miércoles, 18 de diciembre de 2013

META DO CAMIÑO

Sei que nunca se acaba de peregrinar ata chegar á casa do Pai. Por iso dicimos que imos sempre de camiño. 

A experiencia do “Camiño” acaba sendo unha experiencia de vida, cada recuncho e cada costa simula os momentos de dificultade e escuridade, así como cada outeiro, cada regato ou cada vista panorámica, simbolizan a abundancia e a louzanía dos mananciais  de auga fresca que salta ata a vida eterna

Pero tamén o encontro con un mesmo na soidade interior ou na escaseza suficiente dunha mochila case baleira, vólvense riqueza liberadora na abundancia  dos froitos do Espírito que habita en nós. 

Foto: http://caminodesantiagoguide.org/

Unha experiencia modesta e humilde na fraxilidade dos nosos pés; o desexo dun bo camiño para o irmán que connosco  vai; a mansedume dunha natureza  que humaniza a mesma vida; a temperanza que modera o instinto de ser superior; o gozo que xorde do noso interior cando desde o monte divisamos a Catedral; a paz que se sente ao entrar apoiado no caxato polo parteluz do Pórtico da Gloria. 

Esta é Compostela ao final do Camiño e esta a paz que inspira o encontro do espírito coa pedra modelada polo paso do tempo e o camiño trillado dos peregrinos  aos que acompañou o noso Francisco de Asís en contacto coa natureza  do Camiño, que tan belamente rezou no Canto das Criaturas, 

martes, 17 de diciembre de 2013

MOTIVACIÓNS ANTE O NADAL

Na cultura cristiá é ben sabido que en Nadal celebramos o nacemento de Xesús, que vén precedido polo Advento, preparación a este gran acontecemento.

Nos últimos anos a cultura e os costumes cristiáns están a ser incluídas no mundo do consumismo. Xa non se fala de Nadal como tal senón das vacacións de inverno. Xa non se espera o Nadal, festa dun gran arraigo familiar, senón como días de lecer liberados de todo contexto relixioso. Nos folletos das  grandes áreas comerciais aproveitase a festa de Nadal invitando a un consumismo, malo de por si e levando a gastos extras que superan as posibilidades de moitas familias.

Ós nenos/as se lles ofrece a posibilidade de escribirlle a papá Noel, ao que se representa de cor vermello e subindo, cal ladrón, polas ventás da casa. Como este costume non chega para ilusionar e vender ofértase días despois a chegada dos Reis Magos.

¿Onde queda o Nadal? ¿Qué queda do Nadal? A presenza de Xesús de Nazaret vaise relegando, pouco a pouco, a un puro interese comercial.

Para unha vivencia máis profunda de Nadal, convídovos a vivir os días de Advento como preparación ambiental e persoal do nacemento de Xesús.

Convídovos a que sexan días profundos de amor na familia e fóra dela. Nestes tempos en que tantas persoas e familias o están a pasar mal, fagámolos partícipes do gran amor de Deus: Xesús, faise un de nós, para que nos convertamos en amor para os  demais, especialmente cos máis desfavorecidos.

viernes, 6 de diciembre de 2013

viernes, 15 de noviembre de 2013

AXUDA A CARITAS

Se queres axudar ao teu próximo, podes colaborar con Cáritas de diferentes xeitos :


  • Entregando alimentos non perecedeiros.
  • Ofrecendo productos de hixiene corporal ou para o fogar.
  • Facendo unha aportación económica o día dedicado a Cáritas na colecta ; tamén no buzón ao lado da porta principal da Igrexa…
  • Achegándote á reunión ou póndote en contacto con calquera membro do grupo.
  • Hai moitas formas de axudar e de comprometernos cos nosos irmáns.


“Cada vez que axudedes a un dos meus pequenos, axudadédesme a min“  -Xesús de Nazaret.


Marcial F. R.

SEGUIMOS PEREGRINANDO

É certo que os que estamos facendo o camiño francés a Santiago, comezado o día 21 de Setembro,
facémolo en nome propio pero tamén o facemos como parte da comunidade parroquial de S. Francisco de Asís dos Tilos. É de todos coñecido de que esta peregrinaxe, forma parte dunha especie de preparación das vodas de prata parroquiais no ano 2015.

No mes de Outubro fixemos dúas etapas; unha desde Triacastela a Sarria, e outra de Sarria a Portomarín. A experiencia está sento moi positiva a pesar dalgunhas dificultades climatolóxicas e dalgún momento de cansazo nese longo camiño.

Sempre comezamos cunha oración. En Triacastela na igrexa parroquial e en Sarria acolléronos os P. Mercedarios.  Ó rematar a terceira etapa atopámonos, en Portomarín, coa igrexa pechada, pero esperamos que, o día 9 de Novembro, poidamos comezar a cuarta etapa na histórica e bela igrexa parroquial deste fermoso pobo, que fora trasladada pedra a pedra da ubicación orixinal á beira do río cando se construíu o encoro de Belesar en 1962.


Dende esta tribuna do Boletín parroquial quero facer dúas invitacións: unha dirixida a cantos, superando non poucas ocupacións, facemos este camiño e a outra a tódolos membros da parroquia. Ós que peregrinamos, que o sigamos  facendo conscientes de que somos seguidores, 800 anos despois, dun ilustre peregrino, Francisco de Asís. El foi mensaxeiro da paz, respectuoso coa natureza na que vía en todo  a presenza da obra de Deus. Ós que quedades nos vosos fogares, seguindo coa actividade diaria, que tamén vos manteñades facendo realidade  a mensaxe do himno de San Francisco.

Onde queira que esteamos, sigamos sendo testemuñas do Señor seguindo  ás pegadas de S. Francisco de Asís.

Remato co saúdo franciscano: “Paz e Ben”.



miércoles, 13 de noviembre de 2013

NOVEMBRO, UN MES ESPECIAL


Hai un refrán que reza así: “Bendito mes que empeza por Santos e remata con S. Andrés”. A este refrán hai que engadirlle que, dende a reforma do ano litúrxico, este mes remata o ano cristián coa solemnidade de Xesucristo, rei do Universo.

Comezar un mes celebrando a santidade como meta de tantos crentes que “lavaron o seu manto no sangue do Cordeiro” e rematando coa festa de Cristo, rei do universo, é unha invitación a reflexionar cal debe ser o balance que temos que facer cada un de nós como avaliación final dun ano máis. Asantidade é un estilo de vida guiado polo mesmo estilo de vida de Cristo. É un reto que se vai facendo realidade na medida en que Cristo é o noso referente cotián. O reinado de Cristo é un reinado de servizo e entrega ós demais; é un reinado de xustiza e de amor; é un reinado de paz dentro e fóra do noso corazón.

Novembro, trinta días, para recordar a tantas persoas que, coñecidas por nós, son un exemplo a imitar. Son santos anónimos pero santos. Cristo é o cumio de toda santidade, “o santo dos santos”.



martes, 12 de noviembre de 2013

miércoles, 6 de noviembre de 2013

La Gloria del prójimo

"Entretanto la cruz precede a la corona y el día venidero es una mañana de domingo. Ha abierto una grieta en los muros implacables del mundo y se nos invita a seguir adentro a nuestro excelso Capitán (...). Tal vez a partir de ahora pueda pensar cada cual acerca de su propia gloria: difícilmente podremos pensar cada uno de nosotros a menudo sobre la del prójimo. La carga, el peso o la fatiga de la gloria de mi prójimo se colocaría diariamente sobre mi espalda. Se trata de un lastre tan pesado que sólo la humildad puede soportar. Las espaldas del orgullo se quebrarán bajo su peso. Es muy serio vivir en una sociedad de posibles dioses y diosas, recordar que la persona más estúpida y sin interés con la que podamos hablar puede ser algún día una criatura ante cuya presencia nos sintamos movidos a adorarla o una naturaleza horrorosa y corrupta semejante a la de una pesadilla.


