jueves, 17 de diciembre de 2015

ADVENTO, TEMPO DE ESPERANZA

Nun mundo tan convulso; nun mundo cheo de problemas e de medos; nunha humanidade onde os corazóns xa non son de carne senón de cemento e ferro; nun mundo no que todo nos parece normal; un mundo e nunha humanidade na que parece que non hai horizontes claros, necesitamos unha grande esperanza. Unha persoa sen esperanza é como un peregrino que camiña sen rumbo, cara a  ningures.


Repetindo co Papa Francisco: “O tempo de Advento devólvenos o horizonte da esperanza, unha  esperanza que non decepciona porque está fundada na Palabra de Deus. Unha esperanza que non decepciona, sinxelamente porque . ¡El é fiel! ¡El non decepciona! ¡Pensemos e sintamos esta beleza!”. 

O Advento deixa de ser esperanza en Nadal, pois xa se fai vida e realidade.

martes, 15 de diciembre de 2015

O NOSO NADAL

Ademais de percorrer, durante o Advento, o camiño da misericordia, é unha oportunidade única para preparar o Nacemento de Xesús. Nestes momentos hai moitas propostas perigosas para converter o Nadal nun tempo de descanso, de vacacións ou de ocio, ausente dunha mínima presenza do verdadeiro senso navideño.

Somos un pouquiño máis xenerosos cos desfavorecidos, quizais para tranquilizarnos e, logo, despreocuparnos durante todo o ano no que segue habendo necesitados moi próximos a nós.

No libriño do Evanxeo 2016 que se vos dá na parroquia aparecen as obras de misericordia, cheas sempre de actualidade, pero especialmente no Nadal. En cada acto de amor, de misericordia, de preocupación polos demais, o noso corazón de carne faise un pouco máis belén no que acollemos a Xesús. Calquera expresión (portal, belén, árbore...) debe manifestar a acollida que lle damos a un neno (inmigrante, refuxiado...), a un mozo (que fuxe de tantas escravitudes e pobrezas), a tantas e tantas familias (que non son acollidas nin nos portais dos nosos beléns).

¿Que novidade lle vou engadir neste Nadal, ao noso Nadal?

¡FELIZ NADAL PARA TI E OS TEUS, E FAGÁMOSLLES UN NADAL FELIZ AOS DEMAIS!

lunes, 14 de diciembre de 2015

ADVENTO, CAMIÑO DE MISERICORDIA

Todos sabemos que o Advento é un tempo litúrxico do ano cristián que se desenvolve ao longo de catro semanas. Coma un camiño que, día a día, nos vai acercando á meta, o Nadal de Xesús.

Este camiño sinalado pola misericordia de Deus que, con amor de Pai, nos envía o seu Fillo para que camiñemos con El e El ao noso carón ata chegar á meta do seu Reino en plenitude; é camiño de misericordia porque a tenrura de Deus se converte en amor de Pais cos fillos.

Este camiño é tamén invitación permanente de Xesús que nos acompaña a sermos misericordiosos
cos irmáns e irmás en tantas e tantas oportunidades que se nos presentan ao longo dos días, concretamente no Advento.

Cando o día 8 de decembro se inaugure en Roma o Ano Santo da Misericordia e, aquí en Santiago, o  fagamos o día 13, ás 5 da tarde, ábrese, unha vez máis, para nós, a dobre porta da misericordia: por  unha banda, Deus Pai misericordioso acóllenos co seu perdón e, por outra, ábrese a oportunidade, sempre presente, de facer isto mesmo, como fillos do Pai Deus, exercendo a misericordia con e para con todos os irmáns e irmás.


“Aproveitemos este Ano Santo para abundar en Misericordia”.

martes, 17 de noviembre de 2015

COMPROMISO DE CRENTE

Non sei se vos pasa a vós, pero a min si que me pasa. Explícome: cando algo non vai ben ou non funciona como debese a nivel social, parroquial ou eclesial, sempre tendo a buscar responsables, que non culpables, fóra de min, nas autoridades competentes.

Pásavos a vós?

Ó mellor esta é a explicación máis fácil para que as cousas non funcionen como deben, non funcionen ou sigan sen solución. Poñamos un exemplo calquera a nivel familiar, veciñal, parroquial ou municipal; non vaiamos a niveis supra parroquiais de tipo autonómico ou estatal.

Constatamos, como crentes, que a presenza eclesial cada día é menos presenza viva. Non busquemos razóns ollando cara a tempos pasados nin cara a esferas superiores. Constatamos que a sociedade, cada día, está máis secularizada e, polo tanto, a influencia da relixión na sociedade perde importancia e presenza.

