martes, 31 de enero de 2012

PEQUEÑAS NOVELAS

El violonchelista de Sarajevo
Autor: Steven Galloway

Es una novela breve que narra pocos días de la vida de algunas personas durante el asedio de Sarajevo en los recientes años noventa. La ciudad se asienta en una planicie rodeada de colinas desde donde disparaban los que la mantenían cercada.

Todos los días un violonchelista, antiguo integrante de la orquestra de la Ópera de la ciudad, se sienta ante la ventana de su apartamento y toca hasta que siente regresar la esperanza. Con cierta frecuencia la única composición que alivia su espíritu es el Adagio de Albinoni.

Un día estalla una bomba de mortero bajo su ventana, mientras se encuentra tocando, y mata a gran número de los que guardaban cola para comprar pan. Al día siguiente baja con su violonchelo y un taburete, se sienta en el cráter que ha dejado la bomba y toca allí el Adagio. Se retira a su apartamento a continuación pero vuelve los días siguientes y siempre interpreta la misma obra.

A partir de entonces se nos presenta a los personajes cuyas vivencias y pensamientos dan lugar al desarrollo del relato. El primero de ellos es Flecha, una chica enrolada como tiradora en las filas de los defensores de la ciudad, a causa de la pericia adquirida en una escuela de tiro deportivo antes de la guerra. Se hace llamar Flecha y rechaza que usen su verdadero nombre, intentando separar la parte de su ser que odia y mata de aquella otra que cree correspondería a la persona que era antes de la guerra. Un día recibe la orden de proteger al violonchelista del probable disparo de un francotirador. Han sabido que el músico se propone repetir su acción un día por cada una de las veintidós víctimas mortales dela bomba en la cola del pan.

Kenan es el segundo personaje. Padre de familia, antiguo auxiliar administrativo, vive con su mujer Amila y sus tres hijos. Le seguiremos durante la ruta a pie que emprende cada cuatro días, cargado de recipientes de plástico, para obtener agua potable en alguno de los escasos lugares de la ciudad en los que es posible hacerlo.

Dragan es empleado de una panadería. Consigue sacar de la ciudad a su esposa y a su hijo antes del comienzo de la guerra. Como Kenan, camina por la ciudad, intentando esquivar a los francotiradores, de camino a la panadería donde trabaja.

He disfrutado con la lectura de este relato. Pese a que las trayectorias de estos personajes principales no se entrelazan, no por ello deja de tener unidad. Asistimos a la lucha interior de las personas para mantener el ánimo y no desmoronarse. En este sentido, resulta una dura prueba incluso el encuentro en la calle con personas conocidas desde antes de la guerra, que despierta el doloroso recuerdo mutuo de lo mucho que se ha perdido. Especialmente interesante es como lo que impulsó a Flecha al principio a matar sitiadores de la ciudad era el daño que estos hacían, pero con el tiempo lo que la hace continuar es ante todo el odio que les tiene, la idea de ellos como grupo y no sus actos.

Excelente novela breve, que pide relectura.

Ignacio Lete

lunes, 23 de enero de 2012

ORACIÓN POLOS NENOS



Señor Xesús, que fuches neno en Belén e Nazaret e sempre amigo e defensor dos nenos.

Pedímosche que tamén nós esteamos dispostos coma Ti a querelos, a ter paciencia con eles, a sacrificamos por servilos e a colaborar á súa alegría e ao seu ben con xenerosidade.

Axúdanos a transmitirlles con acerto e a ensinar/les a valorar coma un tesouro a fe en Ti, no Pai e no Espírito Santo e a ledicia de sentirse membros da túa Igrexa.

Que saibamos respectar todos os seus dereitos e orientalos para que tamén eles respecten os dereitos dos demais.

Que atinemos a transmitirlles optimismo ante o futuro e respecto pola vida.

Que coa nosa palabra e o noso exemplo os eduquemos nos verdadeiros valores, de maneira que poidan vivir dignamente neste mundo e alcanzar a plenitude dos bens eternos.

Amén.

domingo, 8 de enero de 2012

CARTA AOS REIS MAGOS

Queridos Reis Magos: Xa non son un neno pero sigo tendo a ilusión dos nenos.  Espero que chegue o 6 de Xaneiro xa que confio en que ides cumprir os meus desexos. Esta carta, que hoxe fago blica, xa lIa presentei o a de Nadal a Xesús, a  Maa e a Xo. Confio que vola farían chegar.

Pedíavos que usarades a vosa maxia para convencer aos poderosos e aos ricos de que  canto máis compartan máis felices serán, poi s verán aos sen teito, aos famentos, aos  sen traballo, aos enfermos, aos nenos moito máis felices porque recuperaron a alegría grazas a que os ricos deixaron de ollar para ás súas riquezas e se fixaron na xente  que estaba a sufrir. Estou seguro de que poñeredes toda a xente que vos rodea a con-  seguir esta petición.

Tamén vos pido moita alegría, moita, para os que están tristes. Hai moita xente que  perdeu hai tempo o sorriso, Penso que nunca o debean perder pero sí, xa non rin. O  peor é que, como todo se contaxia tamén deixaron de sorrir os seus familiares, os seus  veciños, os compañeiros e amigos. Están todos con cara triste e como enfadados. Eu  pensei que, co nacemento de Xesús, ían vivir máis contentos, pero estou vendo que  non é así, que pasou Nadal e Aninovo e seguen tristes.

Pedíavos outra causa máis: Traédelle saúde aos enfermos. Coñezo moitos enfermos  e queren recuperar a súa saúde. Xa sei que hai médicos, enfermeiras e hospitais moi  bos pero con isto da crise económica estamos moi preocupados. Trdelle tamén  unhas pastillas de ánimo para todos eles e para os seus familiares.

Espero que aínda que o día 6 de Xaneiro non vexa cumpridas as miñas peticións, que,  ao longo do ano 2012, vaian chegando os vosos regalos e a vosa maxia.

Grazas, maxestades.

Benjamín

martes, 3 de enero de 2012

PASARLLE A FE ÓS TEUS NENOS?

Permitídenos algúns consellos para levar a cabo a vosa tarefa como educadores da fe dos vosos nenos, tendo ben claro que estes consellos nin son todos, nin os únicos e que vós tedes suficiente sentido común para completalos:

• Iniciar no coñecemento dalgunhas verdades e símbolos elementais da nosa fe.

• Espertar a admiración o cariño e a adoración a Xesucristo, falando del con agarimo e veneración.

• Iniciar no sentido da oración e ensinarlles, rezando con eles as primeiras oracións da Igrexa.

• Estimular actitudes de respecto aos demais, de xenerosidade e de servizo coma os que Xesús viviu e desexa de nós.

• Ensinarlles a valorar a catequese tanto coma outras actividades que se lles poidan ofrecer.

• Interesarse polo que fan e como lles vai na catequese. Ver nos catecismos e materiais a parte que toca á familia.

• Cambiar impresións cos catequistas ou co sacerdote.

• Esforzarse porque sexan constantes na asistencia.

• Participar habitualmente cos eles na Eucaristía dominical, coincida ou non coa catequese.

• Facer o posible por participar en reunións de pais ou encontros, onde os haxa.

• Evitar que se asocien vacacións escolares con vacacións de vivencia relixiosa.

Apertas!