martes, 18 de diciembre de 2012

Relato jasídico sobre la oración


Cuando el gran rabino Shem-Tov creía que se avecinaba una desgracia para su pueblo, se retiraba a meditar en un lugar del bosque. Allí encendía un fuego, recitaba una plegaria y se cumplía el milagro de que la desgracia quedara conjurada. 
Años más tarde, cuando le tocó a su discípulo implorar al cielo por la misma razón, acudía a aquel mismo lugar del bosque y decía: "Señor, escúchame. No sé como encender el fuego, pero todavía soy capaz de recitar la plegaria". Y el milagro volvía a cumplirse. 
Más adelante, y también con el objeto de salvar a su pueblo, otro rabino se encaminó al bosque para decir: "No sé cómo encender el fuego, no conozco la plegaria,pero puedo colocarme en el lugar preciso". Y eso fue suficiente. 
Finalmente, cuando le llegó el turno a un rabino posterior, éste sentado en un sillón, habló así a Dios: "Soy incapaz de encender el fuego, no conozco la plegaria, ni siquiera puedo encontrar el lugar en el bosque. Todo lo que sé hacer es contar esta historia". Y aquello bastaba. Dios creó al hombre porque le gustan las historias.

El jasidismo o hasidismo es una interpretación religiosa ortodoxa y mística dentro de la religión mosaica o judaísmo, que destaca por la minuciosidad de los mandamientos que la regulan.
La palabra jasid ("piadoso") es hebrea y deriva de la raíz חסד ("bondad" o "piedad"), que produce la palabra jasidut: חסידות, que significa "práctica de la piedad y la bondad".

A PALABRA DE DEUS - Decembro


Xustamente, o día 1º de decembro, despois da hora nona, comeza o novo tempo de Advento.

A cor dominante é a morada que significa especialmente tempo e penitencia, de dor e de conversión co cal xa está dito o sentido que ten este tempo para un cristián. Hai anos había unha cor especial, rosada (unha mestura de morado con branco), que se empregaba nas celebracións do terceiro domingo de Advento, “Domingo Gaudete”, para indicar que a penitencia e a austeridade conducía á alegría de Nadal, cuxa celebración xa estaba próxima.

Fuente: diocesisdecanarias.es

Outro símbolo moi usado consiste na coroa de advento ou unha raíz seca, como facemos na nosa parroquia. Tanto na coroa coma na raíz hai catro velas que representan cada semana de Advento e se van acendendo progresivamente anunciando a proximidade de Nadal.


  • No primeiro domingo domina a idea de que chega o Mesías prometido e con el a nosa liberación; 
  • No segundo que debemos estar limpos e sen tacha para acadar a salvación de Deus que nos chega con Xesús; 
  • terceiro, como diciamos, é de certa alegría pola proximidade do gran acontecemento en Belén, como tiñan anunciado os profetas: “o Señor xa chega”; 
  • Para chegar ao cuarto que nos sitúa na antevéspera de Nadal para caer na conta do significa do profundo do nacemento de Xesús que nos fai exclamar: “Aquí estou para facer a túa vontade”.



parroquiadostilos.org

NADAL, CRISE E CARIDADE


A de Nadal é unha festa cristiá, unha situación moi actual e unha actitude aberta a todas as persoas de boa vontade.

Cando comeza o mes de Decembro, a nosa sociedade consumista adianta o Nadal sen pasar polo tempo de Advento –catro semanas que preparan non tanto os escaparates, as árbores de Nadal ou mesmo os desexos luminosos dunhas felices festas, canto a presenza de Deus feito home que nos trae unha mensaxe nova– . No tempo de Advento, invítasenos aos cristiáns e ás persoas de boa vontade a mirar, dende dentro, as diferentes crises laborais, económicas, de valores,... para preparar os nosos corazóns e as nosas mentes ante a presenza inminente de Xesús, fillo de Deus, que nos invitará a converter o noso corazón nun corazón sensible ás necesidades de todo tipo que provocan as crises anteditas.

¡Que mellor Advento que ir sensibilizándonos fronte a tantas angurias, egoísmos, durezas de corazón! e converter o noso corazón nun belén, probablemente sen animais de ningún tipo nin personaxes extravagantes, pero cheo de amor, tenrura, perdón e paz! Cantos “beléns de carne” se fan máis vivos e xenerosos neste tempo de Nadal!

Tintoretto. Adoración de los pastores

A nosa parroquia, grazas á xenerosidade de todos, está facendo posible que todo o ano sexa un Nadal permanente. A cesta, posta aos pés da mesa do altar é só un signo desta presenza viva do Señor en tantas axudas de todo tipo que fan posible que, para varias familias, a crise sexa máis liviá. Grazas a todos. Sigamos así. Pensemos nos demais. Seremos máis felices canto máis felices fagamos aos demais. Vexamos a Xesús en calquera dos irmáns. Medremos en AMOR.


Benjamín

viernes, 30 de noviembre de 2012

A PALABRA DE DEUS - NOVEMBRO


Co remate do mes tamén acaba o Ano Litúrxico, é dicir, un ciclo no que os cristiáns, axudados pola Liturxia, celebramos os feitos máis importantes da historia da salvación neotestamentaria que comeza coa presenza de Xesús entre nós: nacemento-infancia de Xesús, o testemuño da súa Palabra e da súa Vida, a entrega por nós na Cruz e a súa Resurreción como victoria definitiva.

Aparece a idea dun “rescate pagado por Xesús coa súa Morte e Resurrección” que lle dá un dereito sobre os salvados, de aí a celebración do último domingo do mes coa solemnidade de Xesús Rei do Universo.


Durante este ano, dentro das celebracións dominicais ou dos días festivos, tamén fomos celebrando algunhas festas da Virxe María, como peza clave desta historia de salvación ou dos santos máis importantes o máis unidos á nosa historia, como testemuñas e modelos para o camiño que a nós nos toca percorrer.

Camiñamos ao encontro con Deus e á meta chégase polo amor (domingo 4), a xenerosidade é o maior signo de amor ao modo de Xesús, como el nos descobre ao valorar o exemplo da viuva (domingo 11), así é como acadamos a salvación  e ao fin dos tempos “os elixidos seremos reunidos desde os catro ventos do cabo da terra ata o cabo do ceo” como xa anunciara o profeta Daniel (domingo 18), para cosumar a realidade do Reino de Deus a través de Xesús que xa dixera que “o seu Reino non era desde mundo” (domingo 25).

miércoles, 21 de noviembre de 2012

AHORA QUE ESTOY VIVO


Prefiero que compartas conmigo unos pocos minutos, ahora que estoy vivo, y no una noche entera cuando me muera. 

Prefiero que hagas una sola llamada ahora que estoy vivo, y no que emprendas un inesperado viaje cuando yo muera. 

Prefiero que me regales una sola flor ahora que estoy vivo, y no una hermosa corona cuando me muera.


Prefiero una caricia ahora que estoy vivo, y no que te apoyes llorando en mi cuerpo cuando esté muerto. 

Prefiero escucharte lo que sientes por mí ahora que estoy vivo, y no grandes lamentos porque no lo dijiste a tiempo, ahora que estoy muerto. 


Supongo que lo que tú me estás pidiendo es que visite más a los enfermos, ¿no? GRACIAS 

domingo, 18 de noviembre de 2012

ANÍMATE A PARTICIPAR


Unha comunidade será máis activa se a participación dos seus membros é mais comprometida. A vida activa dunha comunidade parroquial terá máis presenza no entorno social onde esta se atope na medida en que os seus membros vivan máis implicados no desenvolvemento das actividades pastorais dela.


Na nosa parroquia hai unha serie de ministerios pastorais que tratan de facer máis próxima a misión do Evanxeo: Cáritas, Evanxelización (catequistas), Animadores das celebracións litúrxicas, Administración da economia parroquial e, a partir deste ano, unha Comisión encargada de preparar as vodas de prata da nosa parroquia (2015).

Cando se nos invita a participar na vida parroquial ten como finalidade facer da nosa parroquia unha parroquia que sexa testemuña dentro e fora das celebracións e vida parroquiais.

Todos podemos facer algo polos demais. Os nenos/as, os mozos/as, as persoas adultas, os maiores, cadaquén segundo as súas capacidades, podemos facer da nosa comunidade unha parroquia máis viva e máis comprometida.

