jueves, 29 de diciembre de 2011

Por la fiesta de hoy muchos creyentes abandonaron la fe

Hoy parece ser un día de gracietas, pero a la Iglesia le ha costado varias decepciones de clientes el considerar lo que ocurrió hace más de veinte siglos. Albert Camus decía que no podía creer en un Dios cobarde, que se escapara de rositas dejando que un puñado de niños murieran a su costa, o en su nombre. En uno de sus escritos autobiográficos, André Gidecuenta la escena que vio en un pueblo de Francia. Un chaval lleno de entusiasmo iba corriendo despreocupado detrás de un carro. De repente vio que había una cuerda que colgaba de su costado e intentó subirse para jugar. El caso es que se tropezó, se enredó en la cuerda y se mantuvo durante un trecho largo enganchado a la cuerda boca abajo, con su cabeza rebotando en el suelo todo el trayecto. Cuando el carro paró, aquello no era más que una masa amorfa llena de sangre. Gide juró que no podía creer en un Dios que se quedara impasible ante el dolor y la muerte de los niños.
¿Podemos poner un poco de luz en este dolor desde la óptica cristiana? De una cosa estamos seguros, y es que Dios no es el causante del mal físico ni del mal moral. Dios no se inventó la muerte, ni se entretiene lanzando enfermedades a diestro y siniestro. Su posición no es la de las deidades romanas, que echan mano de dos calderos, el de la ventura y el de la desventura, y derraman al azar su contenido sobre el mundo. Cuando Cristo ve una procesión con una mujer llorando por su hijo, que acaba de morir, él mismo se echa a llorar en tres momentos sucesivos. Cristo no soporta el sufrimiento, ve dolor y cura, donde hay lepra regenera… Por eso, ni siquiera entiende que acaben con él, “Judas, ¿con un beso entregas al Hijo del Hombre?”, “si he dicho algo mal, ¿por qué me pegas?”, “Padre, perdónalos, no saben lo que hacen”. Su actitud es de permanente desconcierto porque es la Inocencia absoluta. No sabe del mal, no entiende cómo deletrearlo.
Pero como el mal físico es un misterio del que no podemos escaparnos (nadie pasa por un campo de muertos con una rosa en la mano), Dios con su Encarnación nos ofrece la única manera de llevarlo adelante sin hundirnos: con Él. Como la otra opción es la desesperación, Cristo dice, “yo cogí la cruz, vente”. Por eso, más que escaparse de Herodes, Cristo retrasa su propio martirio de Inocente para que sepamos que con Él es posible sobrellevar el dolor de una manera bien distinta a la desesperación. Los inocentes de hoy nos recuerdan a los niños que mueren pronto, a los bebitos, a los abortos, a los que no les ha dado tiempo de pronunciar la primera risa y sin embargo están pegados misteriosísimamente a Dios.
¿Y por qué a veces unos se curan y otros no?, ¿por qué en ocasiones Dios parece dejar en suspenso las leyes naturales para librar a una persona de su cáncer y otras veces no? Pues no tenemos ni idea. Pero en inducción temeraria, Dios parece actuar directamente para producir más fe, “¿crees que puedo hacerlo?”, “ve, tu fe te ha curado”. Es como si no hubiera venido a la tierra a hacer las veces de hada madrina que todo lo cura, haciendo brillar sus hechizos por donde pasa. Sólo quiere que el hombre se dé cuenta de que él es su razón de vida.
Javier Alonso Sandoica

miércoles, 28 de diciembre de 2011

HERODES MANDÓ MATAR A TODOS LOS NIÑOS EN BELÉN

Cuando se marcharon los magos, el ángel del Señor se apareció en sueños a José y le dijo:

-«Levántate, coge al niño y a su madre y huye a Egipto; quédate allí hasta que yo te avise, porque Herodes va a buscar al niño para matarlo". 

José se levantó, cogió al niño y a su madre, de noche, se fue a Egipto y se quedó hasta la muerte de Herodes. Así se cumplió lo que dijo el Señor por el profeta.

«Llamé a mi hijo, para que saliera de Egipto.»

Al verse burlado por los magos, Herodes montó en cólera y mandó matar a todos los niños de dos años para abajo, en Belén y sus alrededores, calculando el tiempo por lo que había averiguado de los magos.

Entonces se cumplió el oráculo del profeta Jeremías:

«Un grito se oye en Ramá, llanto y lamentos grandes; es Raquel que llora por sus hijos, y no quiere que la consuelen, porque ya no viven.»

martes, 20 de diciembre de 2011

Operación Kilo: colaboración co banco de alimentos de Caritas

Estimados amigos:

Dende maña martes 20 de decembro ata este venres día 23, dende ARCOS
Tilos e Club S. Francisco Teo, queremos colaborar co Banco de Alimentos
de Cáritas. Por iso podedes colaborar traendo un kilo de alimentos non
perecedeiro, e depositalo nunha caixa que temos colocada xunto a
entrada de teatro.

Moitas gracias pola vosda colaboración.