Día tras día nos ayudamos de algún modo los unos a los otros a encaminarnos hacia uno de esos dos destinos. A la luz de esas aplastantes posibilidades el temor reverencial y la circunspección ante ambas deberían dirigir nuestra conducta y trato con los demás: nuestra amistad, amor, los momentos de juego y la actividad política. No hay gente vulgar. Nunca hemos hablado con un mero mortal. Mortales son las naciones, culturas, corrientes artísticas y civilizaciones. Su vida se parece a la nuestra como la de un mosquito. Los seres con quienes bromeamos, trabajamos, nos casamos, a quienes desairamos y explotamos son inmortales —horrores inmortales o esplendores inacabables".

C.S. Lewis
El Peso de la Gloria

miércoles, 9 de octubre de 2013

ASEMBLEA PASTORAL PARROQUIAL

PROGRAMACIÓN CURSO 2013-2014

OS TILOS, 28 SETEMBRO 2013


Despois   da  oración    e  presentación     presidida    por   Benjamín,   comeza   o  debate    e reflexión   a partir   do traballo   do curso  anterior.

I. REVISIÓN

Dentro  da proclamación    da Palabra,   sinalouse quese comezara ben, pero ó final  do curso  repetíronse sempre os mesmos lectores.

Pediuse  reorganizar ós lectores e motivar  a súa  resposta, asignando a data con anterioridade e cun calendario.

Propónse que sexa o mesmo  grupo  de, lectores  o que se organice,  incluso, se fora posible, que semanal  ou quincenalmente   os voluntarios  de reúnan  para reflexionar sobre a propia  Palabra e ser dignos portavoces.  Non hai acordo pleno.

Hai moitos  medios  para  coñecer  a Palabra  correspondente    a cada domingo,  pero tal vez falte reflexionar  sobre ela.

Conclúese que se faga un "planning" para íncluír a todos os dispostos  e que a propia Comisión de Liturxia concrete  pasos.

En canto  a que as celebracións sexan  "vivas" hai a impresión  de que o son, aínda que se admiten  matices  mellorables:  que o coro non domine  demasiado,  que non se abuse  dos solos e que se ensaie o  pobo ou se anime, sobre todo  cando hai cantos novidosos.   Facilitar  a  resposta ó salmo  cando  non  sexa cantada e  manter   as monicións ambientadoras ou motivadoras.

Debateuse  de novo a cuestión  dos nenos xuntos  na misa ou cos país, pero en todo caso  hai  que motivalos e darlles  protagonismo,   polo  menos  nalgunhas  ocasións especiais Celebración das Vodas de Prata parroquiais.  Dar a coñecer con tempo as diferentes propostas:



•  Peregrinación  a Asís en 2015.
•  Convocar a xente que pasou pola parroquia  (contactar  antes).
•  Actos formativos  ou de reflexión, valorar  a súa oportunidade.

Valorar a xornada  de oración mensual  e tomar  decisión ante a baixa asistencia.

Seguir a formación  de catequistas:  propón se inicia o curso cunha reflexión sobre a entrevista do  Papa  polo P. Antonio  Spadaro,  S.J. Director  de La Cívíltá Cattolica. Aínda que hai un documento excepcional  sobre o que merecería  a pena reflexionar tamén:   CARTA ENCÍCLICA LUMEN FIDEI DO SUMO PONTÍFICE FRANCISCO ÓS BISPOS,ÓS PRESBÍTEROS,ÓS DIÁCONOS, PERSOAS CONSAGRADAS E A TODOS OS FIEIS LAICOS SOBRE A FE.

A Comisión de Economía  segue  traballando    na reparación   do teito  e fachada  do complexo parroquial.


II.      VALORACIÓN

Seguir avanzando  nos signos e xestos de irmandade  e de comunidade.

Fomentar o  encontro dos fregueses no  adro  despois da  misa dos domingos; percíbese  que cada vez participa  máis xente.

Faise una reflexión longa sobre a Comisión de Caridade  (Cáritas). Parécenos  que o mellor signo de comunidade  viva está na proximidade cos necesitados  de axuda.

Falouse  de valorar  os casos que atendemos e axudar sobre  todo  en promoción  e colaborar  con emprendedores, orientándonos por medio de persoas técnicas. Estar atentos para evitar que a pobreza  de volva crónica.

Tamén se fixo referencia  á cooperación  que sempre  tivo a nosa Cáritas parroquial coa interparroquial de Santiago e que agora  ó mellor  chegou a hora  de pedirlle a ela algunha axuda. Os recursos  da parroquia  son escasos ou non suficientes.  Haberá que motivar  un pouco máis  ós fregueses  e incluso facer un comunicado  escrito que reflicta as necesidades,  a alternativa  dos petos e con información  xeral, a ver se se poden motivar as colectas económicas, que son baixas.

III.       PLAN

Como pro posta considérase  a de fixar algún compromiso  persoal  revisable. Concrétanse  algúns como:

•  Servizo de caridade  persoal ou dentro  do grupo de Cáritas.
•  Comunicar que faltan colaboradores  para ir ó Cottolengo.
•  Colaborar no servizo de comedor  durante  o mes de agosto.

Tamén  se deixou  unha  interrogante   sobre  se se notou  o Plan Pastoral  Diocesano durante  os dous primeiros  anos do trienio,  se serven  para algo os leccionarios  que se distribuíron  na parroquia  para este ano e a celebración  do Ano da Fe.

Proponse  considerar  a posibilidade  de expoñer  de novo a Biblia neste tempo que falta para  completar  o Ano da Fe e como signo de inicio do curso distribuír  un pan para compartir   identificado cun  servizo dos  moitos que  hai  na  Igrexa e na sociedade.

Avanzar  na reflexión  sobre  a terceira   etapa  do  Plan  Pastoral  2013-2014   "Polos seus froitos  coñecerédelos" que fai propostas moi  concretas, para  valoralas e asumilas. Este curso está máis centrado  no servizo de caridade.

Actividades próximas:

•  Asemblea diocesana  de pastoral:  5 de Outubro no Colexio La Salle.
•   Festividade  do patrón  San Francisco: 6 de Outubro  na parroquia   (festa do compartir).
•  Asemblea de Cáritas diocesana:  19 de Outubro.

martes, 8 de octubre de 2013

EL HUEVO O LA GALLINA

ENTREVISTA AL PAPA

Ojo: al parecer el contenido de la "famosa" o "polémica" entrevista al Papa (ya van unas cuantas), no era literal, se redactó de memoria sin notas ni grabaciones.

Para más información, leer el post: http://infocatolica.com/blog/coradcor.php/1310070752-el-contenido-de-la-entrevista



La entravista la podéis leer aquí:

domingo, 11 de agosto de 2013

“Estad a punto”

El Señor pensaba en este nuestro tiempo cuando dijo: “Cuando vendrá el Hijo del hombre ¿encontrará fe en la tierra?” (Lc 18,8). Vemos como se realiza esta profecía. El temor de Dios, la ley de la justicia, la caridad, las buenas obras, ya nadie cree en ellas…todo lo que temería nuestra conciencia, si creyera; no lo teme porque no cree. Porque si creyera, viviría vigilante; y si vigilara, se salvaría.

Despertémonos, pues, hermanos muy amados, tanto como seamos capaces. Sacudamos el sueño de nuestra inercia. Estemos atentos a observar y practicar los preceptos del Señor. Seamos tal como él nos ha prescrito ser cuando ha dicho: “Permaneced en actitud de servicio y conservad encendidas vuestras lámparas. Sed como los que esperan la llegada de su amo a su regreso de bodas para abrirle la puerta en cuanto llegue y llame a la puerta. Dichosos los siervos que a su llegada, el amo los encontrará en vela”.