Non teñas vergoña nin medo a dar un paso adiante no teu compromiso pois ten a seguridade que o Señor che axudará a levar adiante a túa entrega.

viernes, 2 de noviembre de 2012

EL PECADO, LA SOCIEDAD Y LA BATALLA

Escuchaba yo ayer en la radio una nota sobre una encuesta que decía lo siguiente: cuanto más desarrollado es un país, mayor es el porcentaje de ateos y cuanto más subdesarrollado, mayor es el porcentaje de creyentes.

Por supuesto, los presentadores trataron de relacionar la falta de educación con la experiencia religiosa, insinuando que en las sociedades avanzadas la gente puede discernir la realidad de la "fantasía" religiosa.

Pero en realidad, lo que ocurre precisamente lo contrario... a más organizada una sociedad, más se crea la falsa impresión de que todo funciona y está bajo control. En este sentido, no es que las personas se dan cuenta de que Dios no existe, lo que pasa es que simplemente se olvidan de Dios, creyéndose autosuficientes. Esta "ilusión de la autosuficiencia" es absolutamente normal en todos nosotros y tiene un nombre bien conocido: el pecado original.

Así es ... y tú creyéndote que se refería a manzanas mordidas y sexo en el paraíso ... El pecado original es simplemente esa manía que todos tenemos de creer que estamos al mando y no necesitamos a nadie. En particular, a Dios. Por lo tanto, lo dejamos a un lado y olvidado... hasta que sucede algo que nos recuerda que no somos los amos del universo.

Este olvido provoca atrocidades, aunque disfrazada de "progreso" o "libertad". La mayoría de los países avanzados oficializó prácticas de las civilizaciones bárbaras, abolidas hace mucho tiempo en las sociedades modernas. ¿Quieres ejemplos? Aborto. Eutanasia. La privación de individualidades (control ideológico, persecución religiosa). Estímulo a la promiscuidad (prostitución reconocida como una profesión), etc. Pero todo muy organizado y pulcro... Se matan bebés, pero con la debida documentación, y sin imágenes. Exponen mujeres semidesnudas en escaparates como la carne en una carnicería pero, eso sí, pagando impuestos. Mira cuántos avances... al pensar que esto es lo que los medios de comunicación promocionan como lo mejor y más avanzado! En el fono, absolutizar al hombre, en última instancia, hace que todo sea más inhumano.

Ahora, mirando un poco más hacia nosotros, ¡eso también pasa en nuestro día a día! ¿Has rezado hoy? Si lo hiciste, fue para pedir algo específico? ¿O podrías acordarte de rezar y dar gracias, incluso cuando todo parece ir bien y bajo control? No siempre es fácil... a veces nos olvidamos de Dios cuando todo se ve bien. Es algo así como "no te metas que sé lo que hago." Lo hacemos todo el tiempo.

El Pecado Original está aquí... lo llevamos con nosotros. El bautismo lo ha vencido, pero hay que luchar todos los días para no dejarlo regresar y asumir el control. Pero para eso, así como cualquier otra cosa en la vida, se necesita mucha dedicación y fuerza de voluntad.

¿Y tú? ¿Ya iniciaste tu batalla de hoy? Recuerde que la oración no es la única, pero es el arma más poderosa del cristiano en esta batalla.

¡Abrazos!

Fuente: OCatequista

miércoles, 31 de octubre de 2012

LA LARGA SOMBRA DE LA MENTIRA. ¡QUE LO DIGA PIO XII!


El Papa de Hitler, silencioso, pasivo, antisemita... Estos son algunos de los apodos que acompañan a menudo el nombre de Eugenio Pacelli, el gran Pío XII.

Lo curioso es que desde el final de la Segunda Guerra Mundial hasta su muerte, Pío XII recibió efusivos elogios de una multitud de Judios anónimos, además de varios "famosos" que comunicaron públicamente su gratitud. Entre estas personas famosas se cuentan nada menos que Albert Einstein el científico (sí, el propio), el Gran rabino de Jerusalén, Yitzhak Herzog, y la ex primera ministra y una de las fundadoras del Estado de Israel, Golda Meir.  Hmmm... ¿Era esta gente imbécil? No lo creo.

Pío XII salvó más judíos que cualquier otra persona, incluyendo Oskar Shindler. Rodeado de espías, amenazas de muerte y llevando sobre sus hombros el peso de la responsabilidad sobre las vidas de millones de católicos europeos, abrió las puertas del Vaticano, conventos, iglesias y escuelas católicas para albergar a fugitivos judíos.

Según un estudio reciente (1) de la Pave the Way Foundation, había 12.428 Judios en Roma durante la invasión nazi en 1943. La acción directa de Pío XII evitó que más de 11.400 judíos romanos fueran deportados a Auschwitz. Y eso sin contar los miles de otros judíos salvados por católicos por Europa adelante.

Sin embargo, después de que Pío XII pasase a mejor vida, en 1958, se inició una campaña descarada y exitosa por parte de los enemigos de la Iglesia - léase políticos e intelectuales comunistas - para empañar su imagen. Como, por desgracia, la mayoría de la gente se deja comer el tarro sin atenerse a los hechos, uno de los mayores benefactores de la historia del pueblo judío pasó de héroe a títere nazi en un abrir y cerrar de ojos.

(…) En el site de la Pave the Way Foundation, cualquiera puede examinar personalmente todos los documentos y videos sobre las acciones de Pío XII durante la Segunda Guerra Mundial: www.ptwf.org.


"Sólo la Iglesia permaneció de pie y firme para hacer frente a las campañas de Hitler para suprimir la verdad.
Antes no había sentido ningún interés personal en la Iglesia, pero ahora siento por ella gran afecto y admiración, porque sólo la Iglesia ha tenido la valentía y la obstinación de sostener la verdad intelectual y la libertad moral. Debo confesar que lo que antes despreciaba ahora lo alabo incondicionalmente".
(Albert Einstein, 23.12.1940 - Revista "Time")


"Cuando el martirio más espantoso ha golpeado a nuestro pueblo, durante los años del terror nazi, la voz del Pontífice se ha levantado a favor de las víctimas. Por eso lloramos la pérdida de un gran servidor de la paz".
(Golda Meir, una de las fundadoras del Estado de Israel y Primera Ministra entre 1969 y 1974, a la muerte de Pío XII)


"Una condena pública más fuerte habría provocado represalias nazis contra los clérigos católicos en Alemania y países ocupados. También pondría en peligro la vida de miles de judíos ocultos en el Vaticano y en las iglesias y conventos de Italia, y de los católicos que los protegían".
(David G. Dalin, rabino e historiador estadounidense, autor de El mito del Papa de Hitler)


(1) Agencia de Noticias Zenit. Pío XII salvó 11 mil judíos romanos. 29/07/2011

Fuente: OCatequista

domingo, 14 de octubre de 2012

10 IDEAS PARA VIVIR EL AÑO DE LA FE



1.- Ir a Misa:

El Año de la Fe pretende promover el encuentro con Jesús, y la forma más directa es en la Eucaristía.
Además, la Misa consolida la Fe a través de las Escrituras, del Credo, de las oraciones, de la música, de la homilía, y de la propia comunidad de fe.

2.- Confesarse:

Los católicos reciben fuerza y profundizan su fe celebrando el sacramento de la Penitencia y Reconciliación. La confesión llama a volver a Dios, a expresar dolor por las caídas y a abrir la propia vida al poder de la gracia sanadora de Dios. Perdona las heridas del pasado y da fuerza para el futuro.

3.- Conocer las vidas de los santos:

Los santos son ejemplos válidos para todos los tiempos y suscitan una esperanza infinita. No sólo eran pecadores que incesantemente buscaban caminar hacia Dios, sino que ejemplifican también las muchas modalidades con las cuales servir a Dios.


4. Leer la Biblia cada día:

La Biblia ofrece un acceso directo a la Palabra de Dios y narra la historia de la salvación de los hombres. Los católicos pueden rezar con las Escritura (por ejemplo con la Lectio Divina) para sintonizarse mejor con la Palabra de Dios. No se puede prescindir de la Biblia para un sano crecimiento durante el Año de la Fe.