Un saúdo:

Equipo de ARCOS Tilos e Club S.Francisco TEO
--
ASOCIACIÓN RECREATIVA E CULTURAL OS TILOS
Rúa Ameneiro Núm.8 (Baixos Parroquiais)
15894 Os Tilos - Teo
Tfno./Fax : 981 819 501
Móbil: 671 138 637
Web: www.arcostilos.org

viernes, 16 de diciembre de 2011

VEN

Pai, axúdanos a estar sempre en garda coa esperanza posta en Ti e en Xesús, o teu Fillo.

Que, esperando a súa chegada, traballemos con fidelidade en pro dos que máis o precisan.

Que non nos falte a coraxe e a ilusión de María para que, imitando a súa sinxeleza, sexamos portadores de consolo e de cariño a tantos homes e mulleres que se encontran solos e desamparados.

¡VEN, SEÑOR XESÚS! 

jueves, 15 de diciembre de 2011

TEMPO DE ADVENTO

Ata o día de Nadal temas por diante un tempo especial de preparación.

Se queremos vivir un Nadal distinto do que nos presenta a sociedade actual, debemos deixamos levar pala liturxia das celebracións semanais para que todos os días esteamos especialmente motivados para ir adiantando por un camiño de conversión e austeridade.

Se queremos que realmente naza Xesús en nós debemos abrir o noso corazón a unha fraternidade sen condicións e sentir a proximidade do que sofre.

Se aspiramos a unhas Festas de Nadal alegres e moi familiares actuemos coma persoas de boa vontade, para que haxa sempre paz entre nós. 

miércoles, 14 de diciembre de 2011

Pastoral Santiago: Agenda PASTORAL


Pastoral Santiago: Agenda PASTORAL

EN TEMPO DE CRISE REZAMOS EN BELÉN

Cansos, moi cansos, chegamos a Belén. O camiño foi duro e perigoso. Pasamos por terras difíciles. Todas sufrían os efectos da insolidariedade. Por todas partes oíanse críticas e queixas, cunha mesma frase: "estamos en crise". Pero tamén se escoitaban anuncios de superación e de cambio. Non somos Reis Magos. Somos un grupo de dez persoas feridas pola crise:

Aquí está un mozo no paro. Ofréceche, Xesús, as súas mans atadas.

Aquí un pobre famento. Ofréceche, Xesús, o seu baleiro e a súa miseria.

Aquí un home endebedado. Ofréceche, Xesús, as súas débedas.

Aquí unha muller enganada. Ofréceche, Xesús, a súa impotencia e a súa vergoña.

Aquí un profeta cansado. Ofréceche, Xesús, as súas loitas e esperanzas.

Aquí un político desbordado. Ofréceche, Xesús, o seu desengano.

Aquí unha moza desilusionada. Ofréceche, Xesús, os seus soños rotos.

Aquí un ancián abandonado. Ofréceche, Xesús, a súa soidade.

Aquí un enfermo desatendido. Ofréceche, Xesús, os seus sufrimentos.

Eu preséntome como un cidadán. Ofrézoche, Xesús, as insatisfaccións e soños do pobo.

Viñemos ata aquí, Xesús, porque cremos en ti. Sabemos que es o Deus que ama o noso mundo. E se ti, Deus neno, nos amas, estamos salvados. Ti es a Salvación e o Camiño para salvarnos.

domingo, 11 de diciembre de 2011

UN NOVO ANO CRISTIÁN, UNHA NOVA OPORTUNIDADE

Comezamos un novo ano, un aninovo que se nos presenta invitándonos á esperanza, non unha esperanza de brazos cruzados senón unha esperanza activa. Somos invitados a facer un mundo distinto, preocupados por unha sociedade máis xusta, na que desaparezan as fronteiras do egoísmo, de querer ser máis ca o outro.

Sempre que aparece un problema social intentamos buscar o responsable ou aquela capaz de solucionalo; nunca pensamos en que moitas pequenas axudas, entre as que se encontran a túa e a miña, son capaces de quitar o obstáculo máis grande. Que hai odio, debo pensar que podo facer para que desapareza; que hai guerras, vou a sementar paz; que hai fame, vou a compartir co que non ten. A nosa obriga ante calquera inxustiza consiste en denunciala e logo sementar solucións.

A actitude máis propia do Advento é a de estar vixiantes, estar atentos á Boa Nova que un ano máis nos chega na figura dun Neno. En algo tan indefenso e dependente como un neno preséntasenos a nova oportunidade de facer un mundo novo. Nesa imaxe tan especial preséntasenos Deus en forma humana.

Unha maneira de esperalo pode ser en preparar o noso corazón facendo máis sensible á acollida. ¿Aparecerá Xesús en formal de neno, en forma de ancián, de enfermo, de parado, de algún familiar ou veciño coque no me trato? Unha cousa é segura, que o Señor nacerá con figura humana. Preparemos o Belén do noso corazón. 

¡Aproveitemos esta nova oportunidade!