O CAMIÑO CORESMAL

O mércores, 22 de febreiro, comezou o tempo coresmal; corenta días de camiño pascual que nos levan aos cristiáns á meta dos grandes misterios da paixón, morte e resurrección de Xesús.

A coresma é unha invitación profunda a renovarnos ou a modificar aquelas actitudes ou condutas que non son propias dun discípulo de Xesús. A Igrexa propón que o xaxún, a oración e a esmola nos axudan a entrar neste clima de renovación e conversión.

A miña proposta consiste en actualizar, ós tempos novos, novas maneiras de andar este camiño coresmal. Suxiro unhas cantas: O xaxún, non tanto como renuncia a certas comidas en función da idade, senón como renuncia dun benestar alimenticio que moitas persoas próximas e non tanto non teñen.  

A oración, buscando tempos e espazos para entrar en relación con Deus; deixar que Deus nos fale, e logo falar nos con El. Que non pase unha  xornada sen dedicar un tempo a rezar ben privadamente ben celebrando a Eucaristía. Oración de acción de grazas, oración de loanza, oración de petición. A oración tamén ten que ser horizontal, isto quere dicir que débenos levar a unha relación de paz, de perdón e de solidariedade cós irmáns.

A esmola como expresión do amor. A crise económica é xeral, pero para moitos é máis “crítica” que para outros. Unha esmola en forma de quilo ou de litro alimentario; unha esmola froito do noso xaxún-renuncia. Unha esmola en forma de tempo dado a quen está enfermo ou vive só. Unha esmola en forma de man tendida, de ouvido aberto ou de charla compartida. Unha esmola brindada en forma de reconciliación. Estas propostas non son nada novo pero creo que son pasos que ao longo dos corenta días coresmais nos levan á meta pascual:  “Se morremos con Cristo”, é dicir se morremos a nós mesmos, “resucitaremos con El”.