5. Leer los documentos del Concilio Vaticano II:

El Concilio Vaticano II (1962-1965) ha traído una gran renovación en la Iglesia. Para llevar adelante la renovación, los católicos deben conocer lo que enseña el Concilio y cómo enriquece la vida de los creyentes.

6. Estudiar el Catecismo:

Trata en un solo libro los dogmas de fe, la doctrina moral, la oración y los sacramentos de la Iglesia Católica. Es un verdadero recurso para crecer en la comprensión de la fe.

7. Voluntariado en la parroquia:

El Año de la Fe debe traducirse en acción. Un óptimo lugar para comenzar es la parroquia, ya que los carismas de cada uno ayudan a construir la comunidad. Todos son bienvenidos para convertirse en ministro de acogida, músico litúrgico, lector, catequista y muchos otros roles.

8. Ayudar a los necesitados:

La Iglesia exhorta a los católicos a donaciones de caridad y a socorrer a los necesitados durante el Año de la Fe, ya que en el pobre, el marginado y el vulnerable se encuentra Cristo personalmente.


9. Invitar a un amigo a Misa:

Un cambio real tiene lugar a nivel local. Una invitación personal puede realmente marcar la diferencia para alguien que se ha alejado de la fe o se siente ajeno a la Iglesia. Todos conocemos personas así: es bueno poder invitarlas amigablemente.

10. Encarnar las Bienaventuranzas en la vida de todos los días:

Las Bienaventuranzas (Mt. 5, 3-12) ofrecen un rico programa para la vida cristiana. Ponerlas en práctica es muy útil para ser más humildes, más pacientes, más justos, más transparentes, más misericordiosos y más libres. Es precisamente el ejemplo de fe vivida el que atraerá hacia la Iglesia en el Año de la Fe.

David Ricken, obispo de Green Bay
Adaptado de la traducción de Buhardilleros

martes, 9 de octubre de 2012

UN PASEO POLA BIBLIA (parte 5)


21- O SEGUNDO ISAÍAS (I)
Isaías
Os capítulos que van do 40 ó 55 do libro de Isaías reciben o nome de "Libro da Consolación", debido ás súas palabras iniciais ("Consolade,consolade ó meu pobo… "); o tema do consolo aparece tamén no resto dolibro (p.ex. 43, 1 - 3). Do seu autor non se coñece o nome, chamámoslle segundo Isaías ou Deutero-Isaías.

Predica ós xudeus desterrados no tempo comprendido entre os primeiros éxitos de Ciro (546 a. C.) e a súa conquista de Babilonia (539 a. C.)

22 - O SEGUNDO ISAÍAS (II)
Os capítulos que van do 40 ó 55 do libro de Isaías refírense ó anuncio da liberación por medio de Ciro e do retorno a Xerusalén. Hai un novo éxodo. Deus apiádase do seu pobo, rescátao e faino saír de Babilonia, condúceo a través do deserto ata entrar na terra das promesas. O deserto xa non ten carácter probatorio, senón que é un paraíso por onde marcha alegremente a comunidade.

É importante destaca-lo universalismo de Isaías: a salvación non se dirixe só a Israel, senón a tódolos pobos (45, 12; 54, 9). Dos capítulos 49 ó 55 trátase da reconstrucción e restauración de Sión. Xerusalén aparece como esposa fiel e cidade universal. Retomando imaxes de Oseas e Xeremías, descríbese a restauración coma un encontro entre o Deus esposo e a cidade esposa.

23 - O SEGUNDO ISAÍAS (III)
Os cantos do servo sufrinte (42, 1 - 7; 49, 1 - 7; 50, 4 - 9; 52, 13 -53, 12) desempeña, na segunda prte do libro, un papel semellante ó de Ciro na primeira.

Ciro trae a salvación temporal, a liberación de Babilonia. O Servo trae a salvación eterna. Ciro basea o seu poder nas armas. O Servo, modelo de debilidade e de non violencia, conta tan só co poder do sufrimento, pero a súa victoria é máis duradeira que a de Ciro. Nunca antes no Antigo Testamento se tiña falado do valor redentor do sufrimento.

24- PANORAMA HISTÓRICO
No ano 539 a.C., Ciro, rei dos persas acaba co imperio neobabilónico. Os persas respectaban as identidades nacionais dos pobos sometidos. Así, no 538, promulga un edicto no que ordena a reconstrucción do templo de Xerusalén á conta do goberno persa (Esd 6,3 - 5).

No tempo de Darío I (522 -468) viviron os profetas Axeo e Zacarías. Axeo impulsa a reconstrucción do Templo que é dedicado no ano 515 (Esd6, 15-22). Había moita tensión entre os repatriados de Babilonia, que se consideraban a si mesmos "o resto" fiel, e os que permaneceran en Xudea.

  • O rei Artaxerxes I envía a Nehemías a reconstruir as murallas de Xerusalén.
  • Baixo o reinado de Artaxerxes II (404 - 359) chega a Xudea Esdras, o fundador do xudaísmo.
  • Alexandro Magno (353 - 323) destrúe o imperio persa e con el comeza a época helenística. 

CUANDO MAVERICK SE SINTIÓ CULPABLE DE LA MUERTE DE GOOSE

La historia de Marcus Allen guarda algunos sorprendentes paralelismos con "Top Gun", también una historia de redención.



Escena de "Top Gun"

Los pilotos militares que hayan vivido una desgracia similar pueden comprender el dolor que invadió a Marcus Allen. Para los demás, basta evocar la escena de Top Gun en la que Maverick (Tom Cruise) agarra desesperadamente en el agua el cuerpo sin vida de Goose (Anthony Edwards), a la espera del rescate y de un milagro que no llegará.

Como en el clásico dirigido por Tony Scott en 1986, en esta historia real el superviviente también abrigaba razones para sentirse culpable.

Una falta de caridad con consecuencias insospechadas

"Acaba de anochecer y estoy volviendo a mi habitación después de cenar cuando paso por delante de una puerta abierta", evoca Marcus: "Dentro está mi binomio Tom, tumbado en la cama, con la Biblia en las manos. Me hace una señal para que entre. Ambos éramos jóvenes oficiales de los Marines empeñados en entrenar y aprender a volar el AV8 Harrier. Este caza de despegue vertical se estaba ganando rápidamente la ignominiosa reputación de fabricante de viudas, por el número de pilotos que habían muerto pilotándolo. Acerqué una silla y charlamos un rato de esto y de lo otro".

"Finalmente Tom me pregunta:

"-¿Te has enterado de los problemas que tuve?

"Tom había tenido dificultades de estabilidad aquel día al planear. No pudo mantener firme el avión y se había puesto nervioso a los mandos.

"-Sí. Esas cosas pasan. ¿Cuándo vuelves a volar? -le dije.

"-Mañana por la mañana.

"-No estaríamos aquí si no fuésemos los mejores, ¿no es cierto? -sólo se me ocurrió esa banalidad.

"-Eso me han dicho -dijo. Comprendí que escondía algo más.

"Tom era un graduado en Annapolis [la Academia Naval], recién casado y con un niño en camino. Por lo que puedo recordar, siempre me dijo que quería ir a la Academia Naval y convertirse en piloto de los Marines. Y aquí estaba, feliz de vivir su sueño. El único problema, me dijo, era su mujer. Ella odiaba los Harrier, temía por su vida y quería que abandonase el programa. Él no sabía qué hacer. Dejarlo acabaría con su carrera, pero la verdad es que el avión se las traía.

"-Te confesaré -continuó- que temo a la muerte.

"No recuerdo exactamente qué dije, seguramente ´no le des vueltas´, ´tú puedes hacerlo´, etc. Estoy seguro de no haber despreciado sus miedos, pero también de no haber conversado al respecto. Yo también tenía que volar por la mañana, así que ya le llamaría alguna noche para salir a tomar algo cuando hubiese vuelto a volar".


La muerte esperaba al eyectar al piloto

A la mañana siguiente, Marcus se encontraba en la cabina de su avión. Hizo el chequeo antes de volar, abrió comunicación y pidió permiso para despegar. Pero se la negaron. Había una emergencia en curso.
"Contrariado por tener que sentarme y esperar, miré y vi humo saliendo al otro lado del hangar. Sentí un mazazo en el estómago y pensé en Tom", continúa Marcus: "Pregunté de qué emergencia se trataba. Me dijeron que un Harrier se había estrellado en medio del campo. Como el mío era el segundo vuelo del día y el de Tom el primero, me vino a la memoria la conversación de la noche anterior. Salté frenéticamente del avión y corrí a esperar noticias".