Sí, permanezcamos en actitud de servicio, por miedo a que cuando venga el día de salida, no nos encuentre preocupados y enredados. Que nuestra luz brille y resplandezca en buenas obras, que nos conduzca de la noche del mundo a la luz de la caridad eterna. Esperemos con solicitud y prudencia la llegada repentina del Señor a fin de que, cuando llame a la puerta, nuestra fe esté despierta para recibir del Señor la recompensa de su vigilancia. Si observamos estos mandatos, si conservamos estas advertencias y estos preceptos, las astucias engañosas del Acusador no nos abatirán durante nuestro sueño. Sino que, reconocidos como siervos vigilantes, reinaremos con Cristo triunfante.

jueves, 18 de julio de 2013

"Seréis mis discípulos, porque soy manso y humilde de corazón"

Queridos amigos…, el centro de la vocación cristiana: es Cristo. Guardemos a Cristo en nuestra vida, para guardar a los demás, para salvaguardar la creación.

Pero la vocación de custodiar no sólo nos atañe a nosotros, los cristianos, sino que tiene una dimensión que antecede y que es simplemente humana, corresponde a todos.


Es custodiar toda la creación, la belleza de la creación, como se nos dice en el libro del Génesis y como nos muestra san Francisco de Asís: es tener respeto por todas las criaturas de Dios y por el entorno en el que vivimos.

Es custodiar a la gente, el preocuparse por todos, por cada uno, con amor, especialmente por los niños, los ancianos, quienes son más frágiles y que a menudo se quedan en la periferia de nuestro corazón.

Es preocuparse uno del otro en la familia: los cónyuges se guardan recíprocamente y luego, como padres, cuidan de los hijos, y con el tiempo, también los hijos se convertirán en cuidadores de sus padres.

Es vivir con sinceridad las amistades…, En el fondo, todo está confiado a la custodia del hombre, y es una responsabilidad que nos afecta a todos. Sed custodios de los dones de Dios… Quisiera pedir, por favor, a todos los que ocupan puestos de responsabilidad en el ámbito económico, político o social, a todos los hombres y mujeres de buena voluntad: seamos “custodios” de la creación, del designio de Dios inscrito en la naturaleza, guardianes del otro, del medio ambiente; no dejemos que los signos de destrucción y de muerte acompañen el camino de este mundo nuestro.

Pero, para “custodiar”, también tenemos que cuidar de nosotros mismos. Recordemos que el odio, la envidia, la soberbia ensucian la vida. Custodiar quiere decir entonces vigilar sobre nuestros sentimientos, nuestro corazón, porque ahí es de donde salen las intenciones buenas y malas (Lc 6,45): las que construyen y las que destruyen. No debemos tener miedo de la bondad, más aún, ni siquiera de la ternura.


Papa Francisco






Imágenes tomadas de unpadredefamilia

martes, 2 de julio de 2013

AVALIACIÓN FINAL DO CURSO 2012/2013

Utilizando o símil do curso académico, propóñoche que ti e mais eu fagamos unha avaliación do curso, próximo a rematar. Unha avaliación que recolla tódalas dimensións da nosa vida persoal e social: como pai/nai, como fillo, como veciño, como persoa en activo, xubilada ou sen traballo, como estudiante ou como persoa cristiá.


En tódalas dimensións precisamos educarnos, ou sexa “instruírnos”. Nunca estamos alimentados de todo. Precisamos revisar a nosa alimentación. Non podemos ser bos “educadores” se non revisamos que tipo de alimentos conforman a nosa dieta diaria. Non podemos manternos fortes se non facemos unha analítica sobre as nosas capacidades e as nosas obrigas. Non podemos ser críticos coa sociedade e cos demais se nós mesmos non somos críticos con nós mesmos.

Como estás vendo utilizo o simil da educación, porque etimoloxicamente (educere) significa instruír e instruírse. Para un crente, cristián, a avaliación debe sustentarse sempre en Xesús, e na Boa Nova. Son eu mesmo quen debo contrastar se toda a miña vida está a verse reflectida na Palabra e na vida de Xesús. El ten que ser o espello ao que teño que mirarme permanentemente.

Remato esta proposta: ¿Cal será o resultado desta avaliación final? ¿Coincidiría a miña nota final coa nota de Xesús? ¿Que debo facer para mellorar? O cambio depende de cada un de nós, pois a axuda do Señor está garantida.

¡Feliz verán, e axudemos ós demais a ser felices!

Benjamín.

lunes, 1 de julio de 2013

CAMIÑO DE SANTIAGO

Unha das propostas para preparar as Vodas de Prata parroquiais que culminaremos, o 4 de Outubro do 2015, está a de percorrer o Camiño Francés a Santiago de Compostela dende o Cebreiro. Farémolo en 7 etapas, sempre en sábados. Comezaremos o primeiro sábado de Xullo (os catro sábados deste mes), descansaremos en Agosto, e continuaremos os tres sábados de Setembro.

Comunidade Toca de Assis. Foto de Citydesert
Como é sabido, o vindeiro 18 de Xuño comezará o 800 aniversario da peregrinación de S. Francisco de Asís a Santiago de Compostela. A nosa parroquia, baixo o seu patrocinio, quere empezar este aniversario facendo tamén o camiño.

Xa falamos coa comunidade franciscana no Cebreiro para ter unha breve oración con eles nesta primeira xornada do 6 de Xullo. Se pensas camiñar connosco, anótate canto antes para ir concretando tódolos detalles.

ESTAS SERÁN AS ETAPAS E AS DATAS:

XULLO


6 O Cebreiro Triacastela
13 Triacastela Sarria
20 Sarria Portomarín
27 Portomarín Palas de Rei

SETEMBRO 


7 Palas de Rei Melide
14 Melide Arzúa
21 Arzúa Arca (O Pino)

OUTUBRO


5 Arca Santiago

Serán oito xornadas de:

  • Sacrificio
  • Convivencia
  • Reflexión
  • Oración
  • Coñecemento do medio
  • Encontro con outros peregrinos
  • E máis...

viernes, 28 de junio de 2013

¡Viva la Revolución… de Francisco!

En su discurso a los participantes de la Asamblea Diocesana en Roma la semana pasada (17/06/2013), el Santo Padre habló de la gran Revolución de Cristo, de la que todos deben participar. Pero por una "casualidad" increíble (el Espíritu sabe lo que hace), coincidió con la ola de protestas en Brasil. Y, como era de esperar, muchos utilizaron la declaración del Papa llamando a las manifestaciones que vimos en las principales ciudades del país. Pero la revolución real es mucho mayor.


"Un cristiano, si no es revolucionario, en este tiempo, no es cristiano" (Papa Francisco)


Esta frase hace circuló por Internet y ha servido de base para muchos discursos encendidos en los que, sobre todo algunos jóvenes, convocaban a los católicos a salir a las calles en apoyo a las protestas que se produjeron casi a diario. Y todas estas movilizaciones tenían un punto de partida muy justo: el inmenso deseo de verdad y justicia en el corazón de todos nosotros. (...). Era, en el fondo, un gran grito de miles de corazones deseosos de algo más grande.

Y justamente por eso vale la pena contextualizar mejor esta declaración y entender que Francisco nos pide mucho más que protestas.

"Ha habido muchos revolucionarios en la historia, pero ninguno tuvo la fuerza de esta revolución que nos trajo Jesús: una revolución para transformar la historia, una revolución que cambia profundamente el corazón del hombre" (Papa Francisco).


¡Esta es la verdadera revolución! La que cambia el interior. Y a partir de ahí, cambia el mundo. La revolución de Cristo es la que da sentido al vacío que todos sentimos en el pecho y tratamos de llenar con tantas distracciones, incluso con las ideologías que nos hacen ir a las calles para salvar el mundo, para darnos cuenta de que no nos salvamos ni a nosotros mismos.

