viernes, 15 de febrero de 2013

TEXTO ORIGINAL DE LA RENUNCIA DEL PAPA


«Queridísimos hermanos,

Os he convocado a este Consistorio, no sólo para las tres causas de canonización, sino también para comunicaros una decisión de gran importancia para la vida de la Iglesia.

Después de haber examinado ante Dios reiteradamente mi conciencia, he llegado a la certeza de que, por la edad avanzada, ya no tengo fuerzas para ejercer adecuadamente el ministerio petrino. Soy muy consciente de que este ministerio, por su naturaleza espiritual, debe ser llevado a cabo no únicamente con obras y palabras, sino también y en no menor grado sufriendo y rezando.

Sin embargo, en el mundo de hoy, sujeto a rápidas transformaciones y sacudido por cuestiones de gran relieve para la vida de la fe, para gobernar la barca de San Pedro y anunciar el Evangelio, es necesario también el vigor tanto del cuerpo como del espíritu, vigor que, en los últimos meses, ha disminuido en mí de tal forma que he de reconocer mi incapacidad para ejercer bien el ministerio que me fue encomendado.


Por esto, siendo muy consciente de la seriedad de este acto, con plena libertad, declaro que renuncio al ministerio de Obispo de Roma, Sucesor de San Pedro, que me fue confiado por medio de los Cardenales el 19 de abril de 2005, de forma que, desde el 28 de febrero de 2013, a las 20.00 horas, la sede de Roma, la sede de San Pedro, quedará vacante y deberá ser convocado, por medio de quien tiene competencias, el cónclave para la elección del nuevo Sumo Pontífice.

Queridísimos hermanos, os doy las gracias de corazón por todo el amor y el trabajo con que habéis llevado junto a mí el peso de mi ministerio, y pido perdón por todos mis defectos.

Ahora, confiamos la Iglesia al cuidado de su Sumo Pastor, Nuestro Señor Jesucristo, y suplicamos a María, su Santa Madre, que asista con su materna bondad a los Padres Cardenales al elegir el nuevo Sumo Pontífice. Por lo que a mi respecta, también en el futuro, quisiera servir de todo corazón a la Santa Iglesia de Dios con una vida dedicada a la plegaria.

Vaticano, 10 de febrero 2013.»

martes, 12 de febrero de 2013

Libros de Else Holmelund Minarik


Else Holmelund Minarik


Else H.Minarik es una escritora norteamericana. Nació en Dinamarca en 1920. Emigró a los EE.UU. con cuatro años. Se graduó en Psicología. Fue maestra. Empezó a escribir para su hija pequeña y también para sus alumnos. A mediados de los años cincuenta, cuando había pocos libros de lectura fácil para chicos pequeños, la serie de OSITO inició con gran éxito la colección para primeros lectores «I Can Read», de la editorial Harper and Row.

Son cinco álbumes,ilustrados por Maurice SENDAK,de los que tres se encuentran fácilmente en las librerias:

Osito (Little Bear, 1957). Madrid: Alfaguara, 2001, 16ª ed.; 59 pp.; col. Infantil Alfaguara; trad. de Joaquina Aguilar; ISBN: 84-204-4808-7.















La visita de Osito (Little Bear´s Visit, 1960). Madrid: Alfaguara, 2002, 13ª ed.; 64 pp.; col. Infantil Alfaguara; trad. de Rosa Benavides; ISBN: 84-204-4825-7.














Un beso para Osito (A Kiss for Little Bear, 1968). Madrid: Alfaguara, 2002, 10ª ed.; 34 pp.; col. Infantil Alfaguara; trad. de Rosa Benavides; ISBN: 84-204-4827-3. 6 años: primeros lectores.

Cada libro contiene varias pequeñas historias, normalmente cuatro, que van unidas entre sí, y que tratan sobre acontecimientos familiares menudos. Por ejemplo, cómo viste Mamá Oso al pequeño Osito para protegerlo del frío, un cumpleaños que Osito piensa que Mamá Oso ha olvidado, los deseos de Osito de que Mamá Osa le cuente una historia; una visita a los Abuelos que, a su vez, le cuentan el sucedido del petirrojo que tuvo Mamá Osa cuando era pequeña, y el relato del duendecillo del bosque; las relaciones de Osito con la niña Emi y su muñeca Luci, una fiesta en la casa de Búho, la primera carta que redacta Osito; Osito va de pesca, el regreso a casa de Papá Oso, los problemas de tener hipo, el deseo de Osito de ver una sirena; Osito manda un cuadro hecho por él a su abuela, y ésta le devuelve un beso a través de varios intermediarios.

Las ilustraciones de Sendak, que representan a las figuras con vestidos antiguos, no sólo reflejan los sentimientos de afecto que rebosan los relatos, sino que también les añaden nuevos matices y sin duda contribuyen decisivamente a que su atractivo sea perdurable.

Textos y dibujos inseparablemente hacen también que los personajes, en especial los de Osito y de su madre, queden bien perfilados a lo largo de la historia, contra lo que algunos podrían esperar tanto de la sencillez del lenguaje y de la sintaxis como de la simplicidad de las anécdotas que se cuentan.

Minarik emplea en ocasiones el recurso de contar una historia dentro de la historia, incide también en el atractivo que los cuentos tienen para los niños, hace también agudas incursiones en el mundo imaginativo de Osito, y da gran atractivo al estilo educativo paciente de Mamá Oso, aunque sea cierto que Osito no sea el prototipo de revoltoso hiperactivo, sino más bien lo contrario.



Campaña Manos Unidas

Disponibilizamos  unha presentación moi sinxela pero moi interesante sobre a xornada de Mans Unidas

viernes, 8 de febrero de 2013

VODAS DE PRATA DA PARROQUIA


No ano 2015 (queda lonxe, pero non tanto) imos celebrar as vodas de prata da parroquia.

Vintecinco anos de vida. A vida da parroquia non tería sentido se non vivifica,  se non dá vida.

Foron anos dun traballo dedicado a dar vida, a anunciar a VIDA con letras grandes que é Xesús.

Non foi pouca a xente que pasou pola nosa parroquia dende aqueles momentos en que non só a parroquia, senón as urbanizacións que territorialmente a compoñen, estaban no proceso da súa formación. Que momentos! ¿Acórdanse dos problemas do transporte, da auga, o bloqueo da estrada a Santiago? A Igrexa nos Tilos non foi allea. Estaba en primeira fila. O piso do cura foi durante tempo o lugar onde se reunía a asociación de vecinos, onde se xestionaba o transporte, onde se acordaba o qué facer ante tanto problema acumulado. A parroquia neste tempo estivo en primera líña cedendo locais ó concello para a gardería, a asociación cultural, o inicio da primeira biblioteca, das primeiras actividades.

Tempos aqueles…! Posiblemente, agora que estás lendo isto xa non lembres tanta historia aínda recente, pero moitas veces xa esquecida. Pode ser que cando chegaches á urbanización, onde vives, os problemas gordos xa estaban solucionados e entón penses que sempre foi así. Non, non sempre foi así. O compromiso foi de moita xente agora anónima e moita xente comprometida dende a súa conciencia de ser cristiá, membros desta parroquia, aínda en estado de futuro pero xa xermolando ata que aquel domingo de primeiras comuñóns celebradas no colexio (quedaramos sen local, só o piso no que estaban as oficinas da asociación de veciños) foi o tiro de saída.


Seguiremos falando.