domingo, 26 de enero de 2014

La mirada del Padre

Usted ha estado en muchas ocasiones con niños gravemente enfermos. ¿Qué puede decir ante este sufrimiento inocente?


Dios Padre - Cima da Conegliano
Para mí, Dostoyevski ha sido un maestro de vida, y su pregunta, explícita e implícita, siempre ha rondado mi corazón: ¿por qué sufren los niños? No hay explicación. Me viene esta imagen: en cierto momento de su vida, el niño se “despierta”; no entiende muchas cosas, se siente amenazado, empieza a hacer preguntas a su papá o a su mamá. Es la edad del “por qué”. Pero cuando el hijo pregunta, luego no escucha todo lo que le tienes que decir y te acorrala con nuevos “por qué”. Lo que busca, más que una explicación, es la mirada del papá que le da seguridad. Frente a un niño que sufre, la única oración que me viene es la oración del “por qué”. ¿Señor, por qué? Él no me explica nada, pero siento que está viéndome. Entonces puedo decir: “Tú sabes por qué, yo no lo sé y Tú no me lo dices, pero me ves y yo confío en Ti, Señor, confío en tu mirada”. ”

El Papa Francisco en la entrevista con Andrea Tornielli 
para el diario La Stampa (publicada el 15 de diciembre de 2013)


domingo, 19 de enero de 2014

En solitario, En la flor de la vida y El medallón perdido

Tres películas sobre el valor de la vida

Comienza el año con una semana de estrenos en la que han que coincidido tres películas que, desde muy diversas perspectivas, subrayan el valor positivo de la existencia en cualquiera de sus fases o circunstancias: En solitario exalta el valor de quien no vale nada a los ojos del mundo; En la flor de la vida dirige su mirada al mundo del anciano que ya no se vale por sí solo; y El medallón perdido habla de niños huérfanos considerados accidentes por sus progenitores

En solitario

El gran actor francés François Cluzet (Intocable), junto al famoso Guillaume Canet y al desconocido Samy Seghir, se ponen a las órdenes de Christophe Offenstein para contarnos una vibrante historia en cuyo vértice se encuentra un profundo dilema moral. Yann Kermadec es el segundo de abordo de Franck Drevil, un famoso regatista de veleros de alta competición. Justo antes de la imponente Vendée Globe -la vuelta al mundo a vela en solitario y sin escalas-, Franck tiene un accidente de automóvil y tiene que sustituirle Yann, que se encuentra, inesperadamente, ante la oportunidad de su vida. Cuando la regata ya ha comenzado y Yann está seguro de que tiene posibilidades de ganar, descubre cerca de Canarias que no va sólo en el barco. Una noche se le ha subido un joven inmigrante que, al ver una bandera tricolor, ha soñado con empezar una nueva vida en Francia. Si esto se sabe, Yann quedará descalificado. Pero ¿cómo deshacerse del chaval? En el barco viajan dos personas con sueños muy diferentes e incompatibles. Yann tendrá que hacer cuentas con las cosas a las que él da más valor en la vida, cuestionar su escala de prioridades y tomar decisiones nada obvias. La historia está narrada sin énfasis melodramáticos y es muy sobria en la exposición de los conflictos. Pero ese tono -probablemente acertado- se compensa con la fuerza de las imágenes de la trepidante navegación.

En la flor de la vida

Seguimos en el ámbito francés con una película de personajes crepusculares. El director, Nick Quinn, afronta una comedia paternofilial en la que Gaspard (Pierre Arditi), cercano a su jubilación, es un famoso productor y presentador televisivo. A la vez que se complica su situación profesional, su anciano padre (Jean-Pierre Marielle) sufre un revés de salud que le obliga a ocuparse de él. Después de contratar y perder decenas de asistentas por el carácter insoportable del anciano, llegará Zana (Julie Ferrier), una mujer del Este, que humanizará la vida de padre e hijo. La película, en clave de humor, nos presenta una mirada tierna sobre la tercera edad, y ante todo sobre la posibilidad de reconstruir las relaciones deterioradas, incluso las de padre e hijo. En una línea opuesta a la de Amour, de Haneke, el film reivindica el valor de la vida, y su dimensión festiva, hasta el último momento y en medio de la enfermedad. Aunque en ciertos momentos recuerda a Intocable, el tono de este film es más creíble, más cotidiano, y en algunas cosas, más profundo.