Revolución significa un cambio de dirección. Exactamente el mismo significado que otra palabra bien conocida por todos nosotros: "Conversión". La Revolución de Cristo significa la conversión. Y si un cristiano no se convierte todos los días, si no es capaz de reconocer la presencia de Cristo en la vida y, de hecho, no se siente tocado por ella, no es cristiano.

Esta es la revolución que todo lo cambia. Es por eso que la Iglesia Católica es la mayor organización de caridad en el mundo. Es por eso que nuestros misioneros son el ejército más grande de ayuda a los necesitados de África y de los varios campos de refugiados. Por eso, dentro de tu parroquia, hay tantas pastorales y servicios cuya única función y ayudar a otros. No es porque somos buenos chicos. Es porque sabemos el verdadero valor de cada persona. Es porque sabemos el verdadero significado de la vida y de la realidad. Y no está en las  ideologías, sino en Cristo.

Es Cristo quien nos saca de la mediocridad y nos hace grandes. Él es quien nos abre los ojos a la realidad y a nosotros mismos.

Es por eso que la Iglesia Católica ha cambiado el mundo en estos 2000 años. Mucho más que cualquier partido político o ideología. Esta es la verdadera revolución.

Alexandre Varela

El libro de la señorita Buncle

Libro: El libro de la señorita Buncle
DOROTHY STEVENSON


Años 30 del pasado siglo. Silverstream es una pequeña localidad rural cercana a Londres, un pueblecito inglés, tranquilo y apacible, chismoso y cortés, que vive muy pendiente de sus propios asuntos. De repente un suceso va a remover para siempre la placidez de sus gentes: la señorita Buncle (“una cuarentona flacucha y sin estilo”) escribe una novela inspirada en sus vecinos, donde todos pueden reconocerse sin dificultad. Su mirada es inocente, ligera y simple, pero sólo aparentemente. El libro actúa a modo de espejo y todos pueden saber cómo les ven los demás. Esto inspirará conductas audaces, resolverá situaciones románticas, o reconducirá vidas familiares anodinas. Provocará a la vez esperanzas e indignaciones. Ya nada será como antes por efecto de una literatura chispeante y sincera, despertador colectivo que sacude muchas vidas monótonas y aburridas. Una imitación de la realidad que ayuda a mejorarla poniendo en cuestión la opinión que cada uno tiene sobre si mismo.


El libro de Stevenson narra lo que ocurre en Silverstream (donde vive Buncle); John Smith (seudónimo de Buncle) escribe sobre Copperfield (inspirado en Silverstream), donde también hay un personaje copiado de la propia Buncle. No teman, es más complicado explicarlo que leerlo, pues casi siempre se está en el nivel narrativo de Silverstream/Buncle. Los personajes son deliciosos y sus peripecias, bastante corrientes, divertidas y llenas de humanidad. El único misterio es si se sabrá finalmente quien es John Smith y si habrá o no boda(s). Hay algo (poco) de sátira social, en todo caso en un tono elegante y pulcro, y bastante de defensa de la verdad y de valores positivos, especialmente la capacidad del ser humano de gobernar su conducta libremente. Muestra sin moralinas a qué conducen la pereza, la vanidad y la pasividad, en contraste con lo que pueden darnos la amistad, el amor, la valentía y la capacidad de corregirnos.

La escocesa Dorothy Emile Stevenson (1892-1973), inédita en España hasta ahora, publicó con éxito esta novela en 1934. El planteamiento es original, el desarrollo atractivo e interesante (decía la autora: “escribo sobre personas que nos gustaría conocer”), el estilo apropiado; sólo cabía temer que un libro tan redondo se estropeara con un mal final pero ocurre que también se cierra estupendamente.

Javier Cercas

jueves, 23 de mayo de 2013

ENCUENTRO DE... ¿QUÉ?

Hola!

Sí, este viernes se ha organizado un encuentro de oración en familia (niños incluidos!)

En la parroquia de Fontiñas, a las 20,30 h.

La iniciativa parte de Pastoral Familiar, y consistirá en una oración inicial con los niños, que luego cenarán y jugarán mientras nosotros compartimos un rato más juntos. Los niños estarán atendidos, no hace falta llevar nada.

¡Os animamos a todos a participar! Es una buena ocasión de compartir nuestra fe en familia.

¡Nos vemos este viernes! Y ayudadnos a difundirlo!


Fuente: Familias Invencibles

viernes, 17 de mayo de 2013

OS DONS DO ESPÍRITO


O último domingo de maio remata, neste ano, o tempo pascual, coa festa de Pentecoste, a festa coa que
Xesús cumpre a promesa de enviarnos o Espírito Santo. Este Espírito significado nos sete dons sempre foi necesario pero, se cabe, hoxe máis ca nunca. Os cristiáns, a pesar de que o Espírito de Xesús non nos abandona, tamén vivimos momentos de falta de fe, de confianza no Señor, e precisamos avivar esta lámpada para poder iluminar a escuridade do mundo. Precisamos case “desesperadamente” a esperanza para superar as tentacións do pesimismo e do cansazo, e poder ofrecerlle ó mundo razóns para soñar, para camiñar e estimular novos folgos. Precisamos do amor, pois segue sendo a materia pendente con Deus e cos irmáns. Precisamos espírito de  oración pois “non sabemos rezar como convén, pero o Espírito vén na nosa axuda”. Necesitamos fortaleza e así ser valentes para predicar a Xesucristo nun mundo que está de volta da cultura relixiosa. Nun mundo impaciente e estresado, nunha sociedade marcada polas présas e os resultados inmediatos, precisamos da paciencia, que é a esperanza do “sementador”, pois o noso non é tanto recoller froitos canto sementar e esperar pacientemente. Nestes momentos en que a alegría está tan ausente nas nosas familias, en tantas persoas que non son capaces de ver o final do túnel, precísase recibir e contaxiar alegría e, así, rexeitar a tristeza.

http://oldandnewproject.com/portfolio/tongues-of-fire/

Que este ano, o Pentecostés non remate en nos co final do tempo pascual, pois o Espírito de Xesús chega para quedar con nos e en nos, e contaxiar, con el, ós demais.

EL SIGNIFICADO DE PENTECOSTÉS


Para entender el verdadero sentido de la solemnidad de Pentecostés, es necesario partir del texto bíblico que presenta la narración:

 "Cuando el día de Pentecostés, los discípulos estaban todos reunidos en el mismo lugar y de repente vino del cielo un estruendo como de un viento fuerte, el cual llenó toda la casa donde estaban. Entonces se les aparecieron lenguas como de fuego que se repartieron y se posaron sobre cada uno de ellos. Todos fueron llenos del Espíritu Santo y comenzaron a hablar en otras lenguas, cada uno en la lengua que el Espíritu le sugería. Se encontraban entonces en Jerusalén judíos devotos de todas las naciones de la Tierra. Al oír el ruido, acudieron en masa y quedaron desconcertados, porque cada uno los oía hablar en su propio idioma. "(Hechos, 2, 1-6). Este pasaje presenta el nuevo curso de la obra de Dios, fundada en la Resurrección de Cristo, una obra que envuelve el hombre, la Historia y el cosmos.

El Catecismo de la Iglesia Católica dice: "En el día de Pentecostés (siete semanas a finales de Semana Santa), la Pascua de Cristo se completó con la efusión del Espíritu Santo, que se manifiesto, se donó y comunicó como Persona Divina: de Su plenitud, Cristo el Señor derrama su Espíritu en abundancia "(CIC, n. 731).

En esta celebración, se nos invita y envía a profesar al mundo su presencia (del Espíritu Santo). E invocar la efusión del Espíritu para renovar la faz de la tierra y actuar con la misma intensidad del evento inicial de los Actos de los Apóstoles en todos los pueblos y naciones.