Tom se había matado. El día era ventoso, y había cometido un error garrafal al no tenerlo en cuenta en una maniobra de transición tras el despegue vertical. El avión se hallaba a unos cien metros de altura cuando empezó a voltear. Cuando Tom eyectó su asiento, el Harrier estaba en posición invertida, y el joven piloto se estrelló contra el suelo.

"He pensado a menudo en su última noche en la tierra, en lo que compartió conmigo, en su joven esposa envejeciendo sin él, en la vida de su hijo sin un padre, y he imaginado las cosas que debería haberle dicho. Cuando abandoné su habitación, ¿me inquietaba lo más mínimo? Cuando relajé mi cabeza sobre la almohada, ¿me preocupaba algo que no fuese yo mismo? ¿Era mi corazón tan frío que no podía impulsarme a consolar a Tom?", lamenta ahora Marcus: "Tom, por favor, perdóname. Recibí tus temores con una actitud insensible y arrogante. Tal vez querías hablar de Dios, pero hice oídos sordos. Tal vez querías rezar, pero yo estaba demasiado pagado de mí mismo. Si hubiese sido entonces un hombre de Cristo, podría haber hecho algo. Podría haber salvado tu vida".

 

"Si hubiese sido entonces un hombre de Cristo..."

Marcus Allen
Marcus Allen dejó años después de ser un piloto de guerra y abandonó el Cuerpo de Marines. Hoy es directivo de empresa, se ha convertido al catolicismo y desde su blog comenta la actualidad y, entre otras cosas, ofrece el testimonio de la dramática experiencia vivida, así como el de su propia conversión.

Un itinerario de fe de corte principalmente intelectual, pues se trata de una búsqueda consciente de la verdad. Marcus se situaba ante las diversas religiones y se planteaba cómo "muchas personas no profundizaban en la teología de su fe", bastándoles con "un cierto nivel de satisfacción y con estar espiritual y socialmente vinculados a una comunidad". Para él, por el contrario, esa falta de interés suponía "una fácil transición hacia el ateísmo", habida cuenta sobre todo de "un simple hecho de lógica" ante la variedad de religiones: "Las religiones, y más específicamente las denominaciones cristianas, no pueden ser todas verdaderas, pues enseñan cosas distintas que en ocasiones están en conflicto unas con otras. Para mi forma de pensar, estos contrastes eran una fascinante invitación a investigar (...)".

Sólo una religión es divina

Otras religiones y filosofías creadas por "profetas, revolucionarios o visionarios" podrían ser "laudables, pero no era Dios su origen", señala Marcus: "No me interesan los credos creados por hombres, sea cual sea el carismo del fundador o la buena articulación de sus creencias. No quiero jugarme mi alma con una invención humana".

Así que había que enfrentarse ahora a la pléyade de denominaciones cristianas: "Inicialmente fui escéptico en mi incursión en el catolicismo. Mis prejuicios, notablemente inexactos, provenían de fuentes laicistas y de cristianos poco caritativos. Consideraba las enseñanzas católicas inspiradas por el miedo (...)".

Como San Agustín

Él encontró un guía en San Agustín de Hipona (354-430): "Durante bastante tiempo, mi vida se pareció en muchos aspectos a la vida inicial de Agustín, lujuriosa y falta de modestia. Sus Confesiones, sobrecogedoramente similares a muchas de mis experiencias, me inspiraron misteriosamente a buscar la Verdad. Como Agustín, sucumbí por completo a los pecados del mundo y rechacé a Dios".

"Te amé demasiado tarde", le dice Marcus a Él siguiendo las palabras del santo: "Ahora lo comprendo. Aunque he desperdiciado una vida plena de promesas, ahora comprendo. Dios es mi tesoro. Me ama y me hizo una señal para que me acercase a Él".

"Lo sé en la parte de mi alma que ha sido tocada por Él, allí donde las dudas no existen", concluye: "Lo sé por la fe y por la aprehensión espiritual. Lo sé porque, aunque Dios está en todas partes, los latidos de mi corazón apuntan al cielo".

A ese cielo donde espera encontrarse un día con Tom, y donde ya no hace falta decir las cosas que quedaron sin decir aquella noche en que Marcus no era aún "un hombre de Cristo".



Carmelo López-Arias
Fuente: ReL

GRAVES CONSECUENCIAS DE LOS MÉTODOS DE REGULACIÓN ARTIFICIAL DE LA NATALIDAD


"Los hombres rectos podrán convencerse todavía de la consistencia de la doctrina de la Iglesia en este campo si reflexionan sobre las consecuencias de los métodos de la regulación artificial de la natalidad. Consideren, antes que nada, el camino fácil y amplio que se abriría a la infidelidad conyugal y a la degradación general de la moralidad. No se necesita mucha experiencia para conocer la debilidad humana y para comprender que los hombres, especialmente los jóvenes, tan vulnerables en este punto tienen necesidad de aliento para ser fieles a la ley moral y no se les debe ofrecer cualquier medio fácil para burlar su observancia.

Podría también temerse que el hombre, habituándose al uso de las prácticas anticonceptivas, acabase por perder el respeto a la mujer y, sin preocuparse más de su equilibrio físico y psicológico, llegase a considerarla como simple instrumento de goce egoístico y no como a compañera, respetada y amada.

Reflexiónese también sobre el arma peligrosa que de este modo se llegaría a poner en las manos de autoridades públicas despreocupadas de las exigencias morales. ¿Quién podría reprochar a un gobierno el aplicar a la solución de los problemas de la colectividad lo que hubiera sido reconocido lícito a los cónyuges para la solución de un problema familiar? ¿Quién impediría a los gobernantes favorecer y hasta imponer a sus pueblos, si lo consideraran necesario, el método anticonceptivo que ellos juzgaren más eficaz? En tal modo los hombres, queriendo evitar las dificultades individuales, familiares o sociales que se encuentran en el cumplimiento de la ley divina, llegarían a dejar a merced de la intervención de las autoridades públicas el sector más personal y más reservado de la intimidad conyugal.

Por tanto, si no se quiere exponer al arbitrio de los hombres la misión de engendrar la vida, se deben reconocer necesariamente unos límites infranqueables a la posibilidad de dominio del hombre sobre su propio cuerpo y sus funciones; límites que a ningún hombre, privado o revestido de autoridad, es lícito quebrantar. Y tales límites no pueden ser determinados sino por el respeto debido a la integridad del organismo humano y de sus funciones, según los principios antes recordados y según la recta inteligencia del "principio de totalidad" ilustrado por nuestro predecesor Pío XII (21)".


viernes, 5 de octubre de 2012

A CELEBRACIÓN DA PALABRA DE DEUS E A COMUNIDADE PARROQUIAL


A PALABRA DE DEUS é, dende o curso pasado, o centro do trienio pastoral da nosa diocese. O curso pasado centrámonos na palabra de Deus anunciada e este ano centrarase na Palabra de Deus celebrada. Con tal motivo fomos invitados, polo Sr. Arcebispo, á Asemblea diocesana, o pasado día 22 de Setembro. Foi unha xornada moi interesante, co salón de actos do Colexio La Salle cheo de participantes.

O gran reto que ten a familia de seguidores de Xesús non consiste só en coñecer a Palabra de Deus, senón en anunciala, en celebrala e en testemuñala.



Para programar este encargo da Asemblea diocesana, a nosa parroquia foi convocada a unha asemblea, o pasado sábado, día 29. Estivemos, ademais de rezar, facendo propostas e concretando accións de cara a este curso 2012-2013. Propostas nacidas na Asemblea diocesana e outras xurdidas na nosa Asemblea, iranse facendo públicas nas nosas celebracións, no boletín parroquial e na páxina WEB.


Ademais, fomos invitados polo Sr. Arcebispo á celebración do comezo do ANO DA FE, proclamado polo Papa (11 de Outubro 2012 - 24 de Novembro 2013), con motivo do 50º aniversario da inauguración do Concilio Vaticano II. A celebración inaugural desta efemérides será o 12 de Outubro, ás 12 da mañá, na Catedral de Santiago. Nesta celebración tamén se anunciará o Sínodo Diocesano.




