martes, 18 de diciembre de 2012

Relato jasídico sobre la oración


Cuando el gran rabino Shem-Tov creía que se avecinaba una desgracia para su pueblo, se retiraba a meditar en un lugar del bosque. Allí encendía un fuego, recitaba una plegaria y se cumplía el milagro de que la desgracia quedara conjurada. 
Años más tarde, cuando le tocó a su discípulo implorar al cielo por la misma razón, acudía a aquel mismo lugar del bosque y decía: "Señor, escúchame. No sé como encender el fuego, pero todavía soy capaz de recitar la plegaria". Y el milagro volvía a cumplirse. 
Más adelante, y también con el objeto de salvar a su pueblo, otro rabino se encaminó al bosque para decir: "No sé cómo encender el fuego, no conozco la plegaria,pero puedo colocarme en el lugar preciso". Y eso fue suficiente. 
Finalmente, cuando le llegó el turno a un rabino posterior, éste sentado en un sillón, habló así a Dios: "Soy incapaz de encender el fuego, no conozco la plegaria, ni siquiera puedo encontrar el lugar en el bosque. Todo lo que sé hacer es contar esta historia". Y aquello bastaba. Dios creó al hombre porque le gustan las historias.

El jasidismo o hasidismo es una interpretación religiosa ortodoxa y mística dentro de la religión mosaica o judaísmo, que destaca por la minuciosidad de los mandamientos que la regulan.
La palabra jasid ("piadoso") es hebrea y deriva de la raíz חסד ("bondad" o "piedad"), que produce la palabra jasidut: חסידות, que significa "práctica de la piedad y la bondad".

A PALABRA DE DEUS - Decembro


Xustamente, o día 1º de decembro, despois da hora nona, comeza o novo tempo de Advento.

A cor dominante é a morada que significa especialmente tempo e penitencia, de dor e de conversión co cal xa está dito o sentido que ten este tempo para un cristián. Hai anos había unha cor especial, rosada (unha mestura de morado con branco), que se empregaba nas celebracións do terceiro domingo de Advento, “Domingo Gaudete”, para indicar que a penitencia e a austeridade conducía á alegría de Nadal, cuxa celebración xa estaba próxima.

Fuente: diocesisdecanarias.es

Outro símbolo moi usado consiste na coroa de advento ou unha raíz seca, como facemos na nosa parroquia. Tanto na coroa coma na raíz hai catro velas que representan cada semana de Advento e se van acendendo progresivamente anunciando a proximidade de Nadal.


  • No primeiro domingo domina a idea de que chega o Mesías prometido e con el a nosa liberación; 
  • No segundo que debemos estar limpos e sen tacha para acadar a salvación de Deus que nos chega con Xesús; 
  • terceiro, como diciamos, é de certa alegría pola proximidade do gran acontecemento en Belén, como tiñan anunciado os profetas: “o Señor xa chega”; 
  • Para chegar ao cuarto que nos sitúa na antevéspera de Nadal para caer na conta do significa do profundo do nacemento de Xesús que nos fai exclamar: “Aquí estou para facer a túa vontade”.



parroquiadostilos.org

NADAL, CRISE E CARIDADE


A de Nadal é unha festa cristiá, unha situación moi actual e unha actitude aberta a todas as persoas de boa vontade.

Cando comeza o mes de Decembro, a nosa sociedade consumista adianta o Nadal sen pasar polo tempo de Advento –catro semanas que preparan non tanto os escaparates, as árbores de Nadal ou mesmo os desexos luminosos dunhas felices festas, canto a presenza de Deus feito home que nos trae unha mensaxe nova– . No tempo de Advento, invítasenos aos cristiáns e ás persoas de boa vontade a mirar, dende dentro, as diferentes crises laborais, económicas, de valores,... para preparar os nosos corazóns e as nosas mentes ante a presenza inminente de Xesús, fillo de Deus, que nos invitará a converter o noso corazón nun corazón sensible ás necesidades de todo tipo que provocan as crises anteditas.

¡Que mellor Advento que ir sensibilizándonos fronte a tantas angurias, egoísmos, durezas de corazón! e converter o noso corazón nun belén, probablemente sen animais de ningún tipo nin personaxes extravagantes, pero cheo de amor, tenrura, perdón e paz! Cantos “beléns de carne” se fan máis vivos e xenerosos neste tempo de Nadal!

Tintoretto. Adoración de los pastores

A nosa parroquia, grazas á xenerosidade de todos, está facendo posible que todo o ano sexa un Nadal permanente. A cesta, posta aos pés da mesa do altar é só un signo desta presenza viva do Señor en tantas axudas de todo tipo que fan posible que, para varias familias, a crise sexa máis liviá. Grazas a todos. Sigamos así. Pensemos nos demais. Seremos máis felices canto máis felices fagamos aos demais. Vexamos a Xesús en calquera dos irmáns. Medremos en AMOR.


Benjamín