Por esta razón, debemos entender el significado de la Tercera Persona de la Trinidad: "El término se traduce la palabra hebrea Espíritu Ruah, que en su primera acepción, significa soplo, aire, viento. Jesús usa con precisión la imagen sensible del viento para sugerir a Nicodemo la novedad trascendente del que es personalmente el Soplo de Dios, el Espíritu Divino. Por otro lado, Espíritu y Santo son atributos divinos comunes a las Tres Personas Divinas. Sin embargo, con la adición de los dos términos, la Escritura, la Liturgia y el lenguaje teológico designan la persona inefable del Espíritu Santo, sin ningún tipo de ambigüedad posible con los demás usos de los términos espíritu y santo "(CIC N. 691).

La solemnidad de Pentecostés es un hecho determinante para toda la Iglesia, para los pueblos, porque en ella empieza la acción evangelizadora para que todas las naciones y lenguas tienen acceso al Evangelio y a la salvación a través del poder del Espíritu Santo de Dios.

El Papa Benedicto XVI habla sobre el proceso de reunificación de los pueblos a partir de Pentecostés: "se inicia un proceso de reunificación de las partes de la familia humana, dividida y dispersa; las personas, muchas veces, reducidas a individuos en competición o conflicto entre si, alcanzadas por el Espíritu de Cristo, se abren a la experiencia de Comunión, que puede comprometerlas lo suficiente como para hacer de ellas un nuevo organismo, un nuevo sujeto: la Iglesia. Este es el efecto de la obra de Dios: la unidad. Por lo tanto, la unidad es el signo de reconocimiento, la tarjeta de presentación de la Iglesia en el curso de su historia. Desde el principio, del día de Pentecostés, habla todos los idiomas. La Iglesia universal precede a las Iglesias particulares, que deben conformarse siempre con ella, de acuerdo a un criterio de unidad y universalidad. La Iglesia nunca permanece prisionera de un orden político, racial o cultural; no debe confundirse con los Estados, incluso con la Federación de los Estados, debido a que su unidad es de otro tipo y aspira a atravesar todas las fronteras humanas " (Benedicto XVI, Homilía en la solemnidad de Pentecostés, 23 de mayo 2010).

Necesitamos que el Espíritu Santo, el Paráclito en nuestra época: Veni, Sancte Spiritus !

Padre Reinaldo
Comunidad Canción Nueva

domingo, 10 de marzo de 2013

Las cinco cosas que una hija necesita escuchar de su padre


Son ideas conocidas y de sentido común, pero cuya realización puede peligrar por la dedicación al trabajo o los respetos humanos


Daniel Darling es un "repetidor" en lo de tener hijas: de sus cuatro retoños, tres son niñas: "La mayor tiene ocho años y cada año que pasa desde que nació me hago más conservador en todo lo que se refiere a mis chicas. No soy un entusiasta de las armas, pero podría serlo si se trata de sentarme en el porche esperando al primero que se atreva a pedir una cita a mis hijas", bromea.

Darling, pastor evangélico en Chicago y autor de diversos libros sobre cuestiones familiares en la línea de películas como A prueba de fuego o libros como El desafío del amor o Padres fuertes, hijas felices, añade, "ya en serio": "Me gusta tener hijas. Hay algo en tener una niña que suaviza al hombre y añade a su alma una cierta ternura". Y es "en ese espíritu" con el cual señala en su blog "cinco cosas que toda hija necesita escuchar de su padre".

1. Eres guapa y te quiero. 

"Esto es algo que deberías decirle a tu hija al menos una vez al día y probablemente más. No soy psicólogo, pero las niñas que saben que sus padres les quieren crecen con mayor confianza y evitar buscar el amor en el lugar equivocado. Oír que son hermosas es un balón de oxígeno para el alma de tu hija. Hazlo a menudo de formas distintas y creativas".

2. Tu madre es guapa y la quiero. 

"El mejor regalo que le puedes hacer a tu hija es mostrarle cómo debe un hombre tratar a una mujer. Que vea en ti un modelo, aunque sea imperfecto, del amor que Dios hace nacer entre un hombre y una mujer. Dile a tu mujer todos los días que es hermosa, que la quieres y que te alegras de haberte casado con ella. Dile que te comprometes con ella para toda la vida. Y dile estas cosas de vez en cuando delante de tus hijos".

3. Perteneces a Dios y has sido creada para Su gloria

(aquí podríamos añadir, al texto de Darling, lo de San Ignacio de Loyola en sus Ejercicios Espirituales: "El hombre es criado para alabar, hacer reverencia y servir a Dios nuestro Señor y, mediante esto, salvar su ánima"). "A menudo las niñas sienten inseguridad sobre muchas cuestiones: su peso, su apariencia, sus amigos... En ocasiones pueden sentirse poco importantes o poco apreciadas, incluso en un hogar donde reina el amor. Por eso tú, como padre, tienes que recordarle a menudo que son criaturas especiales formadas amorosamente por el Creador a Su imagen y semejanza". Darling invita a que tengan siempre en cuenta al salmista ("Te doy gracias por tan grandes maravillas: prodigio soy, prodigio son tus obras", Sal 139, 14) para que esa idea "esté interiorizada por tus hijas cuando lleguen los momentos de duda".

4. Eres perdonada.

"Tu hija desordenará su vida, pecará, te disgustará... Y si no sitúas la buena nueva del Evangelio como centro de tu familia, puede crecer pensando sin saber qué hacer con sus pecados. Instrúyela en la práctica del arrepentimiento y el perdón: el arrepentimiento de sus pecados y el perdón de los ajenos. Que sepa que Jesús siempre está dispuesto a ofrecer su gracia y debe estar dispuesta a recibirla y a aplicarla a quienes le hagan mal a ella".

5. Vales mucho. 

"No dejes que tu hija consuma el veneno de la cultura que mide el valor de una mujer por su independencia o su habilidad para deshacerse libremente de su pureza. Que ni por un momento se trague la mentira de que la libertad sexual es algo distinto a una esclavitud de la peor especie, el instrumento del enemigo para arrebatarle la creatividad, la belleza y la finalidad para la que fue creada. Enséñale qué buscar en un hombre (una pista: no lo que se ve en la tele). Asegúrate de que es consciente de la hermosura de la imagen pintada por el Creador. Su autoestima y el sentido de su propio valor están ligados a su llamada especial a ser hija de Dios".

Fuente: ReL

viernes, 15 de febrero de 2013

TEXTO ORIGINAL DE LA RENUNCIA DEL PAPA


«Queridísimos hermanos,

Os he convocado a este Consistorio, no sólo para las tres causas de canonización, sino también para comunicaros una decisión de gran importancia para la vida de la Iglesia.

Después de haber examinado ante Dios reiteradamente mi conciencia, he llegado a la certeza de que, por la edad avanzada, ya no tengo fuerzas para ejercer adecuadamente el ministerio petrino. Soy muy consciente de que este ministerio, por su naturaleza espiritual, debe ser llevado a cabo no únicamente con obras y palabras, sino también y en no menor grado sufriendo y rezando.

Sin embargo, en el mundo de hoy, sujeto a rápidas transformaciones y sacudido por cuestiones de gran relieve para la vida de la fe, para gobernar la barca de San Pedro y anunciar el Evangelio, es necesario también el vigor tanto del cuerpo como del espíritu, vigor que, en los últimos meses, ha disminuido en mí de tal forma que he de reconocer mi incapacidad para ejercer bien el ministerio que me fue encomendado.


Por esto, siendo muy consciente de la seriedad de este acto, con plena libertad, declaro que renuncio al ministerio de Obispo de Roma, Sucesor de San Pedro, que me fue confiado por medio de los Cardenales el 19 de abril de 2005, de forma que, desde el 28 de febrero de 2013, a las 20.00 horas, la sede de Roma, la sede de San Pedro, quedará vacante y deberá ser convocado, por medio de quien tiene competencias, el cónclave para la elección del nuevo Sumo Pontífice.

Queridísimos hermanos, os doy las gracias de corazón por todo el amor y el trabajo con que habéis llevado junto a mí el peso de mi ministerio, y pido perdón por todos mis defectos.