Máis ca nunca os crentes  temos que  saír a anunciar a Palabra, temos que celebrala. Non se trata só de expresar a miña fe dun xeito individual, debemos vivila na comunidade humana e eclesial.

A Palabra e a Igrexa, a Igrexa e a Palabra son un binomio inseparable. A nosa parroquia, comunidade eclesial, debe beber desta fonte para descubrir a importancia de ser testemuño humilde pero vivo na sociedade.

Unha aperta. ¡Necesítovos!

Benjamín

jueves, 4 de octubre de 2012

ORACIÓN DE SAN FRANCISCO

Oh, Alto y Glorioso Dios,
ilumina las tinieblas de mi corazón,
dame fe recta,
esperanza cierta
y caridad perfecta;
sentido y sabiduría, Señor,
para cumplir tu voluntad.

Amén

UN PASEO POR LA BIBLIA (parte 4)


16 - XEREMÍAS (I)
A xuventude de Xeremías coincide co reinado de Xosías (641 - 609), o que levou a cabo a reforma deuteronomista, suprimiu os santuarios locais e centrou o culto en Xerusalén. Na época dos seus sucesores estendeuse o culto ós deuses estranxeiros, o que é denunciado por Xeremías que fai chamadas á conversión.

No ano 605 Nabucodonosor vence ós exipcios e Babilonia convértese na potencia dominante, que conquista Xudea no 598, ano no que se produce unha primeira deportación de xudeus a Babilonia. No ano 586 desaparece o reino de Xudá. Xerusalén é destruída, o Templo saqueado e comeza o DESTERRO en Babilonia. Algúns resistentes foxen a Exipto e levan con eles a Xeremías do que non se volve saber máis nada.


17- XEREMÍAS (II)
Dada a grande extensión e enorme riqueza do libro de Xeremías,consideraremos só algúns aspectos. Lede o cap. 7. Xeremías acusa ó seu pobo de abandonar a Deus, de confiar no Templo e na Lei, é dicir, de practicar unha relixión puramente externa. O pobo cre que o Templo garante a presencia de Deus e séntese seguro. Pensa que está protexido pola Alianza e polo Templo, con independencia da súa conducta. Xeremías di que o culto non é nada se non vai acompañado dunha actitude interna. A relixión debe ser interior, persoal (31, 29-30) en contra da teoría da retribución colectiva.

18 - EZEQUIEL (I)
Na vida de Xeremías falaramos dunha primeira deportación de xudeus a Babilonia no ano 597 a.C. Os deportados eran o rei, os notables, os traballadores especializados, os sacerdotes, entre eles o profeta Ezequiel.

Estructura do libro de Ezequiel:

  • Vocación e misión (1-3)
  • Oráculos de condenación contra Xerusalén (4 -24)
  • Oráculos contra as nacións (25 - 32)
  • Mensaxe de esperanza (33 - 39)
  • Visión sobre o Templo e a Terra (40 -48)


Os primeiros deportados confían nunha pronta volta a Xudá. O último que esperan é a destrucción de Xerusalén e o aumento do número dos desterrados. Xa Xeremías nunha carta ós exiliados (Xr 29, 5 -7) fai o posible por disipar esta ilusión. Pero o pobo alentado por falsos profetas négase a admitilo. Ezequiel por medio de accións simbólicas (unha das características deste profeta ) anuncia a destrucción de Xerusalén (cap.4 -5). Ten unha visión na que a gloria do Señor abandona Xerusalén (10, 15 - 19 e 11, 22ss).

Moi importante é o cap.18 no que se establece a retribución individual.

19 - EZEQUIEL (II)
Seguindo coa estructura do libro diremos que, despois da caída de Xerusalén, a predicación de Ezequiel tenta explica-las causas do desastre e ofrece signos de esperanza (caps. 36 e 37). Os caps. 38 e 39 preludian a literatura apocalíptica.

A deportación a Babilonia marca un antes e un despois para Israel:

  • Prodúcese unha creba teolóxica. ¿Serán máis fortes os deuses babilónicos que o Deus de Israel?
  • Pérdense os fundamentos da vida relixiosa de Israel: A Terra Prometida ós patriarcas e que lles pertencía desde o Éxodo. O Rei, pois Deus prometera a David que mantería para sempre a súa linaxe no trono (2 Sm 7, 12 - 13). O Templo, lugar da presencia divina, onde se custodiaba a Arca da Alianza, centro da vida relixiosa. Pero agora non hai nin terra, nin rei, ni templo.


Se Israel non mantivo o seu compromiso na Alianza, ¿por qué Yahveh habería de mante-lo seu?

Nesta situación cabería espera-la desaparición da relixión e do mesmo pobo e a súa absorción polo Imperio Babilónico, como sucedeu con outros pobos; non foi así pola acción de Xeremías, de Ezequiel ou do Segundo Isaías. Ben é certo que a cultura superior dos babilonios tivo efectos importantes: a adopción do arameo, relegando o hebreo só ó culto.
Pero a fe mantívose, a relixión foi máis persoal e universalista.

20 - A TRADICIÓN SACERDOTAL (P)
En Babilonia os sacerdotes reflexionan sobre a historia de Israel. Cren que o desterro así como a cautividade en Exipto xa foran anunciados por Deus. Se o pobo se converte haberá un novo Éxodo, unha nova entrada na Terra Prometida. Desta reflexión xorde a HISTORIA DEUTERONÓMICA. Hai unha lectura de toda a historia dende a creación. A historia dá fundamento ós ritos e ás festas. É agora cando o Pentateuco adquire a súa forma definitiva, empezando e acabando con relatos de tradición sacerdotal: o primeiro relato da creación (Xen 1) e amorte de Moisés (Deut 34).

Con todo, produciuse un acontecemento irreversible: a destrucción do Templo. Foi en Babilonia onde comezou o culto sinagogal non centrado no sacrificio, senón na oración e na meditación das palabras de Deus.

EL SECRETO DE FULTON SHEEN


¿Quién fue el más grande evangelizador católico del siglo XX? Para mí está claro: Venerable Fulton J. Sheen. Algunos podrían argumentar que fue el Papa Juan Pablo II, que tuvo un impacto más grande en el mundo. Otros podrían reclamar la Madre Teresa, cuya sonrisa y sari eran ciertamente más conocidos. Pero en términos de evangelización, yo no creo que nadie haya llamado a más gente a la Iglesia que Sheen.

Su éxito se debió en gran parte a su dominio de los nuevos medios, que en su día significaban radio y televisión. En 1930, Sheen lanzó su "Hora Católica" programa de radio. Era transmitido ampliamente en más de 100 estaciones y llegó a más de 7 millones de oyentes. En 1951, se trasladó a la televisión, donde su popular show "La vida vale la pena vivirla" atrajo a más de 30 millones de personas cada semana.


El programa también generó más de 20.000 cartas personales escritas a diario para Sheen, muchas de las cuales contestó personalmente. A través de su correspondencia y la instrucción personal, ayudó a miles de personas a entrar en la Iglesia y muchos otros a profundizar en ella. De hecho, mi director espiritual es una de ellas. Con 89 años de edad, autodenominado "Sheen-adicto", le atribuye la inspiración de convertirse en sacerdote.

¿Qué hizo Sheen para tanto éxito? Por supuesto, él tenía carisma, ingenio e inteligencia, pero ¿qué estrategias usó para atraer a la gente a Cristo?

Uno de los métodos más poderosos de Sheen fue determinar cuidadosamente la resistencia real de una persona a la fe. Por ejemplo, cada vez que conocía a alguien que no estaba de acuerdo con la Iglesia, siempre quiso oír por completo sus argumentos antes de responder. E incluso después le hacía preguntas de seguimiento, sólo para estar seguro de que entendía la verdadera objeción.

En su autobiografía, Tesoro en barro, Sheen narra una historia que muestra esto en la práctica:

"Recuerdo una azafata de una aerolínea internacional que comenzó un catecumenado católico. Cuando llegamos al tema de la confesión y el pecado, ella dijo que no podía continuar. Le rogué que tomara una hora más de instrucción, y luego, si no le gustaba lo que se decía, podía salir.