A pregunta que me fago e vos fago é a mesma: podo facer algo, poñer algo da miña parte para que a miña presenza de persoa crente se vexa nas palabras e nos feitos?

Concretando:

- Se miro ós máis necesitados, incluídos os refuxiados e inmigrantes, podo participar activamente en Cáritas ou noutra entidade de axuda?

- Se miro ás celebracións litúrxicas, son así porque a culpa é da idade do clero ou porque non me comprometo a participar activamente como lector, cantor, etc.?

A vida parroquial será máis activa na medida en que eu participe, propoña ideas, non para que as executen outros senón para sentirme tamén actor.

Na Igrexa, na parroquia, na sociedade, somos os que somos, pero non podemos quedarnos na lamentación senón no compromiso.

Ademais do que se fai na parroquia, imos comezar a reunirnos no grupo parroquial para achegar propostas para o sínodo diocesano. No mes de decembro, o día 8, comeza o Ano Santo da Misericordia; temos previstas actividades pero admítense suxestións para esta ou outras actividades.

Podemos contar contigo? Achega ideas, intégrate nalgunha comisión, participa activamente. Serás ben recibido/a.

Benjamín.

lunes, 16 de noviembre de 2015

ORAR EN MISERICORDIA

Fai uns días, escoitando a Sebastián Mora, secretario xeral de Cáritas Española, este provocaba nos presentes unha profunda reflexión, que non por sabida é menos profética: “A acción caritativa sen reflexión e sen oración non é acción cristiá, pois fáltalle o auténtico sentido de vinculación a Cristo Xesús”.

A un mes do comezo do Ano Santo da Misericordia, a actitude crente ante as catorce obras de misericordia, ampliables a vinteoito, non debe ser outra que a de facelas vida en oración confiada. Calquera persoa de ben pode practicar as obras de misericordia, pero o cristián identifica a súa acción caritativa cando as une, en oración, á vida persoal e á vida comunitaria da Igrexa.

Hai outro aspecto importante a ter en conta. Precisamos o perdón de Deus, pois aínda que Deus “como Pai misericordioso" nos garante o seu perdón, non é menos certo que nós “como fillos” debemos recoñecer o noso pecado: “Pai, pequei contra o ceo e contra ti...”

Preparémonos, en oración confiada, para o comezo do Ano Santo da Misericordia.

Boletín de novembro!

jueves, 4 de junio de 2015

VODAS DE PRATA PARROQUIAIS

No anterior boletín do mes de Maio invitábavos a unha reflexión ante as vodas de prata parroquiais, reflexión que se centraba nas características dos vintecinco anos de vida dunha comunidade: madurez, compromiso, experiencia, o realizado e o non realizado tanto a nivel individual como colectivo. Remataba o artigo facéndome e facéndovos unha pregunta: ¿Non vos parece unha boa ocasión, a das vodas de prata, para dar un paso adiante para formar parte das diferentes comisións e ofrecerte a servir á comunidade no teu tempo libre?

Pois ben, o primeiro gran acto desta celebración, será o 7 de Xuño, ó que todos estades invitados.



O segundo gran acto será o 4 de outubro, festa de S. Francisco de Asís, o noso patrón. Ese día celebrarao con nós o noso querido Sr. Arcebispo, D. Julián. Coincidirá co cume da celebración das vodas de prata e comezo do curso pastoral parroquial. Previamente teremos a asemblea parroquial preparatoria do novo curso, que será o 19 de Setembro, sábado, en horario de mañá.

¡Que bo colofón sería, aproveitando a presenza do Sr. Arcebispo, presentarlle a todos os colaboradores das diferentes actividades parroquiais e, ó mesmo tempo, a programación das actividades pastorais no novo curso 2015-2016!

Pensa, comprométete e participa na asemblea de comezo de curso e na gran celebración eucarística, ás 12 da mañá, do día 4 de Outubro e, logo, no compartir no salón de actos da Asociación. 

Benjamín

BOLETÍN DE XUÑO

miércoles, 20 de mayo de 2015

A Guardería

A parroquia dos Tilos está celebrando este ano as súas vodas de prata. O referente desta  parroquia é o Complexo Parroquial no que se aglutinan unha serie de servicios, non só os relixiosos,

Neste edificio non se saben os servicios que oferta ata que recorres todo o complexo. Unha destas plan­tas, a do soto, está adicada a Escola Infantil,  xestionada polo Concello de Teo, e cedida por este a unha empresa que é quen se ocupa de toda las tarefas educativas. Este servicio está a ser moi demandado polos pais e nais, dado que conta cun amplio horário de apertura, dende as 7,30 da mañá ata as 20,30 da tarde.