Ahora, confiamos la Iglesia al cuidado de su Sumo Pastor, Nuestro Señor Jesucristo, y suplicamos a María, su Santa Madre, que asista con su materna bondad a los Padres Cardenales al elegir el nuevo Sumo Pontífice. Por lo que a mi respecta, también en el futuro, quisiera servir de todo corazón a la Santa Iglesia de Dios con una vida dedicada a la plegaria.

Vaticano, 10 de febrero 2013.»

martes, 12 de febrero de 2013

Libros de Else Holmelund Minarik


Else Holmelund Minarik


Else H.Minarik es una escritora norteamericana. Nació en Dinamarca en 1920. Emigró a los EE.UU. con cuatro años. Se graduó en Psicología. Fue maestra. Empezó a escribir para su hija pequeña y también para sus alumnos. A mediados de los años cincuenta, cuando había pocos libros de lectura fácil para chicos pequeños, la serie de OSITO inició con gran éxito la colección para primeros lectores «I Can Read», de la editorial Harper and Row.

Son cinco álbumes,ilustrados por Maurice SENDAK,de los que tres se encuentran fácilmente en las librerias:

Osito (Little Bear, 1957). Madrid: Alfaguara, 2001, 16ª ed.; 59 pp.; col. Infantil Alfaguara; trad. de Joaquina Aguilar; ISBN: 84-204-4808-7.















La visita de Osito (Little Bear´s Visit, 1960). Madrid: Alfaguara, 2002, 13ª ed.; 64 pp.; col. Infantil Alfaguara; trad. de Rosa Benavides; ISBN: 84-204-4825-7.














Un beso para Osito (A Kiss for Little Bear, 1968). Madrid: Alfaguara, 2002, 10ª ed.; 34 pp.; col. Infantil Alfaguara; trad. de Rosa Benavides; ISBN: 84-204-4827-3. 6 años: primeros lectores.

Cada libro contiene varias pequeñas historias, normalmente cuatro, que van unidas entre sí, y que tratan sobre acontecimientos familiares menudos. Por ejemplo, cómo viste Mamá Oso al pequeño Osito para protegerlo del frío, un cumpleaños que Osito piensa que Mamá Oso ha olvidado, los deseos de Osito de que Mamá Osa le cuente una historia; una visita a los Abuelos que, a su vez, le cuentan el sucedido del petirrojo que tuvo Mamá Osa cuando era pequeña, y el relato del duendecillo del bosque; las relaciones de Osito con la niña Emi y su muñeca Luci, una fiesta en la casa de Búho, la primera carta que redacta Osito; Osito va de pesca, el regreso a casa de Papá Oso, los problemas de tener hipo, el deseo de Osito de ver una sirena; Osito manda un cuadro hecho por él a su abuela, y ésta le devuelve un beso a través de varios intermediarios.

Las ilustraciones de Sendak, que representan a las figuras con vestidos antiguos, no sólo reflejan los sentimientos de afecto que rebosan los relatos, sino que también les añaden nuevos matices y sin duda contribuyen decisivamente a que su atractivo sea perdurable.

Textos y dibujos inseparablemente hacen también que los personajes, en especial los de Osito y de su madre, queden bien perfilados a lo largo de la historia, contra lo que algunos podrían esperar tanto de la sencillez del lenguaje y de la sintaxis como de la simplicidad de las anécdotas que se cuentan.

Minarik emplea en ocasiones el recurso de contar una historia dentro de la historia, incide también en el atractivo que los cuentos tienen para los niños, hace también agudas incursiones en el mundo imaginativo de Osito, y da gran atractivo al estilo educativo paciente de Mamá Oso, aunque sea cierto que Osito no sea el prototipo de revoltoso hiperactivo, sino más bien lo contrario.



Campaña Manos Unidas

Disponibilizamos  unha presentación moi sinxela pero moi interesante sobre a xornada de Mans Unidas

viernes, 8 de febrero de 2013

VODAS DE PRATA DA PARROQUIA


No ano 2015 (queda lonxe, pero non tanto) imos celebrar as vodas de prata da parroquia.

Vintecinco anos de vida. A vida da parroquia non tería sentido se non vivifica,  se non dá vida.

Foron anos dun traballo dedicado a dar vida, a anunciar a VIDA con letras grandes que é Xesús.

Non foi pouca a xente que pasou pola nosa parroquia dende aqueles momentos en que non só a parroquia, senón as urbanizacións que territorialmente a compoñen, estaban no proceso da súa formación. Que momentos! ¿Acórdanse dos problemas do transporte, da auga, o bloqueo da estrada a Santiago? A Igrexa nos Tilos non foi allea. Estaba en primeira fila. O piso do cura foi durante tempo o lugar onde se reunía a asociación de vecinos, onde se xestionaba o transporte, onde se acordaba o qué facer ante tanto problema acumulado. A parroquia neste tempo estivo en primera líña cedendo locais ó concello para a gardería, a asociación cultural, o inicio da primeira biblioteca, das primeiras actividades.

Tempos aqueles…! Posiblemente, agora que estás lendo isto xa non lembres tanta historia aínda recente, pero moitas veces xa esquecida. Pode ser que cando chegaches á urbanización, onde vives, os problemas gordos xa estaban solucionados e entón penses que sempre foi así. Non, non sempre foi así. O compromiso foi de moita xente agora anónima e moita xente comprometida dende a súa conciencia de ser cristiá, membros desta parroquia, aínda en estado de futuro pero xa xermolando ata que aquel domingo de primeiras comuñóns celebradas no colexio (quedaramos sen local, só o piso no que estaban as oficinas da asociación de veciños) foi o tiro de saída.


Seguiremos falando.

jueves, 31 de enero de 2013

ACUDIR A LA ORACIÓN


Acudí a la oración
porque me hirió de muerte la vida
Me refugié en tus brazos, Señor,
cuando no tuve más aliento.
Pero tú me empujas de nuevo
incansablemente, a mi ruedo.


Mañana empezaré otra vez,
como ayer, como cada día.
Y volveré, sí, volveré,
pero con una mirada nueva,
con una sonrisa recién estrenada,
y con esa fuerza
que sé que no es mía.


viernes, 25 de enero de 2013

Cine: La vida de Pi


Deslumbrante ambigüedad


Llega la esperada adaptación que el veterano director Ang Lee ha hecho del famoso libro de Yann Martel La vida de Pi, un cuento para adultos en el que el sentido de la religión es el plato principal que se sirve en este festival de imágenes sorprendentes y cautivadoras

El protagonista del film, Pi, con el tigre, tras el naufragio

La vida de Pi es un relato en flashback en el que un indio de Pondicherry (la India francesa), llamado Piscine Molitor Patel -conocido como Pi-, le cuenta a un escritor las peripecias de su vida. Unas peripecias que giran en torno al naufragio que sufrió cuando él y su familia se trasladaban a Canadá, llevando en el barco los animales del zoológico del que eran propietarios y que iban a vender. Una tormenta hizo zozobrar el barco, ahogándose hombres y animales, excepto Pi, que se salva en una barca, acompañado de un tigre, una hiena, un orangután y una cebra.

La película es un cuento en el que los límites entre la imaginación del narrador (el protagonista) y la realidad se revelan equívocos y desdibujados. Se habla del sentido de la vida y del significado y valor de las religiones. Pi es un chaval inquieto que busca respuestas, tanto en los libros (Dostoyevski, Camus...) como en las religiones (hinduismo, cristianismo, Islam...), de las que se queda con lo que le gusta. Su padre le recomienda que use la razón en vez de picotear de aquí y de allá, y le insiste en que es la ciencia la única que finalmente explica las cosas. Pero Pi prefiere creer en un Dios que esté más allá de las religiones particulares, o que más bien las englobe a todas. Su fe se pone a prueba cuando naufragan.