Al final de la segunda hora sobre el tema, se volvió casi violenta y gritó: "¡Ahora nunca voy a unirme a la Iglesia después de lo que he oído acerca de confesar los pecados!" Le dije: "No hay proporción alguna entre lo que has oído y la forma en que estás actuando. ¿Alguna vez has tenido un aborto?" Ella bajó la cabeza avergonzada y admitió que sí.

Esa era la dificultad, no el sacramento de la Penitencia. Más tarde le recibí en la Iglesia y bautizé a su primer hijo. Desde mi experiencia, siempre es bueno no prestar atención a lo que dicen, sino por qué lo dicen. Muy a menudo hay una racionalización de su forma de vida."

- Fulton Sheen, “Tesoro en barro” (New York, NY: Image, 1982), 278-279.

Esta historia pone de manifiesto una observación importante: las objeciones doctrinales al catolicismo son a menudo objeciones morales disfrazadas. Al principio de su libro, Sheen afirma que "la mayoría de la gente, básicamente, no tiene problemas con el Credo, pero con los Mandamientos; no tanto con lo que la Iglesia enseña, pero con la forma en que la Iglesia nos enseña a comportarnos"

Esto sin duda resuena con las conversaciones que he tenido, y tal vez usted ha experimentado lo mismo. Las razones que da la gente para rechazar la fe o el cristianismo a menudo enmascaran las verdaderas razones ocultas en su interior.

La próxima vez que te encuentras con este tipo de oposición, busca si hay alguna objeción más profunda bajo la superficie. Si les rechinan las enseñanzas de la Iglesia sobre la anticoncepción, por ejemplo, pregunta por qué parece tan molesto. Si se resisten a la Iglesia porque es supuestamente "anti-ciencia" o "anti-mujer", profundizar y ver si hay una neurosis o complejo debajo.

Una de las formas de hacerlo es preguntar: "¿Sinceramente, es esta la razón principal por la que no eres católico? Si puedo mostrarte que la Iglesia es en realidad una gran defensora de la ciencia y de las mujeres te apuntarías? "La mayoría de las veces la respuesta es No, lo que revela una objeción más profunda. Y en la mayoría de los casos, la objeción más profunda se relaciona con las enseñanzas morales de la Iglesia.

Sheen lo sabía y esto le ayudó a guiar a muchas personas a la Iglesia. A medida que la nueva evangelización avanza, sigamos su estrategia y enfocar nuestra evangelización en las paranoias reales que tienen las personas, que son a menudo radicalmente diferentes de sus protestas superficiales.

Brandon Voigt

lunes, 1 de octubre de 2012

ENCONTRO DE CORAIS

Quedades convidados para o encontro de corais que terá lugar o próximo sábado nos locais da parroquia dos Tilos.
Apertas!


sábado, 29 de septiembre de 2012

ANO DA FE_AÑO DE LA FE

Señor, Tú eres la verdad plena.
Acojo como verdadero todo lo que has querido darme a conocer.
Creo Señor, en comunión con la Iglesia;
creo lo que Ella, como Madre y Maestra, me propone para ser creído.
Quiero, Señor, adherirme a la fe de la Iglesia consciente y libremente, con alegría y entusiasmo!

jueves, 27 de septiembre de 2012

UN PASEO POLA BIBLIA (parte 3)


10 - OS LIBROS PROFÉTICOS
Os libros proféticos constitúen o último bloque do Antigo Testamento. Abranguen unha época que vai desde o século VIII (Am) ata ó IV(Zac 9- 14), pero xa antes houbera profetas como Moisés, Natán, Elías, Eliseo…

Non confundamos profeta con adiviño. O profeta é intérprete da palabra divina, é un home inspirado por Deus, que dirixe a súa mensaxe ó pobo e intervén en períodos de crise da histoira nacional.

Formación dos libros proféticos: A mensaxe profética é falada. Ás veces os profetas escribían as súas profecías ou experiencias pero o máis habitual era que fosen recollidas polos seus seguidores. Estes escritos foron obxeto de edicións sucesivas, sobre todo a partir do Desterro, as edicións dos profetas foron revisadas e ampliadas.


11 - AMÓS
O profeta Amós era un pastor de Tecua, no reino do Sur, aínda que desenvolve a súa actividade no reino do Norte, no tempo de Xeroboán II. Eran tempos de paz e enorme prosperidade económica. Lede Am 5, 4-6, 11. Amós denuncia a inxustiza: o luxo dos poderosos conseguido coa opresión dos pobres, os ricos falsean as medidas, vende ós pobres como escravos, subornan ós xuíces.

Denuncia tamén o culto meramente exterior e a falsa seguridade relixiosa. Os israelitas séntense privilexiados e seguros por ser o pobo escollido por Deus. Coidan que nada lles pode pasar e agardan "o día de Yahveh" como día de triunfo para Israel e ruína para os outros pobos. Pero non vai ser así, será un día de ruína e escuridade. Precisamente o feito de se-lo pobo escollido comporta unha maior responsabilidade. A pesar de anuncia-la destrucción de Israel, en Amós aparece por primeira vez a idea do "resto salvado" (5, 15 e 9,8), que veremos noutra ocasión.

12- OSEAS
Oseas é contemporáneo de Amós. Lede Os 1-3. Oseas casa cunha muller que é infiel; con todo, el continúa a querela. Á semellanza de súa vida, Oseas ve en Israel a esposa adúltera de Yahveh. Os seus amantes son os outros deuses. Deus ama a Israel a pesar de todo. O castigo é só un medio para que volva a El. En 2,16-18 anúnciase a reconciliación. Aquí aparece a vida no deserto durante o Éxodo coma un ideal perdido.

A imaxe matrimonial das relacións entre Yahveh e o seu pobo tivo moitísima influencia noutros profetas.

13- ISAÍAS
O libro de Isaías foi escrito por varios autores, ó longo dos séculos. A primeira parte - cap2-39- da segunda metade do século VIII, é propiamente a do profeta Isaías. Os cap. 40-55 son posteriores en século e medio á morte do profeta Isaías. Reciben o nome de "Libro da Consolación". Son obra dun profetado exilio, de nome descoñecido chamado "deutero-Isaías" ou segundo Isaías.


14- ISAÍAS (cont)
Como escritor, Isaías é considerado o gran poeta clásico de Israel. É tamén un profeta citadísimo no Novo Testamento. P. ex.: lede Is.5,1-7, a "Canción da viña". Na marxe de Biblia (ou ó comezo do capítulo, depende das edicións) hai moitísimas referencias a outros libros da Biblia. Collamos a de Mt 21, 33-44, a parábola dos viñadores homicidas. No Evanxeo, os oíntes de Xesús séntense aludidos porque coñecen perfectamente o texto de Isaías no que se identifica a Israel cunha viña.

Is 1-13 contén fundamentalmente a súa predicación durante o próspero reinado de Yotán (753-734) e o período da guerra siro-efraimita (Siria e Israel contra Xudá). Ademais da "Canción da viña" atopamos:

  • a denuncia do culto (1, 10-20)
  • o relato da vocación (6, 1-13)
  • a profecía do Emmanuel (7, 17)
  • e outros oráculos mesiánicos (11, 1-9)


15- ISAÍAS (cont)
No ano 721 o Reino de Israel deixa de existir, destruído por Asiria. Deste tempo datan os oráculos contra as nacións (cap.13 a 23) , aínda que moitos fragmentos son posteriores a Isaías, en particular os oráculos contra Babilonia dos capítulos 13 e 14.

O rei Ezequías (716 - 689 a.C.) intenta rebelarse contra Asiria. Isaías oponse a pedir axuda a Exipto (cap.30-31) porque equivale a desconfiar de Deus. No ano 701 Senaquerib de Asiria invade Xudá e chega ás portas de Xerusalén (c. 36). Isaías anuncia a salvación da cidade, pero, cando os asirios se retiran, o pobo non dá gracias a Deus e enton é cando el mesmo pronuncia oráculo contra Xerusalén (cap. 22)

COMBATE ESPIRITUAL


2725 La oración es un don de la gracia y una respuesta decidida por nuestra parte. Supone siempre un esfuerzo. Los grandes orantes de la Antigua Alianza antes de Cristo, así como la Madre de Dios y los santos con Él nos enseñan que la oración es un combate. ¿Contra quién? Contra nosotros mismos y contra las astucias del Tentador que hace todo lo posible por separar al hombre de la oración, de la unión con su Dios. Se ora como se vive, porque se vive como se ora. El que no quiere actuar habitualmente según el Espíritu de Cristo, tampoco podrá orar habitualmente en su Nombre. El “combate espiritual” de la vida nueva del cristiano es inseparable del combate de la oración.