El medallón perdido

Por último, se ha estrenado una cinta juvenil de aventuras, con un profundo significado cristiano, y con gran claridad sobre la condición de creyentes de algunos personajes. Daniel Anderson (el actor evangélico Alex Kendrick) visita la casa de acogida de niños donde él se crió. Allí, su antigua madre de acogida le cuenta los problemas de tres niños que acaban de llegar: Allie, que cree que Dios la creó por accidente, Billy, que no tiene ninguna autoestima, y Hucko, que es un matón. Daniel decide reunir a todos los pequeños de la casa y contarles un cuento. Un cuento cuyos protagonistas tienen los nombres de estos niños problemáticos. A través del relato improvisado, ambientado en una isla exótica tipo King Kong, pero sin mono, Daniel les hace ver a los niños que el amor de Dios es lo único que sostiene la vida, y en lo único que hay que poner la esperanza. Escrita, dirigida y producida por Bill Muir, esta cinta se inscribe en línea con esos títulos americanos protestantes de desinhibida confesionalidad cristiana, como Prueba de fuego o La fuerza del honor. Al tratarse de una película de aventuras juveniles, el mensaje es más sutil que en las citadas producciones, pero muy nítida en los valores de fondo. Una grata sorpresa.

Juan Orellana

http://www.alfayomega.es/Revista/2014/863/14_cine.php

Volviste a hacerlo

miércoles, 8 de enero de 2014

CAMINANDO CON SAN FRANCISCO A SANTIAGO

Misa en la Catedral (14-12-2013):
 Invocación al Apóstol Santiago: 

Apóstol Santiago, amigo del Señor: Es un honor para nosotros, comunidad parroquial de S. Francisco de Asís de Los Tilos, estar en la casa de nuestro Dios y ante tu sepulcro. Lo hacemos individualmente con frecuencia, pero hoy lo hacemos como comunidad de creyentes. 

Santo Apóstol, gracias por habernos legado la fe en Jesús, cuyo nacimiento estamos preparando un año más; gracias, por mantener y afianzar esta fe en cada  uno de nosotros; gracias por seguir marcando los pasos de nuestra vida como seguidores del Señor.

Apóstol Santiago, queremos pedirte, para todos y para nuestra parroquia, que compartas con nosotros: ilusión, esperanza, capacidad de ser testigos con la palabra y los hechos; que jamás seamos portavoces del desaliento ni del desencanto; que nos contagies con el espíritu de amor a los pobres y a la naturaleza que le diste al otrora peregrino Francisco de Asís.

Querido Apóstol, queremos pedir tu intercesión por los pobres, por los faltos  de trabajo, por los necesitados de cariño, por nuestros enfermos y por todos los enfermos; en resumen, te pedimos por todos los que lo están pasando mal. 

Queremos recordar, Santo Apóstol, a todos los que, peregrinos en esta vida o ya en la eternidad, han hecho y hacen posible que tengamos un complejo parroquial, con guardería, con una asociación recreativa y cultural y un sencillo pero bellísimo templo, donde podemos crecer, jugar, disfrutar de todo lo bueno y darte gracias en la oración y en la eucaristía.

Protégelos y protégenos a todos, Apóstol Santiago. 

martes, 7 de enero de 2014

LA FINALIDAD DE CELEBRAR LA LLEGADA DE UN AÑO NUEVO…

«Las divisiones del tiempo han sido dispuestas de manera que podamos sufrir un sobresalto o sorpresa cada vez que algo se reanuda. La finalidad de celebrar la llegada de un Año Nuevo no es que sea un año nuevo. Es tener nueva alma y nueva nariz, pies nuevos, nueva espina dorsal, ojos nuevos, oídos nuevos. Es mirar por un instante una tierra imposible. Es que nos resulte de todo punto asombroso que el pasto sea verde en lugar de tener un razonable color púrpura. Es que nos parezca casi incomprensible que haya árboles verticales que broten de una tierra redonda en lugar de tierras redondas que broten de árboles verticales. El fin de las frías y duras definiciones del tiempo es prácticamente el mismo que el de las duras y frías definiciones de la teología: despertar a los hombres. Si un hombre cualquiera no fuese capaz de adoptar resoluciones de año nuevo, no sería capaz de adoptar resolución alguna. Si un hombre cualquiera no fuese capaz de empezar todo de nuevo, sería incapaz de hacer nada eficaz. Si un hombre no partiera de la extraña premisa de no haber existido jamás antes, resulta indudable que jamás llegaría a existir después. Si un hombre no fuera capaz de volver a nacer, jamás entraría en el Reino de los Cielos».