Conforman as súas instala­cións: a planta das aulas, cociña e servicios, patio cuberto e un patio aberto baixo frondosos carballos. Conta cun cadro de persoal altamente calificado e dunha grandeza humana formidable.

A Escola Infantil ocúpase, polo tanto, dos primeiros pasos na educación dos nossos nenos, que ós três anos irán a outros colexios. Da parte cultural-recreativa ocúpase a Asociación que desenvolve as súas atividades na planta intermedia do edificio. O ámbito relixioso-espiritual sitúase, localmente, na planta principal.

Con esta oferta de servicios, o edificio do Complexo Parroquial está expresando activamente  o  slogan da nesa parroquia: "Cos brazos abertos", Brazos abertos a todos de dentro e de fóra do ámbito parroquial baixo o patrocinio de San Francisco de Asís.

Benjamín Roo

martes, 19 de mayo de 2015

La desnudez de San Francisco Anuncia: ¡sólo Dios basta!

Quizás no sea exagerado decir que San Francisco de Asís es el santo más popular del mundo. Por lo tanto, es conocido el episodio en el que se puso en pelotas delante de toda la ciudad. Pero si le preguntamos a la gente- incluso a un devoto del santo - la razón de aquél gesto, la mayoría no sabe responder. No era más que una renuncia a los bienes materiales, pero fue sobre todo un acto de fe en Dios.

Algunos piensan que San Francisco se quitó la ropa sólo para decir a su padre: "Yo no quiero tu dinero." De hecho, esta es sólo una pequeña parte de la cuestión. Otros quieren poner al santo en el mismo saco que los delincuentes frikis de hoy, que se desnudan para protestar por cualquier motivo: contra el sexismo, contra el uso de pieles de animales, contra el calentamiento global, por el respeto a los ciclistas en el tráfico... ¡No, no se trata de nada de eso!

La transgresión de Francisco no era el hecho de desnudarse, pero su decisión de no tener nada en un mundo donde la riqueza y el poder definen la importancia de una persona.  ¡Sólo Dios basta! Al desnudarse de sus elegantes vestidos,  evangelizó a través de una acción física, dramática e impresionante, que todavía daba más fuerza a sus palabras. Este tipo de acción - conocido como ars concionandi- era un método medieval de argumentación y persuasión en las asambleas públicas.


Para entender mejor este hecho, hay que remontarse en el tiempo y descubrir cómo vivía Francisco anteriormente. Él ya había besado a un leproso; también había respondido a la solicitud de Cristo en la degradada  iglesia de San Damián (o al menos creía haberlo hecho), y se esforzaba cada día para conseguir fondos para su reforma. Todo muy bonito, a no ser por el hecho de que estaba realizando ese trabajo con el dinero de la venta de las caras telas en la tienda de su padre. Detalle: ¡su viejo no sabía de nada!

Consciente de que estaba en un lío, Francisco se piró y se escondió durante dos semanas en el sótano de una de las propiedades de la familia. Cuando su padre lo encontró, le dio una paliza en público. Más tarde, lo encerró en un almacén durante varias semanas. Cuando un día el padre se fue de viaje, la madre de Francisco lo dejó en libertad.

A su regreso, el padre de Francisco recurrió ante el obispo de Asís, requiriendo que el niño devolviese el dinero robado a la familia e indebidamente donado a la Iglesia. Toda la ciudad se reunió para ver el juicio del caso en la plaza de Santa María la Mayor. Francisco, que últimamente tenía un aspecto horrible, apareció en ropa elegante, limpio y con una barba recortada (sin duda su madre le echó una manita).

El Obispo Guido, muy amablemente requirió que Francisco devolviese a su padre la cantidad robada. Consiguió la siguiente respuesta:

- Mi señor, con satisfacción devolveré a mi padre no sólo el dinero obtenido de lo que le pertenecía, pero incluso mi ropa.

Luego entró en una puerta lateral de la catedral, y de allí salió completamente desnudo. Puso a los pies del obispo la ropa y una bolsa con dinero. Y le dijo:

- Escuchad todos, y entended. Hasta el día de hoy he llamado a Pedro Bernardone de padre. Pero como me propongo ahora servir a Dios, le restauro el dinero que le causó tanta preocupación, y también la ropa que es suya, y sólo quiero a partir de ahora decir "Padre nuestro, que estás en los cielos", no "padre mío, Pedro Bernardone".

francisco_bispoEl Obispo Guido se quitó la capa y cubrió a Francisco; luego le dio una túnica sencilla y una bolsa con dinero. Esto fue en el año 1205. Desde ese día, no hay constancia de que haya encontrado a sus padres de nuevo. El santo salió espiritualmente desnudo a su misión: no tenía buena salud, no era gran conocedor teología, no tenía muchos recursos materiales para ayudar a los pobres ... ¡Sin embargo, sacudió el infierno y llevó quién sabe cuántas almas para Dios!