2743 Orar es siempre posible: El tiempo del cristiano es el de Cristo resucitado que está con nosotros “todos los días” (Mt 28, 20), cualesquiera que sean las tempestades (cf Lc 8, 24). Nuestro tiempo está en las manos de Dios:

2744 Orar es una necesidad vital: si no nos dejamos llevar por el Espíritu caemos en la esclavitud del pecado (cf Ga 5, 16-25). ¿Cómo puede el Espíritu Santo ser “vida nuestra”, si nuestro corazón está lejos de él?

Fuente: Catecismo de la Iglesia Católica



Fuente: Catholic Link


EL FENÓMENO CARISMÁTICO (parte 3)


La Renovación es un movimiento teológico muy serio, sus asambleas aparecen a los ojos de muchos como reuniones semifrívolas por sus cantos, su ritmo, sus gestos, su desenfado y su acogida. Piensan que en ellos solo se cultiva un clima cálido donde es fácil la amistada y la compañía y el trato con otras gentes que buscan igualmente superar su soledad.

De todo esto y de otras muchas cosas puede haber un poco y a veces, un mucho. Lo cierto es, sin embargo, que el Espíritu Santo actúa y a lo largo de los años se ha experimentado y formulado una teología nueva que da vida a muchos miles de personas y está hoy a la vanguardia de la vivencia espiritual cristiana.

Esta teología no se encuentra en las academias y facultades porque no es conceptual. Sigue más bien el modelo fenomenológico en el que lo vivencial, lo existencial y lo experimentable es lo que prima. Es una teología nacida de Pentecostés que más o menos sigue los siguientes pasos:

1º- La acogida del Espíritu Santo mediante el bautismo o la efusión del Espíritu con la imposición de manos cambia nuestras vidas y nos abre a un mundo de vivencias nuevas.

Padre Jonas Abib, de Brasil; fuente:  http://www.flickr.com/photos/cancaonova/ 

2º- Con el paso del tiempo, el Espíritu nos va revelando a Jesús muerto y resucitado como Señor y Salvador, objeto todo ello del anuncio y del kerigma.

3º- El Espíritu nos revela de una manera especial la humanidad de Jesús. En ella sucede la encarnación y con ella se penetra en la realidad del mundo.

4º- Cristo, pues, nos ha redimido en su cuerpo de carne pero es en nuestra encarnación es decir en nuestro cuerpo de carne y en nuestra historia donde lo vamos a experimentar, sanando nuestras enfermedades, rebeldías y pecados. Asumimos la realidad tal cual es sin evasiones ni alienaciones pero en proceso de redención y superación por efecto de la gracia de Dios y de nuestra colaboración.

5º- Toda esta operación viene de arriba y es pura gratuidad; hemos sido amados cuando estábamos en pecado y éramos enemigos.

6º- No debemos pues poner el pecado y la imperfección como centro de nuestra vida. No debemos centrarnos en su eliminación. Si lo hacemos rompemos la acción gratuita y nos constituimos en salvadores de nosotros mismos. La ley nueva es la gracia del Espíritu Santo, dice Tomás de Aquino.

7º- La respuesta al amor gratuito es la acogida, dejando que el Espíritu actúe en nosotros la obra de la santidad.

8º- Esta acción nos llevará a identificarnos poco a poco con Cristo.

9º- No es fácil dejarse hacer porque aunque la acción sea gratuita sucede en nosotros con lo que el hombre viejo lucha en contra.

10º-Ni la gracia ni el Espíritu, sin embargo, sustituyen a la naturaleza. Esta debe ser humanamente educada, formada y hasta castigada a veces, ya que viene del pecado, haciéndola apta para un desarrollo óptimo dentro de la vida real. El tema de la gratuidad del que hablamos se refiere al aspecto sobrenatural de nuestra redención y salvación. No son nuestras obras las que nos salvarán pero sí las que sucedan en nosotros por obra de la gracia. No estamos cerca del iluminismo ni de ser unos alumbrados. Nadie aprobará una asignatura por obra del Espíritu Santo sin haber estudiado fuerte y duro. Pese a esto la gracia y la fe siempre serán grandes ayudas para las dificultades de la vida de cada día. Como dice Santo Tomás de Aquino, “la gracia no destruye la naturaleza pero la perfecciona”.

Fuente: ReL

EL TONTO CAMINO DE LA MEDIOCRIDAD

Ahí van unas pistas para moverse por este mundo (ojo, se puede enlazar con la parábola de los talentos... ;))


La mediocridad es uno de esos términos que utilizamos de manera ambigua para designar muchas actitudes diferentes. Aquí te presento una teoría distinta que te muestra lo insensato de seguir este camino.

Cuando se habla de mediocridad o se dice que alguien es mediocre, normalmente nos referimos a que esa persona no hace las cosas que debería hacer y parece feliz de mantenerse al margen de todo y de todos.

Lo empleamos como sinónimo de que no tiene nada especial, de flojera, de desinterés, de desapego, apatía, falta de consideración, sin iniciativa, baja autoestima, desidia, negligencia, irresponsabilidad, estupidez, aburrimiento, conformismo, miedo, sin importancia, pero ninguno de esos vocablos describe correctamente lo que es, aunque algunos o todos puedan estar involucrados en las razones que originan la mediocridad.

Al ser mediocres vamos por la vida aprendiendo y estudiando cosas que más o menos nos gustan, tenemos trabajos que no nos agradan o nos placen más o menos, nos unimos, muchas veces, a parejas que son más o menos decentes y que queremos más o menos, nuestros hijos estudian en una escuela más o menos, nos compramos un carro más o menos, habitamos una vivienda más o menos, o simplemente vamos por la vida sin hacer nada, y como consecuencia obvia, cuando nos preguntan ¿Cómo estás? Me imagino que intuyes la respuesta… respondemos: ¡Bueno, chico, estoy más o menos! Esto es lo que llamo ¡El síndrome del más o menos!

El mediocre es aquel que permite que otras personas o circunstancias controlen su vida, mientras él va por allí haciendo lo que se le permite ser y viviendo una vida más o menos vivible, es decir, medio vivo – medio muerto, sin Auto-Liderazgo.

Es aquel que se siente feliz de que sus Líderes decidan por él, de que su gobierno o su empresa les de todo. Nada mejor que vivir sin responsabilidades; la culpa siempre es de otros y esos otros son quienes deben arreglar las cosas.

(...) En el caso de los hombres, los ciclos que debemos cumplir corresponden a las actividades que realizamos y sus componentes son:

Inicio – Desarrollo – Culminación

La mediocridad se produce cuando nuestra capacidad para arrancar, avanzar o finalizar ciclos, se ve obstaculizada, ya sea por obligaciones externas o por nuestra propia decisión. A continuación te doy ejemplos de las limitaciones que se producen cuando obstruimos alguno de los pasos de este ciclo:


Paso 1. Inicio: Esto implica que se nos dificulta comenzar actividades que requieren de un impulso preliminar, tales como: levantarse temprano, estudiar, emprender, buscar trabajo, enfrentar problemas, crear una empresa, producir o sugerir ideas (creatividad), hacer propuestas, ir al médico, pedir aumentos de sueldo, conquistar a una pareja, solicitar un crédito, votar en las elecciones, opinar y muchas más.

Paso 2. Desarrollo: Cuando nos quedamos atascados en esta etapa, nuestra capacidad de perseverancia se ve disminuida, nuestra determinación es débil y por lo tanto dejamos de remar hacia la orilla de nuestros deseos. Las circunstancias pueden más que nuestro carácter y abandonamos fácilmente lo que hemos comenzado con tanto esfuerzo.

Renunciamos a las metas que nos hemos trazado, muchas veces sin siquiera haberlo intentado. Así, utilizamos toda clase de excusas para justificar el fracaso de las empresas, la paralización de los estudios con el pretexto de continuarlos luego, no nos arriesgamos a probar cambios para ver si funcionan, ni insistimos en nuestros emprendimientos, producimos con mala calidad, dejamos las cosas a medias y un largo etc.