G. K. Chesterton. «Uno de enero» (1904), Lectura y locura (Lunacy and Letters, 1958). Sevilla: Espuela de Plata, 2008; 264 pp.; trad. de Victoria León; ISBN: 978-84-96956-24-7.

sábado, 4 de enero de 2014

UN NOVO ANO É UNHA NOVA OPORTUNIDADE

Fuente:  E-nklings
É certo que os días e as súas circunstancias non cambian porque cambiemos de ano, pero nunha sociedade como a actual, na que todo ou case todo o situamos no tempo, comezar un ano novo tamén se pode aproveitar para facer novos proxectos.

Os cristiáns estamos a celebrar o nacemento de Xesús, este acontecemento é para todos nós unha resposta a tantos interrogantes, especialmente, sobre as situacións de pobreza, de crise económica, de guerras, etc., que crean desgana, desalento e falta de ilusión. O Nadal, situado no contexto da vida persoal e social, debe servirnos para mirar cara a diante, é o gran acontecemento que nos invita a vivir con esperanza renovada cada día.

Recordade aquel dito: “Fai máis ruído unha árbore que cae que un bosque que medra”. O bosque, semella a historia. E certo que a historia está chea de moitos acontecementos difíciles de entender, que nos impiden ver as pequenas cousas de cada día que conforman a propia historia.

Fuente:  E-nklings
Mirándonos a nós mesmos, mirándome a min mesmo, tendo en conta a presenza do Señor entre nós (o Enmanuel), ¿que debo facer para que eu cambie e cambie, en consecuencia, a vida social non só da miña contorna senón tamén a historia de máis lonxe?

miércoles, 1 de enero de 2014

REMATAMOS O CAMIÑO NA CATEDRAL

 Como diciamos no boletín anterior, o día 14 de decembro, coa misa de 12, tiñamos previsto rematar o camiño diante da tumba do Apóstolo. Así foi. Presidiu o Deán da Catedral, D. Segundo Pérez e concelebraron: D. Xosé Antonio, veciño da nosa parroquia, e vicario territorial da diocese na vicaría de Santiago, o pai franciscano Honrubia da fraternidade de Santiago, o coengo da Catedral, D. Ramiro Calvo, e mais o noso párroco, D. Benjamín.


Era emocionante ver, rodeando o altar maior da Catedral, o grupo de fregueses peregrinos, flanqueados polo coro parroquial e outros fregueses á dereita do  altar. O órgano catedralicio soaba baixo os acordes doutro fregués, Adrián, organista da catedral. As monicións, invocación ó Apóstolo (que podedes ver neste boletín) e lecturas da Palabra de Deus léronas adultos e nenos da nosa parroquia. D. Segundo, na resposta homilética, loou á nosa parroquia e animounos, repetidas veces, a ser unha comunidade parroquial viva. Animou ó coro parroquial a participar, como tal, noutras celebracións catedralicias. O mesmo P. Honrubia, franciscano, manifestou a súa ledicia, no nome da fraternidade franciscana, por estar participando nesta eucaristía.

 Foi un encontro eucarístico verdadeiramente vivo e emocionante no que, fregueses presentes ou ausentes, estiveron permanentemente vivos na pregaria eucarística.

O Apóstolo Santiago e S. Francisco de Asís foron, xunto con María, os coprotagonistas, neste punto e seguido, deste acto preparatorio das vodas de prata parroquiais.

A todos: Paz e Ben.

BOLETÍN XANEIRO 2014

Querida Parroquia!

Xa tendes aquí o primeiro boletín deste recén nacido 2014.

Esperamos que este ano sexa un pouco mellor, e cando veñan mal dadas Deus nos dea a forza necesaria para chegar á Meta, anque sexa cheos de barrro e sangrando.

Feliz ano!