En su caminar, se enfrentó a muchas dudas. Llegó a cuestionar su vocación . Un día, con nieve hizo tres muñecos: su "esposa" y sus dos "hijos". Ahora, imaginándose a sí mismo en la situación de un padre de familia, se dio cuenta de que necesitaba dinero para vestir a los niños ... tenían frío! Y sería bueno contratar a una sirvienta para ayudar a su esposa. Finalmente llegó a la conclusión de que lo mejor era permanecer fiel a su esposa castidad, y no meterse en camisas de once varas. Y así continuó, espiritualmente libre y desnudo. ¡Sólo Dios basta!

En 1219, eran grandes los desacuerdos sobre la organización de la Orden de los Frailes Menores;  el pobre de Asís andaba con la popularidad baja entre sus hermanos, y sus decisiones eran fuertemente cuestionadas.

Un grupo de franciscanos llegó incluso a pedir que el cardenal Ugolino convenciera a Francisco de que los franciscanos siguiesen la regla benedictina o la de los conventos agustinos. El santo se opuso firmemente, con el argumento de que el Señor le había llamado a otra forma de vida: ser un nuevo tipo de loco en este mundo.

Nadie es tan pobre que no tenga algo que dar: había llegado la hora de desnudarse de nuevo. Queriendo evitar que sus hermanos creasen un cisma en la hermandad debido a los conflictos internos, renunció al liderazgo de la Orden fundada por él , diciendo: "De ahora en adelante, me muero por vosotros." Después de eso, oró en voz alta:

- Señor, te restituyo los familiares que hasta ahora me habías confiado. Ahora, mi dulce Señor, a causa de mis enfermedades, que conocéis, no puedo cuidarlos y los confío a los ministros.

Y así la Orden de los Frailes Menores dejó las manos de Francisco. La Regla escrita por él fue rechazada por la fraternidad; la llamada Segunda Regla, aceptada por los franciscanos y reportado a la aprobación del Papa ciertamente no fue escrita por el santo. Una vez más, Francisco estaba desnudo. ¡Sólo Dios basta!

El 3 de octubre de 1226, San Francisco, de 44 años de edad, sabía que la muerte estaba cerca. Luego le pidió a sus leales compañeros- los que primeramente se unieron como hermanos franciscanos- que lo pusieron en el suelo, desnudo, en cuanto lo vieran entrar en el momento agónico final.

En su última ars condicionandi , Francisco manifestó quien él era: un hombre que dependía únicamente de Dios. Nada existía entre él y el Todopoderoso. Su desnudez ahora era absoluta.

¿Y nosotros? ¿De qué necesitamos todavía desnudarnos? ¿Confiamos en que Dios basta?
francisco_morto

Fuente: ocatequista.com.br

Vea más en: http://ocatequista.com.br/archives/13127

miércoles, 22 de abril de 2015

EL REINO DE DIOS

Pin de Stephanie Brant
Cuando Jesús trazó una línea clara entre su reino y el César, no estaba bromeando. Es muy fácil decir que las leyes, las instituciones, el Estado debe inclinarse ante las enseñanzas de Cristo. Pero para eso las enseñanzas tienen que pasar por una serie de filtros - la red de relaciones económicas, el poder judicial, los hábitos establecidos de la población, la estupidez generalizada - de manera que cuando llegue a su destino final - la almas - el cristianismo está ya completamente desfigurado. Se ha convertido en moralidad burguesa, en igualitarismo socialista, en cualquier porquería. Todas las monstruosidades sociales engendradas por los seres humanos hablan en el nombre del Señor, inculcándonos culpa cuando los desobedecemos y haciendo que parezca que complacerlos es agradar a Dios.

Todo este bosque de errores que viene de fuera se arraiga en nosotros, de modo que nosotros mismos ayudamos al mundo a engañarnos. Encontrar el hilo, recorrer el camino de vuelta desde sus caricaturas públicas hasta el soplo del Espíritu Santo es una aventura cognitiva superior a las fuerzas humanas, en las que sólo el mismo Espíritu Santo nos puede guiar.

Olavo de Carvalho