Paso 3. Culminación: Aquí se trata de que tenemos inconvenientes para detener las actividades cuando es preciso o aconsejable hacerlo. Dejamos que las circunstancias sigan su camino, lo que nos acarrea problemas mayores, al quedar fuera de control. Se tiende a la testarudez.

Algunos casos que puedo mencionar son: insistir con procedimientos de trabajo equivocados o que no producen resultados, mantener una relación de pareja destructiva, arruinarse luego de acumular gran cantidad de deudas, no apartarse de vicios y hábitos nocivos, no reconocer sus errores, entre otros.

La mediocridad se presenta en diferentes oportunidades y no somos mediocres para todo o en todo momento.

Como podrás notar, lo que separa a un mediocre de uno que no lo sea, es su determinación de actuar en el momento correspondiente para cruzar los ciclos de principio a fin.

Lo grave de todo es que la mediocridad es una medida de muerte, a mayor mediocridad nos acercamos más a nuestro fin.

Lo contrario a la mediocridad representa el deseo de cumplir con nuestra misión, es decir, con vivir una mejor vida. De que mientras permanezcamos vivos, lo hagamos con una mejor calidad de vida.

No permitas que la mediocridad se apodere de ti.

No tienes que pedirle permiso a nadie para emprender, mantener o terminar acciones, en el momento oportuno. En todos los casos, siempre será una decisión personal. De esto se trata el Auto-Liderazgo.

“La Vida es una ocasión imperdible de demostrar nuestros dones y nuestras virtudes, compartiendo nuestros logros con quienes nos acompañan en la aventura vital.”

miércoles, 26 de septiembre de 2012

EL FENÓMENO CARISMÁTICO (parte 2)

Los primeros indicios de la Renovación carismática en España se dieron en Torrejón de Ardoz entre los católicos americanos al servicio de la base aérea. De ahí brotó el primer grupo de oración que al principio era en inglés y poco tiempo después se pasó al español. El año de 1973 se puede considerar el del despertar carismático en España. En marzo de ese año empieza a reunirse un grupo en Tolosa (Guipúzcoa), bajo los auspicios de la religiosa de la Sagrada Familia, Izaskun Amondarain. Algo semejante sucedió en Valladolid en el mes de septiembre. Aquí fue otra religiosa, Juana Belascoain, también de la Sagrada Familia, la que dio los primeros pasos, apoyada desde el principio por el P. Román Carter O.P. y por el P. León Maxfield, religioso de la Saleta. También ese mismo año aparecen indicios de Renovación carismática en Bilbao, Mérida, El Escorial y Zaragoza.


Sin embargo, pienso que fue determinante la fundación, en ese mismo año, de los grupos Ágape de Barcelona y Maranatha de Madrid. En la "estrategia" y designio del Espíritu, la aparición de estos dos grupos, hijos de la misma tradición, ha ayudado a vertebrar la Renovación carismática de España. En efecto, a primeros de este año 73, se encuentra en Barcelona el matrimonio Caminero. Son españoles, pero habían conocido la Renovación en Colombia. De ellos reciben la efusión del Espíritu, en distintos momentos, un grupo de personas, entre los que se encuentran el matrimonio Antonia Vidal y Pedro Manén, y el sacerdote Luis Martín, operario diocesano. Algunas de las personas que han recibido la efusión en Barcelona pertenecen al "Movimiento familiar cristiano". Rápidamente comunican con otros amigos de Madrid, pertenecientes al mismo movimiento. Acuden a la llamada un par de matrimonios madrileños que viajan para ver de cerca "la zarza que ardía ya en Barcelona, sin consumirse". A mediados de abril reciben la efusión del Espíritu Pepe Pérez Torres y su mujer Angelita y también el matrimonio Miguel y Fina de la Puerta. Con esto habían sido puestas las primeras piedras del grupo madrileño que, más tarde, se llamará Maranatha.

Poco a poco toda la geografía española se fue llenando de grupos. Por la razón que fuera aquí no se siguió el modelo francés que primaba las grandes comunidades. Entre nosotros surgieron por doquier grupos autónomos que se fueron coordinando, naciendo así las coordinadoras regionales y la nacional. Desde el primer momento se consideró una corriente espiritual sin fundador, sin intención de perpetuarse, sin pretensiones públicas, fuera del derecho canónico y de toda la legislación oficial. Eran grupos privados en que los miembros se reunían libremente para orar sin alguna otra intención. Tenían conciencia, eso sí, de pertenecer a la Iglesia, de su amor hacia ella y de ser sal y fermento, constituyendo un potencial renovador dentro de ella por la experiencia del Espíritu con que eran movidos..

En el año 2003 una parte de esta Renovación, bajo los auspicios de la coordinadora nacional del momento y por influencia italiana, decidió dotarse a sí misma de estatutos, convirtiéndose en asociación privada. Dichos estatutos fueron presentados a la conferencia episcopal siendo aprobados después de dos o tres años de deliberación. Esta decisión pilló desprevenida a mucha gente y a muchos grupos y engendró fuertes tensiones. Algunos no pudimos asumir en conciencia un cambio tan drástico y de esa forma quedó dividida la Renovación en España. La Renovación siempre había pretendido ser la sal en el cocido no una pieza más de ese plato.

De todas formas, hoy, después de diez años, ha nacido en ambas expresiones carismáticas una generación nueva que no ha conocido ni guarda memoria del evento que nos separó. Se ha demostrado que ambas Renovaciones pueden convivir sin ser un duplicado solapado. En efecto, la Renovación de estatutos se dedica más a la pastoral cultivando los carismas en niños y jóvenes mientras que la Renovación de siempre se inclina más por la experiencia mística, de alabanza y de profundización teológica. Pienso que la Renovación actualmente está bien como está y ambas expresiones son obra del Espíritu Santo.
  

Donde hay miel siempre pululan las moscas. En efecto, alrededor de estas grandes corrientes de vida y renovación, ha nacido lo que yo llamo el fenómeno carismático. Este está compuesto de comunidades, grupos y formas que se consideran frutos de la Renovación aunque ya no están en ella. Existen también predicadores, sanadores y formaciones que cultivan alguno de los carismas. A veces se consideran cercanos a la Renovación, otras veces no quieren saber nada de ella, aunque utilizan sus métodos, modos y maneras.

Muchas de estas proliferaciones son o pueden ser auténticas y en general sirven y hacen bien a mucha gente. Son tres los defectos en que pueden caer:

1º- Ir demasiado por libre con el sometimiento excesivo y exclusivo a un líder.

2º- Centrarse en los carismas de sanación, que son los más atractivos y congregan con facilidad a multitud de personas.

3º- Carencia de teología seria. Muchos de ellos aunque guarden formas carismáticas han renegado de su madre y se quedan en el simple ejercicio de algo, sin alimentarse de verdad y no creciendo ni en la santidad ni en el conocimiento de Jesucristo. Detestan la pobreza de los grupos de la Renovación que son poca cosa porque no pertenecen al tinglado del organigrama oficial por lo que no se cuenta con ellos para casi nada. Cosa que no es ningún desprecio ya que su labor no está ahí.

El fenómeno carismático católico está muy potenciado por el mismo fenómeno entre los protestantes. En medio de nosotros pululan muchos grupos de pentecostales y evangélicos que destacan en especial por sus cantos llenos de unción y belleza. Son cantos en segunda persona que entablan un diálogo vivo con Jesucristo y expresan una vida espiritual muy intensa.

Finalmente incluyo dentro del fenómeno carismático a las apariciones de la Virgen en Medugorje. Las conversiones que se dan allí se parecen mucho a los cambios de vida que acontecen en las efusiones del Espíritu carismáticas. Yo he conocido en congresos internacionales de la Renovación carismática a franciscanos de aquella parroquia antes y después del comienzo de las apariciones y me comuniqué bastante ya que, en el guirigay de las lenguas, me entendía con ellos en alemán, sobre todo en las comidas. Por otra parte una teología de gratuidad como la carismática es la que mejor recibe y explica lo que la Virgen quiere trasmitirnos allí.

Fuente: ReL