La película es deslumbrante en su fotografía -a veces excesivamente elaborada en postproducción-, y el trabajo -real y digital- con el tigre es portentoso. Harina de otro costal es lo que sucede con las propuestas de fondo. Para centrar el asunto, Ang Lee lo ha dejado muy claro en unas declaraciones a la periodista Elaine Lipworth: «Realmente, la religión ya no tiene sentido». El autor del libro original es un católico practicante, al que le fascinan elementos del Islam y del hinduismo, pero Ang Lee, que ha batallado siempre por la causa del relativismo moral, ha matizado convenientemente la cuestión religiosa en el film hasta su sutil neutralización. Su planteamiento parece claro. Por un lado, se afirma claramente la necesidad de sentido del ser humano: la búsqueda de respuestas que ofrezcan una explicación total de la realidad. Pero, por otro, se ofrecen dos vías de respuesta excluyentes: la racionalista científica y la respuesta religiosa. Las dos se presentan como válidas, y, según el protagonista, uno elige la que más le gusta.

En realidad, lo que parece concluir el film es que la religión es un revestimiento imaginativo, ritual y bello de las verdades naturales, las que conoce la ciencia, las únicas verdades. No hay una auténtica dependencia de Dios. La religión ayuda a sublimar y camuflar el mal y el dolor. También es cierto que el cristianismo aparece tratado con amabilidad, pues subraya la caridad y parece admitir -cuando en realidad no saca las consecuencias- el misterio de la Encarnación, y las actitudes del protagonista son más cristianas que hinduistas. Probablemente es lo que queda de la impronta del autor de la novela.

Cuando el film habla de religión, Ang Lee se refiere a cualquiera. Pi cree en Cristo, en Visnú y en Alá por partes iguales, como si la diferencia fuera insignificante. En la película se aprecia el sentido religioso como algo positivo, pero no deja de ser algo alternativo a la razón. Por eso, el film es gravemente connivente con el reduccionismo moderno de la razón y de la fe. Queriéndolo o sin querer, finalmente es la imaginación y la sublimación escapista la que se entroniza como sustituto de una verdadera fe. En cualquier caso es una película que merece la pena ser vista, no sólo por su esplendor estético, sino porque, al ser suficientemente abierta y ambigua, puede ser motivo de debate.


sábado, 12 de enero de 2013

PREGUNTAS CON OU SEN RESPOSTA




Cando nos atopamos en situacións difíciles, facémonos preguntas, unhas veces con acritude, outras buscando quen nos responda ou buscando culpables; preguntas que, en moitos casos, non teñen resposta.

O ser humano é normal que se interrogue, que busque, que teña gañas de saber máis. Pobres de nós se non sucedera así! Pero cando esta ansia de saber se fundamenta en acontecementos que afectan a moitas per-soas, que afectan aos nosos dereitos, que minan a convivencia, que nos levan, en resumo, a concluír: Que lle está pasando á nosa sociedade?, non podemos quedarnos nas simples preguntas das que non esperamos resposta senón que debemos buscar e esixir respostas.

Todos aqueles feitos que minan a xustiza, que rompen a convivencia, que impiden a paz, que nos fan vivir máis angustiados, que obrigan a moitas persoas a tomar decisións terribles, débense á falta de valores fundamentais na sociedade e, por ende, nas persoas públicas e privadas. Tal situación debemos analizala dende unha profunda reflexión.


Este ano 2013, dende o 11 de Outubro pasado ata o 24 de Novembro, foi declarado polo papa Bieito XVI, ANO DA FE. Para os cristiáns é unha oportunidade de renovar a nosa confianza en Deus, que nos brinda respostas ás nosas preguntas. Na súa Palabra atopamos non só resposta senón paz, camiño e luz para superar as dificultades. Canto máis medra a desconfianza nas persoas, máis debemos preguntarnos: ¿Onde poñemos a Deus?

¿Será que a increnza, a idolatría e a corrupción nos cegan tanto que nos impiden recoñecer que detrás das nubes está alumando o SOL?

A miña proposta, unha vez máis, é unha invitación a camiñar, a tender pontes, a recuperar aos caídos, a axudar aos desfavorecidos, a deixarnos querer, a dar un paso adiante na busca da reconciliación interpersoal sexa na familia, na parroquia ou en calquera ámbito onde nos atopemos.

Quizais teñamos que recoñecer que buscamos ao Señor en lugares onde hai moita luz, moito benestar ou moito ruído; e o Señor está no Portal de Belén ou fuxindo a Exipto porque “Herodes” busca o neno para matalo. É aí onde está el agardando por ti e por min.



Cine: Los miserables y La noche más oscura


El año 2013 comienza con dos estrenos que buscan su lugar en la carrera de los Oscar.


Los miserables

La película es una fiel adaptación del musical sobre la obra de Victor Hugo; una hermosa historia de un corazón cambiado, el de Jean Valjean, por el perdón cristiano. La noche más oscura es el relato descarnado de la búsqueda y ejecución de Osama Bin Laden; dos maneras opuestas de responder al mal.


Son ya unas cuantas las versiones cinematográficas de Los miserables, la obra de Víctor Hugo. De todas ellas, una de las más convincentes es la que dirigiera Bille August en 1998, y que protagonizaron Liam Neeson, Geoffrey Rush y Uma Thurman. En la versión que ahora llega de la mano de Tom Hopper -director de El discurso del rey-, son Hugh Jackman, Russell Crowe y Anne Hathaway los que encarnan, respectivamente a Jean Valjean, al inspector Javert y a la desdichada Fantine. Por su parte Amanda SeyFried encarna a la Cosette juvenil, mientras que su época infantil corre de la cuenta de Isabelle Allen.

Esta película es una adaptación directa del famoso musical Alain Boublil y Claude-Michel Schönberg, que el productor teatral Cameron Makintosh estrenó en Londres en 1985. Desde entonces, son más de 60 millones los espectadores que han disfrutado de este espectáculo teatral. La película plasma el musical tal cual, con más de dos horas y media de partitura musical y con la ausencia casi total de parlamentos. Por ello, la cinta se estrena en España exclusivamente en versión original en inglés. Los propios actores son los que cantan, sin doblajes ni playbacks, y sorprende la calidad vocal de todos ellos, en especial Anne Hathaway y de Amanda SeyFried, fruto de una excelente preparación.

La puesta en escena es muy operística y deslumbrante, con un apoyo digital que, en ocasiones, es demasiado evidente. Pero todo el peso está en los actores, y ciertamente dan la talla, algo nada fácil, por la abundancia de primeros planos y por la dificultad musical. Hay que apuntar positivamente que es llamativa la presencia de lo religioso en esta versión, más explícita y dilatada que en la película de Bille August.

La noche más oscura


Fotograma de La noche más oscura

La sexagenaria cineasta californiana Kathryn Bigelow, que impactó con la dura En tierra hostil, que le valió el Oscar a la Mejor directora en 2009, vuelve a los conflictos internacionales de su país con otra cinta fuerte y contundente -y absurdamente larga, dicho sea de paso- en la que se narra el proceso de búsqueda, captura y ejecución de Osama Bin Laden. Tras la matanza del 11-S, la captura del líder de Al Qaeda se convirtió en una cuestión de dignidad nacional en Estados Unidos. Este tema patriótico, en manos de una directora tradicionalmente crítica con la política exterior norteamericana, resultaba especialmente interesante. La película se basa en la documentación e informes que el equipo de producción ha sido capaz de conseguir. Muchas cosas, como la reconstrucción de los helicópteros Sikorsky Black Hawk, son aproximadas, ya que ningún civil ha visto nunca esas naves fantasma.


