 2012

SENCILLEZ Y SOLIDARIDAD

A propósito de “El Havre” de Aki Kaurismäki

En un momento en el que gran parte de las imágenes cinematográficas se encuentran condicionadas por la necesidad de sorprender al espectador con la fascinación que suponen los efectos especiales, o el sometimiento a un ritmo frenético en el desarrollo de los acontecimientos, marcado por la semejanza con las imágenes televisivas, es de agradecer la aparición de una película como “Le Havre”, dirigida en 2011 por Ami Kaurismaki.

Es algo sabido que el cine de este director finlandés se caracteriza por la sencillez técnica y narrativa, pero en esta ocasión nos encontramos que estos dos elementos se aplican de manera radical; si la historia de este pequeño grupo humano nos trasmite la cotidianeidad de sus vidas (el trabajo, la vida familiar, el contacto con los vecinos, el deambular por las calles, el dolor de la enfermedad), el director nos la presenta con una parquedad de medios técnicos, sin alardes sorprendentes, buscando lo esencial que debe ser percibido por el espectador.

La misma estructura narrativa se conforma con contarnos los pasos sucesivos que viven los protagonistas sin buscar factores sorprendentes; no podemos dejar de lado la sencillez (una vez más) con que se interrelacionan todos ellos en torno a la figura de Idrissa, el emigrante y a la enfermedad de Arletty.

Pero la película no se queda en estos meros elementos formales (aun siendo importantes), sino que va más allá y nos presenta un tema singular en la sociedad actual: la solidaridad. Es llamativo que Kaurismäki más que personajes nos presenta auténticas personas, seres agobiados por los problemas (la lucha por el trabajo, las dificultades económicas, la enfermedad, la emigración) y que, sin embargo, actúan con una claridad de ideas en su apoyo a los demás. Porque es la solidaridad el elemento que mejor define a estas personas, de forma que cuando aparecen en sus vidas los dos elementos que hemos comentado antes (la dolencia de Arletty e Idrissa y su deseo de llegar a Londres) los cuales podrían romper su forma de vida, no dudan en actuar en apoyo de los demás.

Alguien podría pensar que el director está realizando una obra fantasiosa, casi de un cuento de hadas, pero yo prefiero pensar que él afronta el reto (sobre todo ante una sociedad presidida en gran parte por el egoísmo) de defender la solidaridad, el apoyo ante los problemas, la búsqueda del otro como factor que da sentido a nuestras vidas.


Es llamativo que esto se nos ofrece no sólo en el caso de los protagonistas (la sencillez de las flores que Marcel lleva a su mujer o la colaboración del propio emigrante a la vida cotidiana), sino que los personajes secundarios adquieren un protagonismo cada vez mayor conforme los problemas se van radicalizando; la ayuda de los vecinos, el apoyo de los usuarios del bar, hasta la misma contribución del comisario para encontrar una solución a los problemas son elementos que nos ofrecen una reflexión sobre una vida en la que pensemos y contemos con los demás. Con este planteamiento no nos puede extrañar el sorprendente final que nos reafirma en esta defensa de la solidaridad humana y nos invita a mirar hacia los demás.

Angel Luis Hueso 


EL HAVRE (2011). Director y guión: Aki Kaurismäki. Fotografía: Timo Salminen. Montaje: Timo Linnasalo. Intérpretes: André Wilms (Marcel Marx), Blondin Miguel (Idrissa), Kati Outinen (Arletty), Jean-Pierre Darroussin (comisario Monet) , Evelyne Didi (Ivette, la tabernera).