La película se posiciona desde el principio, cuando muestra las torturas a las que los agentes de la CIA someten a los sospechosos de tener informaciones valiosas. El hecho es que, gracias a esos métodos inaceptables, conseguirán algunas pistas que finalmente, y casi por casualidad, llevarán hasta el hombre más buscado del planeta, Bin Laden, que desde 2005 vivía recluido en un caserón de Abbottabad (Pakistán), a 160 kilómetros de Afganistán.

La película combina momentos brillantes, con una tensión bien dosificada, con otros más escasos de ritmo y fuerza dramática. Pero el conjunto es resultón, con aire documental, protagonizado por una Jessica Chastain que, en realidad, es el puente de empatía entre el público y lo que ocurre ante nosotros. La película es suficientemente inteligente como para guardar cierta distancia, y dejar al espectador la valoración moral de los hechos; hechos que, en el fondo, son la gestión de una venganza. Aunque en este caso no sea fácil discernir por dónde debe caminar segura la justicia humana. Sin duda, un hito del cine histórico.

                                                    Juan Orellana


lunes, 7 de enero de 2013

LA IGLESIA SOBREVIVIRÁ




“Por 2000 años, los enemigos de Cristo han hecho realmente su mejor esfuerzo. Pero piensen sobre esto: la Iglesia sobrevivió e incluso floreció, durante cientos de años de terrible persecución, en los días del Imperio Romano. La Iglesia sobrevivió a las invasiones bárbaras; la Iglesia sobrevivió ola tras ola de jihads; la Iglesia sobrevivió la era de la revolución; la Iglesia sobrevivió al nazismo y al comunismo. Y por el poder de la Resurrección, la Iglesia sobrevivirá al odio de Hollywood; a la malicia de los medios; a la maldad embustera de la industria del aborto; la Iglesia sobrevivirá a la corrupción reinante y absoluta incompetencia de nuestro gobierno del estado de Illinois e incluso al desprecio calculado del presidente de los Estados Unidos, sus burócratas en el departamento de Salud y Servicios Humanos y de la actual mayoría del Senado federal”.

“Que Dios tenga misericordia, que Dios tenga misericordia especialmente de las almas de aquellos políticos que fingen ser católicos en la iglesia, pero en la vida pública, como Judas Iscariote, traicionan a Jesucristo por cómo votan, por cómo voluntariamente cooperan con lo intrínsecamente malo”.

“Como cristianos debemos amar a nuestros enemigos, y rezar por aquéllos que nos persiguen, pero como cristianos nosotros debemos también defender lo que creemos y estar listos para luchar en defensa de nuestra fe”.

Los días en que vivimos requieren un catolicismo heroico, no un catolicismo ocasional. No podemos ser por más tiempo católicos por accidente sino, en su lugar, debemos ser católicos por convicción. En nuestras propias familias, en nuestras parroquias, donde vivimos, donde trabajamos. Como aquélla primera generación apostólica, debemos ser testigos valientes del Señorío de Jesucristo. Tenemos que ser un ejército valiente de católicos dispuestos a dar todo lo que tenemos por el Señor, que dio todo por nuestra salvación”.

“Recuerden que en la historia, otros gobiernos han tratado de forzar a los cristianos a amontonarse y esconderse en el ámbito de sus templos, como los primeros discípulos, antes de la Resurrección, encerrados en el Cenáculo. A finales del siglo XIX, Bismarck emprendió su "Kulturkampf", una guerra cultural contra la Iglesia Católica, cerrando todas las escuelas y hospitales católicos, conventos y monasterios en la Alemania imperial. Clemenceau, apodado "el devorador de sacerdotes", intentó hacer lo mismo en Francia, en las primeras décadas del siglo XX. Hitler y Stalin, en sus mejores momentos, apenas toleraron que algunas iglesias permanecieran abiertas, pero no toleraron la acción de la Iglesia en educación, servicios sociales y cuidado de la salud. En clara violación de nuestros derechos de la Primera Enmienda, el presidente Obama, con su agenda radical pro-abortista y extremadamente secularista, ahora parece intentar seguir un camino similar”.

“Las cosas han llegado a tal extremo en nuestro amado país, que esta es una batalla que podríamos perder. Pero ante el tribunal estremecedor de Dios Todopoderoso, esta no es una batalla en la que un católico creyente pueda permanecer neutral”.

Mons. Daniel Jenky, Obispo de Peoria, Illinois, USA

jueves, 3 de enero de 2013

PREGÓN DE FESTAS DO ANO


A gloria do Señor manifestouse en Belén e seguirá manifestándose entre nós, ata o día do seu retorno
glorioso.

Por iso vos anuncio con gozo, irmáns e irmás, que así como nos alegramos nestas festas de Nadal, nos alegraremos tamén na gran celebración pascual da Resurrección do noso Salvador.

Así pois, sabede que este ano a Coresma que nos prepara para a Pascua, comezará o 13 de febreiro, Mércores de Cinza, e do 29 ao 31 de marzo celebraremos con fe o Triduo Pascual da morte, sepultura e resurreción do Señor Xesús.

O día 31 de marzo será a Pascua, a festa máis grande do ano. E despois de 50 días como culminación dos días pascuais, o domingo 19 de maio, celebraremos a solemnidade de Pentecoste, o don que Xesús resucitado fai á súa Igrexa: o seu Espírito Santo.


Cada domingo nos reuniremos para celebrar a Eucaristía conmemorando a resurrección do Señor, e veneraremos tamén a memoria da Virxe nas súas festas, e de todos os irmáns santos e santas que nos acompañan no noso camiño.

E xa rematando o ano, o día 1º de decembro, iniciaremos un novo ano litúrxico coa celebración do domingo primeiro do Advento.

A Xesús toda honra e toda gloria por sempre eternamente.

Amén!

miércoles, 2 de enero de 2013

EL AMOR FAMILIAR

El amor familiar significa encuentro,
manos que se juntan para construir una casa,
cuerpos y almas fundidos en comunión.

El amor familiar significa respeto y servicio,
busca la felicidd del otro,
compartir para servir mejor.


El amor familiar significa diálogo,
relaciones personales en verdad,
en la búsqueda de mayor intimidad.

El amor familiar tiene que doler,
conlleva el perdón y la entrega,
tiene peso, pero libera,
como las alas, te hace volar;
te ata y te da libertad.

La familia no es una casa terminada,
hay que contruirla día a día;
no es un tesoro que se guarda, es una semilla que se cuida.


martes, 1 de enero de 2013

LA FINALIDAD DE CELEBRAR LA LLEGADA DE UN AÑO NUEVO…



«Las divisiones del tiempo han sido dispuestas de manera que podamos sufrir un sobresalto o sorpresa cada vez que algo se reanuda. La finalidad de celebrar la llegada de un Año Nuevo no es que sea un año nuevo. Es tener nueva alma y nueva nariz, pies nuevos, nueva espina dorsal, ojos nuevos, oídos nuevos. Es mirar por un instante una tierra imposible. Es que nos resulte de todo punto asombroso que el pasto sea verde en lugar de tener un razonable color púrpura. Es que nos parezca casi incomprensible que haya árboles verticales que broten de una tierra redonda en lugar de tierras redondas que broten de árboles verticales. El fin de las frías y duras definiciones del tiempo es prácticamente el mismo que el de las duras y frías definiciones de la teología: despertar a los hombres. Si un hombre cualquiera no fuese capaz de adoptar resoluciones de año nuevo, no sería capaz de adoptar resolución alguna. Si un hombre cualquiera no fuese capaz de empezar todo de nuevo, sería incapaz de hacer nada eficaz. Si un hombre no partiera de la extraña premisa de no haber existido jamás antes, resulta indudable que jamás llegaría a existir después. Si un hombre no fuera capaz de volver a nacer, jamás entraría en el Reino de los Cielos».

G. K. Chesterton. «Uno de enero» (1904), Lectura y locura (Lunacy and Letters, 1958). Sevilla: Espuela de Plata, 2008; 264 pp.; trad. de Victoria León; ISBN: 978-84-96956-24-7.